Het Begin Van Het Einde (16+)

Het Einde

De geur van ontsmettingsmiddel  prikt in mijn neus. Het is wazig voor mijn ogen. Ik zie een hoofd boven me hangen. Langzaam wordt het beeld helderder. Het is een jongen en hij kijkt heel bezorgd. "God zij dank, je bent wakker." Zegt hij. Als ik helemaal wakker ben, ga ik rechtop zitten. Er zitten allemaal buisjes aan mijn pols en ik zit in een ziekenhuisbed, het enige bed in de kamer. Ik probeer me te herinneren wat er gebeurde waardoor ik hier terecht kom. Wat ik ook pobeer, ik weet niets. Zuchtend plof ik neer op mijn kussen.
"Waarom ga je liggen? Ben je nog zo moe?" Vraagt de jongen lief.
"Nee, ik eh, ik weet het niet." Antwoord ik stamelend.
"Wat weet je niet?"

"Ik weet het niet. Hoe ik hier kom, waarom ik hier ben, waar ik was..het is allemaal vaag."

Ik krimp ineen door het plotseling voelen van een schok. Alles tintelt. Ik zie de jongen een moeilijk gezicht trekken.

"Weet je wel wie ik ben, Madelief?"

Ik denk na, zo hard als ik kan, maar ik weet het niet.

"Madelief?"

Ik graaf dieper in mijn gedachten. Ik herinner me flarden. Er komt steeds meer boven water.

"Casper!" roep ik. Ineens herinner ik me het weer. "Mooi, dat weet je gelukkig nog." Nadat hij dat gezegd heeft, loopt hij -opgelucht zuchtend- de kamer uit. Ik hoor gepraat op de gang. Dan komt mijn moeder binnen. Haar haar zit door de war, haar ogen zijn rood omrand en haar make-up is uitgelopen. Ze heeft grote wallen omder haar ogen. "Lieverd, je bent terug!"
"Mam!" Ik weet nog niet wat er allemaal precies gebeurd is, maar nu mijn moeder hier is begin ik te huilen en komen alle emoties eruit.
Mam komt op mijn bed zitten en strijkt met haar hand door mijn haren. Dat vind ik altijd zo'n fijn gevoel. Ze kijkt me bezorgd aan en ik glimlach. Die verdwijnt snel weer door een tweede schok.

"Mam, wat is er gebeurd? Hoe kom jij hier? Hoe kom ík hier?"

Ze begint te vertellen. "Madelief, je was vermist, wel anderhalve week! Na de warming-up van gym verdween je ineens, samen met je twee vriendinnen. Casper en Sascha hebben je nog gezocht, maar konden je niet vinden. De politie werd ingeschakeld, je stond in alle kranten, was op het nieuws. Maar niemand wist ook maar iets en de politie kon jullie niet vinden.
Casper is nog bij me langsgeweest en we hebben samen een hele middag gepraat. We dachten dat je nooit meer terug zou komen.." Ik zie dat ze tranen in haar ogen krijgt. Weer krijg ik een schok en krimp ik ineen. "Casper ging nog één laatste keer naar de gymzaal, wat eigenlijk niet mocht. Alles was afgesloten. Hij liep naar de kleedkamer waar hij je mobiel vond op de dag dat je verdween. Toen hoorde hij geschreeuw van achter een deur, maar die deur zat op slot. Toen is hij zo snel mogelijk naar de politie gerend en die heeft doen de deur opengebroken. Daar troffen ze jou, Suzanne en Charlotte aan. Bewusteloos, dachten ze eerst. Jullie werden maar niet wakker en toen zijn jullie met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Na lang onderzoek bleek dat jullie in een vreemde toestand waren, een soort droomtoestand waaruit jullie niet wakker konden worden. Alle processen in jullie lichaam werkte, maar jullie waren met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Hoe het komt dat jullie in deze toestand terecht kwamen, weten ze nog niet. Gelukkig ben jíj wakker."

Ik schiet overeind. "Suzanne en Charlotte!" Schreeuw ik bijna. "Hoe is het met hen?"

"Ze zijn nog niet wakker. Maar nu jij wakker bent, weten we dat zij dat ook kunnen. De vraag is alleen hoe, en wanneer."

Ik zak zuchtend terug. "Hoe werd ik dan wakker?" Vraag ik.

"Elke twee minuten wordt er vanaf een monitor een stroomschok gestuurd. De schok begon bij 10 volt en elk kwartier kwam daar 10 volt bij. Uiteindelijk heeft die schok je wakker gekregen, denk ik."

Weer krijg ik een schok. Ik voel hem door mijn hele lichaam stromen en tintelen en een mijn handen beginnen ineens stuiptrekkingen te vertonen.

"Helemaal vergeten! Schat, gaat het wel?" Ik probeer te antwoorden maar voel me verlamd. Er komt niets uit me.

"Ik ga snel een arts halen om het uit te zetten. Ik kom zo snel mogelijk terug!" Daarop rent ze weg, onhandig op haar hoge hakken wiebelend en met warrig haar dat alle kanten op staat.

Mijn ogen vallen dicht, ik heb geen controle meer over mijn spieren. Dan volgt nog een schok. Ik voel de tinteling en daarna een hevige pijn. Dan val ik weg. Alles draait en het lijkt of ik boven mezelf zweef. Ik hoor snelle voetstappen en meerdere stemmen, ze praten heel paniekerig. Overal om me heen zie ik het steeds lichter worden en vervagen. Dan is alles wit en is het enige dat ik hoor een hoge piep  in mijn oren.

POV Casper

Ik schrik op uit mijn gedachten als Madeliefs moeder plotseling komt aangestormd. De deur klapt iets te hard tegen de muur, waardoor er een putje in de muur komt te zitten.

"Snel, een arts!" Roept ze. "Waar is een arts?" Ik kijk naar het tafereel. Ik hoop dat er niets ernstigs is. Er komt een verpleegster aangelopen. "Haal een arts!" Zegt ze tegen haar. "Rustig, mevrouw. Wat is er aan de hand?" Ze begint te vertellen, maar ik kan niet verstaan wat ze tegen elkaar zeggen. Daarvoor zit ik te ver weg. Ik zie de verpleegster en Madeliefs moeder rustig samen naar Madeliefs kamer lopen. Het blijft een tijdje stil. Dan komt de verpleegster weer naar buiten gelopen en nog geen minuut later zie ik haar terugkomen met een arts. Ik hoor ze binnen met elkaar praten. Na een tijdje komt de moeder van Madelief naar buiten gelopen en gaat naast me zitten. "Wat is er aan de hand?" Vraag ik. Ze zucht. Na een lange stilte zegt ze: "Toen ze wakker werd, waren we zo blij dat we vergaten dat ze stroomschokken toegediend kreeg. Toen ik dat doorkreeg heb ik meteen iemand gezocht die het uit kon zetten. Maar toen we terugkwamen, was ze bewusteloos. De schokken zijn zo hoog geworden dat ze dit niet aankan als ze wakker is.." ze begint weer te snikken. Geschrokken kijk ik haar aan. "En nu? Komt het nog wel goed?"  "Ik, ik... ik weet het niet." Huilt ze. Ik buig mijn hoofd. Zonder haar hoef ik ook niet meer te leven. Ik sta op en loop zonder iets te zeggen het ziekenhuis uit.