Vergeet me niet

Hoofdstuk 15 - Anna

Hoofdstuk 15

7 September, 2002, Dorpsstraat 17

De krommende bomen langs de kant van de weg, de rozen die bloeiden in het vroege najaar, het beekje dat kalm door het landschap slingerde, alles wat nog precies hetzelfde als zestig jaar geleden. Alles wat hetzelfde, en toch was alles anders.
Het meisje dat hier had langsgefietst, was veranderd in een oude vrouw, zittend achter het stuur van een Jeep. Ze keek zwijgend naar het huis, waar ze haar jeugd had doorgebracht. Ze kende het zo goed, en toch voelde het vervreemd aan.

Langzaam deed ze de deur van de Jeep open en stapte de stoep voor het huis op. Het stond leeg, zo te zien. Dat maakte haar op een vreemde manier verdrietig, het huis zo alleen en verlaten te zien.

De jaren in Amerika hadden haar bijna het bestaan van deze plaats doen vergeten. De stilte, die er heerste, de rust, de kabbelende dagen. Als tiener had ze het vreselijk gevonden, nu trok de rust haar aan. Ze was een oude vrouw, moe van het leven, zoekend naar een plaats waar ze haar laatste dagen in vrede kon volbrengen.

Ze had genoeg avonturen beleefd om tien levens te vullen. Op haar twintigste was ze uit huis gegaan, om te trouwen met haar toen huidige vriend. Na twee jaar had ze al ingezien dat het een vergissing was, en had hem verlaten. Ze was rond de wereld gaan trekken, met slechts haar tandenborstel en glimlach. Europa, Azië, Zuid-Amerika, ze had het allemaal gezien. Tijdens het reizen ontmoette ze een andere man, waar ze smoorverliefd op werd. Samen reisden ze verder, en op hun vijfentwintigste verhuisden ze samen naar Boston. Op haar dertigste was ze opnieuw getrouwd, dit keer een stuk zekerder van haar zaak. Ze kregen twee kinderen, maar Anna had ook verscheidene keren een miskraam. Dat had een wig tussen haar en haar echtgenoot gedreven. Hij kon niet begrijpen waarom ze er zo verdrietig over was.

Op haar veertigste was ze de sleur zat en had haar echtgenoot in een opwelling voorgesteld te verhuizen. Hij had, na wat bedenkingen, ingestemd en ze waren terugverhuisd naar de westkust, vlak bij haar broer. Hij vond snel een nieuwe baan, maar Anna niet. Toen besloot ze te gaan schrijven. Eerst alleen artikelen, die ze naar verschillende kranten en tijdschriften stuurde, maar later ook boeken.

Op haar vijftigste overleed haar moeder, een donkere periode, waar ze, met behulp van haar echtgenoot, gelukkig doorheen kwam.

De kinderen gingen het huis uit, studeren in een andere staat. Het was weer stil in het huis.

Toen sloeg het noodlot weer toe. Nauwelijks een jaar later overleed ook haar broer, door een plotseling hartfalen. Ze besloot weer te gaan reizen, dit keer in haar eentje. Het was een rouwtocht voor haar broer en moeder, waarin ze de as van beiden over de wereld strooide. Ze schreef er een boek over, dat hoog in de bestsellerlijsten kwam te staan.

Op haar zestigste kreeg haar echtgenoot kanker. Het was een zware en emotionele reis voor beiden. Uiteindelijk overleed hij. Een paar weken na zijn overlijden had Anna in het huis gestaan en in een opwelling besloten terug te gaan naar Nederland, nu er niets meer was dat haar aan Amerika bond. Haar kinderen hadden een geprotesteerd, gezegd dat ze te oud was om in haar eentje te wonen, maar koppig als ze was, had ze haar eigen pad getrokken.

En nu stond ze hier.

Zonder echt te weten waarom, belde ze het nummer dat op het bordje in de tuin stond. De makelaar aan de telefoon vertelde haar dat het al een tijd leegstond, en dat ze het mocht hebben. De volgende dag had ze een afspraak en na een week kon ze al in het huis intrekken. Alle stoffige hoekjes en krakende planken waren er nog. Het was alsof ze zestig jaar terug in de tijd was gereisd.

Terug bij af, om het zo te zeggen. Maar dat vond ze niet erg – het gaat tenslotte om het rondje dat je hebt gerend om weer terug bij de start te komen.