Vergeet me niet

Hoofdstuk 16 - Amy

Hoofdstuk 16

5 Januari, 2011, 108th Bakerstreet

De telefoon ging. Amy legde geërgerd haar lepel naast het fornuis neer en liep de woonkamer in. Haar dochter van elf zat voor de televisie naar één of andere cartoon te kijken, dus ze liep de gang in met de telefoon.

'Met Amy Brown,' nam ze de telefoon op.

'Hallo, Amy.'

'Hé, mam.' Ze leunde tegen de voordeur. 'Is er iets mis? Gaat het allemaal goed, daar in Nederland?'

Haar moeder was een tijd geleden ernstig ziek geworden. De dokters wisten niet precies wat er aan de hand was, maar ze waren vrij zeker dat het een hersentumor was. Er was een lang genezingsproces aan verbonden, maar haar moeder had, eigenwijs als ze was, geweigerd. 'Ik wil liever mijn laatste dagen als een normaal mens doorbrengen, niet in een ziekenhuis, vol met medicijnen en straling,' had ze gezegd. Toen het nieuws was overgebracht, was ze naar Nederland gevlogen, maar daar kon ze niet eeuwig blijven. Zij en haar broer kwamen regelmatig een week naar Nederland, maar het grootste deel van de tijd zat ze gewoon in Amerika, thuis, bij haar gezin.

'Niet echt,' klonk het door de telefoon en meteen waren al Amy's spieren gespannen.

'Hoezo?' vroeg ze. 'Heb je pijn? Is er iets met de verpleegster? Heeft de dokter iets gezegd?'

'Nee...' zei haar moeder. 'Amy, ik... Het gaat allemaal niet meer. De pijnstillers, de dagen in bed, het is allemaal zo zinloos, snap je?'

'Wat bedoel je, mam?' vroeg ze.

'Ik wil niet meer.'

'Wat... Hoe...'

'Ik kan euthanasie aanvragen. Dan is het gewoon klaar, in één keer, zonder gedoe of pijn. Ik word er zo moe van, al deze verpleegsters en nieuwe medicijnen en doktersbezoeken. Ik wil gewoon dat het klaar is.'

Anna kreeg haar zin. Natuurlijk kreeg ze haar zin, het oude mens was zo koppig als een ezel. Nauwelijks een week later zaten al haar dierbaren rond haar bed, en was het gedaan. Over. Dat was het dan, zoals Anna zou hebben gezegd.

De begrafenis was drie dagen later, in Amerika. Er waren niet veel mensen, maar dat had Amy juist met opzet gedaan. Zo wist ze tenminste dat er niemand was die haar moeder niet echt lief had gehad. Als een laatste eerbetoon aan haar moeder wilde ze het liefst niemand hebben die niet om haar moeder had gegeven, iemand die eerlijkheid boven alles stelde.

Amy strooide de as uit over de Noordzee. Ze wist dat haar moeder graag had gewild dat haar as ergens in Nederland uitgestrooid zou worden. Het was het land waar ze geboren en gestorven was, dus zou het alleen maar eerlijk zijn als ze de rest ook mochten hebben, had haar moeder half grappend gezegd.

Amy zuchtte. Haar relatie met haar moeder was nooit optimaal geweest. De koppigheid en avontuurzucht, die ze van haar moeder had geërfd, hadden vaak gebotst met het strenge karakter van haar moeder. Ze had Amy het liefst tegen al het kwaad willen beschermen, en Amy hield ervan die grenzen op te zoeken.

Nu zat ze hier, in een hotel op één of ander minuscuul eiland aan de kust van Nederland, met de lege urn van haar moeder in haar hand.

Plotseling begon ze te snikken, diepe, rauwe snikken vanuit het binnenste van haar lichaam. De wetenschap dat ze echt helemaal alleen was, leek nu pas tot haar door te dringen en hij kwam hard aan. Ze krulde zich op tot een bolletje, haar lichaam om de urn gevouwen.

'Ik mis je, mama,' fluisterde ze.

Maar er antwoordde niemand.

A/N

Ik was op familieweekend en had geen internet, dus vandaark een dag te laat ben. Het spijt me.
(vinden jullie dit hoofdstuk ook niet ontzettend zielig? Ik wel, namelijk)