"ยัยเฟร! แกอย่ากินมูมมามได้ไหม!? มันอุบาทว์ตา
ฉัน!!"
ฉันนั่งส่ายหัวอย่างอ่อนใจให้กับยัยยูลีนและยัยเฟรเทียที่เถียงกันเรื่องการกินอาหาร
"อ้าว! กินแบบนั้นก็ไม่ได้ แบบนี้ก็ไม่ได้ ตกลงพี่จะ
ให้ฉันกินแบบไหน!"
ยัยยุนนาหันมายิ้มให้ฉันน้อยๆ ก่อนจะนั่งก้มหน้าก้ม
ตากินต่อ เฮ้อ! ยัยนี่เป็นอะไรนะตั้งแต่เพื่อนของนาย
เคลวินมาแล้ว
"นี่! เพื่อนนายกับเพื่อนฉันเคยมีซัมติงกันป่ะเนี่ย?"
ฉันกระซิบถามเคลวินที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาหันมามอง
หน้าฉันนิดหน่อยก่อนจะกระซิบตอบกลับมา
"ขนาดเธอยังไม่รู้ แล้วฉันจะรู้ไหม?"
เป็นคำตอบชวนชกหน้ามาก! ไม่รู้ก็บอกว่าไม่รู้สิทำ
ทำไมต้องกวนประสาทกันด้วย ฉันมองค้อนส่งให้เข
านิดหน่อยแล้วกินต่อแต่ก็กินได้แค่นิดเดียวเท่านั้น
"แต่ว่า สายตาที่มันมองเพื่อนเธอมันมีความหมายแฝ
งอยู่นะ"
เขาก้มลงมากระซิบข้างหูฉันเบาๆ ความหมายแฝงงั้
นหรอ?
"ความหมายอะไร?"
ฉันกระซิบถามเขาต่อ แต่เขากับไม่ตอบ เขาทำเพีย
งแค่ยกยิ้มมุมปากแล้วกินอาหารต่อ อ้าวเฮ้ย! แล้วแบ
บนั้นฉันจะรู้เรื่องมั้ยย!!
"เป็นไรว่ะชา ฉันเห็นแกทำหน้าบึ้งมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้
วนะ"
"เปล่าหรอก"
เมื่อเห็นว่าฉันไม่อยากพูดเรื่องนี้เท่าไหร่ ยัยยามิจึง
พยักหน้ารับด้วยใบหน้าสงสัย
เฮ้อ! ฉันกำลังคิดว่ายัยยุนนาเป็นอะไรกับคนที่ชื่อ
เทรซิสนั่นต่างหากเล่า
"ไอ้ไรเนอร์แกหยุดทำหน้าเข้มทีได้มั้ยว่ะ"
เสียงของนายคิงทำให้ฉันเงยหน้าไปมองกลุ่มผู้ชายที่นั่งเงียบมาตลอด
"ทำไมวะ...ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มานานแล้วนี่หว่า"
ไรเนอร์ถามเพื่อนของเขาเสียงเรียบ นิสัยเหมือน
เคลวินชะมัดเลย
