De blauwe glijbaan #Wattys2016

14

Er was geen ontkomen aan. Ik moet wel blijven denken aan het raadsel, maar mijn docent zei zojuist wat tegen me wat me deed beseffen dat ik echt te weinig aan school doe en nog steeds niet verder kom met mijn raadsel.
De afgelopen weken waren toetsweken en ik heb niks ervoor gedaan. Ik heb amper geslapen, me zorgen gemaakt om al mijn vrienden en andere meiden van onze leeftijd. Ik heb me gericht op het ontcijferen van de code. Maar het is vrijdag en op die dag heb ik een mentoruur. En mijn mentor heeft me zojuist gemeld dat hij heel erg teleurgesteld is in me, omdat ik dit allemaal heb verknald en nu niet over ga.
Dat is best wel heel erg balen. Maar er is één voordeel: ik kan me nu volledig op het raadsel storten. Waar ik dan ook nu direct aan ga beginnen.
Kayleigh had voor me geschreven dat ik preciezer moet zijn, dus begin ik nu dan ook met alle woorden die in me opspringen op te schrijven op een blad. Gewoon alles waarvan ik denk 'dit kan ik maken van de hint'. Ik pak een pen uit mijn pennenbakje en begin te schrijven. Twee cirkels in het Engels. Tellen balletjes ook? Vast wel.

Ik word geroepen voor het eten en ik slenter naar beneden. We eten broccoli met aardappelen en biefstuk. Het is super lekker, maar ik wil het raadsel afmaken. Ik peins tot diep in de nacht en ik heb niet veel. Alles staat op mijn papiertje, netjes onder elkaar.

Cycles
Circles
Hoops
Loops
Rounds
Balls
Two circles
Two cycles
Two hoops
Two loops
Two rounds
Two balls
Discs
Two discs

"Wat is dit", mopper ik. Alles wat ik kan bedenken, heeft te veel letters of heb ik al geprobeerd. Ik ben moe, chagrijnig en dorstig. Aan het laatste kan wat gedaan worden. Slapen lukt toch niet. Ik haal een glaasje water en drink het in één teug op. Er moet meer zijn. Maar ik wee-
Wacht.
Wacht wacht wacht wacht, wacht eens even!
Bi is een synoniem voor twee!

Bi circles
Bi cycles
Bi hoops
Bi loops
Bi discs
Bi rounds

Nope. Dat werkte ook niet. Wat verwachtte ik nou helemaal? Hopelijk verwachtte ik het antwoord niet, want dát zou pas echt dom zijn. Alsof het antwoord van het ene op het andere moment uit de lucht komt vallen.
Ik ga maar slapen, voor nu kan ik toch niks meer doen. Vrijwel direct val ik in slaap, maar ik slaap heel licht.
Ik ben minstens tien keer wakker geworden. Nu weer. Ik sluip naar de badkamer om wat te drinken.
"Wacht eens", mompel ik wanneer ik in de spiegel kijk.
"Bi cycles", begin ik, "bi cycle. Bicycle. Fiets!" Ik praat net iets te luid, maar het gaat goed. Ik heb niemand wakker gemaakt. Ik ren naar mijn kamer en grijp een papiertje en een pen.

NNYCL PNLYE ATY
FIETS    FIETS  FIE

14-14-25-03-12
06-09-05-20-19
H-E-T-I-S

16-14-12-25-05
06-09-05-20-19
J-E-G-E-L

01-20-25
06-09-05
U-K-T

A1 B2 C3 D4 E5 F6 G7 H8 I9 J10 K11 L12 M13 N14 O15 P16 Q17 R18 S19 T20 U21 V22 W23 X24 Y25 Z26

"Hetis jegel ukt?" vraag ik hardop aan mezelf. "Het is je gelukt", fluister ik. "Het is me gelukt!" roep ik blij. Ik schrijf mijn antwoord op een leeg papiertje en ik ren naar het park. Ik heb geen schoenen aan, maar ik voel er niks van. Het is me gelukt. Ik kom aan in het park en ik sta stil. Er ligt alweer een lijk. Ik kijk verbaasd op mijn horloge, het is toch pas vrijdag?
Maar nee, het is 03:00. Zaterdag. En er ligt een lijk. Potverdomme. Ik smijt woendend het briefje op de glijbaan en ik stamp weg, me niet bewust zijn van de auto met een gestalte in de achtergrond.

Hij stapt uit de auto en loopt naar de glijbaan. Hij werpt nog een blik op zijn slachtoffer voordat hij het papiertje weggrist.
"Hm. Het is die griet inderdaad gelukt", bromt hij. Een groezelig papiertje komt uit zijn jaszak en die klemt hij tussen de vingers van het meisje. Op de enveloppe, die verzegeld is met een zegel van wax, staat met dezelfde blokletters als altijd 'Meghan Molemaker' geschreven. Het briefje wappert in de wind, maar vliegt niet weg, dankzij de vingers van het slachtoffer. De man stapt weer naar zijn auto en rijdt weer naar huis.

Geklop op de deur. Mijn moeder loopt naar de deur.
"Heilige Maria moeder van God", hoor ik haar verschrikt zeggen, "wat doet u hier?"
"Ik kom voor uw dochter, Meghan Molemaker, is het niet?" vraagt de persoon aan de deur.
"Meghan, liefje, kom je evenjes?" vraagt mijn moeder. Ik sta zuchtend op en loop naar de deur. Ik kan ook nooit vredig ontbijten met een donut.
Mijn moeder is lijkbleek.
"Wat heb je gedaan? Wat heeft ze gedaan?" vraagt ze geschokt. Ik zie dat degene aan de deur een agent is.
"Nog niks, neem ik aan. Maar bij het lijk lag een brief voor haar. Alweer." De agent kijkt me met samengeknepen ogen aan, alsof hij me van iets verdenkt. "Mevrouw Molemaker, mag ik even met uw dochter praten?" Mijn moeder knikt en loopt weg. De agent trekt me mee naar buiten en mijn voeten bevriezen door de koude, harde stenen.
"Wat spook je uit? Waarom krijg je steeds brieven?" vraagt de agent achterdochtig.
"Ik spook niks uit, geloof me, ik begrijp het ook niet waarom ik die brieven krijg", zeg ik naar alle eerlijkheid.
"Waarom mogen wij ze dan nooit lezen?"
"Het is beter van niet, anders gaat hij meer mensen vermoorden. Alstublieft, vertrouw me en laat het rusten", smeek ik wanhopig. De agent knikt twijfelachtig.
"Maar als ik merk dat je er wat mee te maken hebt, dan ben je nog niet jarig." Hij priemt zijn vinger in de lucht bij de woorden en keert zich om. Ik loop terug naar binnen en vraag me af wat er mis is met hem, zij zijn immers degene die nooit van plan waren om actie te ondernemen. Misschien pas als zijzelf aan de beurt zijn. De vergeelde en verkreukelde enveloppe wordt in mijn vuist gekneld. Ik vlucht naar boven en daar scheur ik het zegel eraf en de enveloppe open. Ik lees de brief.

---
Wooeeessjj

XxThyrza