ʙᴇᴛʀᴀʏᴀʟ ɢᴀᴍᴇꜱ

𝓬𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓲

Η αγάπη είναι σαν την φωτιά. Χαοτική και απρόσμενη. Δημιουργεί απόκρημνα μονοπάτια, ξεθάβει κομμάτια του εαυτού σου που ούτε εσύ ο ίδιος ήξερες ότι υπάρχουν. Απαιτητική , οξύθυμη και παρορμητική. Ταυτόχρονα εκπέμπει μια ζεστασιά, και άνθρωποι διεγείρονται από την ζέστη που ακτινοβολεί. Οι φλόγες της, το επίκεντρο της προσοχής από κάθε πιθανή γωνία. Αμετανόητη τρέλα γεννιέται και μαθαίνει να φωλιάζει στην ψυχή κάθε ερωτευμένου. Έπειτα, αυτό μετενσαρκώνεται σε αφοσίωση και θαυμασμό. Σε δύναμη που πηγάζει από την αλληλεπίδραση των δύο ανθρώπων. Η ηφαιστειογενής διάθεση κοπάζει. Η πυρκαγιά θέτεται υπό έλεγχο.

Όμως τράπηκα σε φυγή. Αυτού του είδους η αγάπη, το πάθος χρησιμοποίησαν τα μεγαλύτερα όπλα τους εναντίον μου, και αυτό με φόβισε. Δεν θα ήμουν έτοιμη να σε αγαπήσω. Αλλά το έκανα ούτως ή άλλως. Αυτή ήταν και η προσωπική μου δικαιολογία. Για όλες τις φορές που νόμιζα ότι δεν αντέχω, δεν μπορώ άλλο. Αυτό έλεγα στον εαυτό μου. Πίστευα ότι δεν θα μπορούσα να το αποδεχτώ αν έβγαινες από την ζωή μου. Με εντυπωσίασες. Δεν είχα προθέσεις να δεθώ με κάποιον σε μία τέτοια φάση της ζωής μου. Μετά σε γνώρισα. Με την προσήλωση και την ικανότητα σου να αγαπάς τόσο σκληρά, τόσο αληθινά , το έκανες να φαίνεται τόσο εύκολο. Η ζεστασιά σου ήταν σαν πρόσκληση για εμένα. Σε ένα μέρος που μόνο εσύ είχες πρόσβαση. Το χαμόγελό σου το ίδιο. Σε συνάντησα και βρήκα τον εαυτό μου να αποζητεί να είναι μαζί σου. Ήθελα τόσο πολύ να σε στηρίξω στα πάντα. Για πάντα. Μετανιώνω όλες εκείνες τις στιγμές που εμπόδισαν οι ανησυχίες μου να συμβούν. Μαζί σου ένιωθα ένα έντονο διφορούμενο αίσθημα ασφάλειας και κινδύνου ταυτόχρονα. Πάντα όμως κυριαρχούσε η αμοιβαία εμπιστοσύνη. Με ενέπνευσες. Ήσουν στωικός, όμως και ευαίσθητος. Είχες πολλά να δώσεις. Και τα έδωσες. Σε εμένα. Ήσουν η φωτιά στην φωτιά μου. Μπορούσες να γίνεις τόσο σοβαρός ώρες ώρες, όμως λάτρεψα όταν άφηνες τον εαυτό σου να εμβαθύνει στην αίσθηση του χιούμορ, που ποτέ δεν ξεχνούσα πως έχεις. Συχνά, αγνοούσα το πόσο καλά γνώριζες και κατανοούσες αυτά που γινόντουσαν, και με άφηνες άφωνη κάθε φορά. Συντηρούσες την ενέργειά σου, για να μπορείς να ελκύεις την ισορροπία στην ζωή σου. Έβρισκες μια ιδιαίτερη γοητεία σε μικρά, καθημερινά πράγματα. Με μπέρδευσες. Υπήρχε πάντα κάτι πιο βαθύ, από αυτό που έδειχνες στον κόσμο. Αποφάσισες ότι ήμουν άξια να γνωρίζω κάθε πλευρά σου. Αυτή η επιλεκτική σου φύση είναι αυτή που ήμουν πάντα περίεργη. Υπήρχε το μυστήριο πίσω από τα μάτια σου. Αυτό το σκοτάδι που πίστευες ότι δεν θα αντέξω. Όμως να δες με. Το άντεξα. Το ξεπέρασα. Δεν έδωσα σημασία σε αυτό. Ακόμα σε αγαπώ, ανεξάρτητα από τις επιλογές μου. Ήμουν πρόθυμη να σηκώσω το κάθε βάρος που η γνώση έριχνε στους ώμους μου. Ήσουν αρκετά ξεκάθαρος ότι η προστασία μου συνεπάγεται από την άγνοια. Είχες δίκιο. Ήθελες να με προφυλάσσεις, όμως τελικά δεν ήταν κάτι που έπρεπε να κάνεις εσύ. Εγώ έπρεπε να σε προστατέψω. Από τον ίδιο σου τον εαυτό,τις πράξεις που κατέληξες να κάνεις. Ποτέ δεν έσβησε η ελπίδα μου για το χαρούμενο τέλος που όλοι αποζητούν. Με σκότωσες.