Stille schoonheid

Hoofdstuk 1

Dayenna

"Meneer Mcliff, de operatie van uw dochter was succesvol,"wordt gezegd vanuit de gang. "Als die voorbijganger er niet was geweest had ze binnen 5 minuten dood kunnen zijn. Ze heeft daarbij dus anterograde amnesie, wat betekent dat ze zich helemaal niks meer herinnert van haar verleden en wie ze is."

"Hoe lang gaat het duren om haar geheugen terug te krijgen?" vraagt de man. De dokter schraapt zijn keel. "Dat kan verschillen. Bij sommigen duurt dat een paar maanden, maar bij anderen kan dat jaren duren." De man wilt net weglopen als de dokter hem tegenhoudt. "Er is nog iets," zegt hij, "Een lange termijn geheugenverlies kan niet behandeld worden. U moet dus maar afwachten wanneer alles weer terugkomt." De man zegt niks en loopt mijn kamer binnen.

Ik begrijp er niks van. Hij pakt een stoel en komt naast mijn bed zitten. Hij pakt mijn hand. "Dayenna ...," zegt hij, "Ik ben je vader, Marc Mcliff. Je bent van vierhoog gevallen en hebt je geheugen verloren." De man buigt zijn hoofd en laat het zakken op het bed. Zijn handen trillen en het lijkt alsof hij huilt.

Ik heb medelijden met hem en wil iets zeggen, maar het is alsof mijn stembanden verstijfd zijn. En het brand! Mijn keel brandt. "Het is allemaal mijn schuld... als ik je niet met hen had om laten gaan," zegt hij. Ook al heb ik geen idee wat hier gaande is, het doet me toch pijn om hem zo te zien. "Waar is... mijn moeder... wat is... gebeurt?" probeer ik te zeggen met veel moeite. Hij kijkt verdrietig en gepijnigd  mijn kant op. 'Heb ik iets verkeerds gezegd?' Hij haalt diep adem. "Ik weet zelf niet wat er gebeurd is. Ik weet alleen dat de voorbijganger je bloedend op de grond zag liggen. En... je moeder is twee jaar geleden verongelukt in een auto-ongeluk."

"Oh". Dat was niet wat ik verwacht had.

Een stevige vrouw met kort bruin haar komt binnen lopen. "Hoi Dayenna," zegt ze met een vriendelijke glimlach. "Je weet vast niet meer wie ik ben, dus stel ik me weer eens voor. Mijn naam is Lois en ik ken je sinds je geboorte. Ik was een goede vriendin van je moeder en ik zal je helpen met je studies tot je weer uit het ziekenhuis ontslagen bent." Hoe hard ik het ook probeer ik kan me helemaal niemand herinneren.

Het doet me pijn. Die mensen die waarschijnlijk zo belangrijk voor me waren ben ik vergeten.

Dat is toch iets om je voor te schamen!

Ik voel een brok in mijn keel en voordat ik het weet kan ik niet meer stoppen met janken. Ik voel me zo schuldig. Ook al weet ik dat dat schuldgevoel niet terecht is.

Mijn vader slaat zijn armen om me heen. Het voelt comfortabel ook al is hij net een vreemde. Na een tijdje, dat voelde als een eeuwigheid, liet hij me los en aaide hij over mijn hoofd. Hij zucht. "Ik kom vanavond weer terug om te kijken hoe het met je is." Hij staat op om weg te gaan maar ik wil niet alleen zijn en trek aan zijn jas.

"Het komt goed, mijn kind. Alles komt wel weer goed."

Hij buigt voorover en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Als hij de deur uit is pakt Lois mijn handen en houd ze stevig vast.

"Ik heb zo gebeden dat het goed zou komen. God heeft mijn gebeden echt verhoord."

Er rolt een traan over haar wang. Ik zou haar tranen weg willen vegen, maar ze houdt mijn handen te stevig vast. De dokter loopt ongestoord de kamer binnen en verbreekt het moment.

"Excuseer, mevrouw. Dayenna heeft rust nodig."

Lois knikt en staat op. "Het komt allemaal goed schat. Ik weet het zeker."

Terwijl ze richting de deur loopt zwaait ze naar me. Mijn hoofd voelt zwaar aan en het lijkt wel alsof er een dozijn mannetjes in mijn hoofd zit die alles voor de plezier aan het vernielen zijn.
Ik zou wel willen slapen, maar zelfs mijn ogen sluiten doet pijn. Dan maar de zuster die inmiddels de kamer in is gelopen vragen om pijnstillers

"Zuster, heeft u... pijnstillers?"

Het klonk beter in mijn hoofd. Ik kan niet eens een zin normaal uitspreken. Nadat ik pijnstillers had ingenomen viel ik meteen weer in slaap.

Ik open mijn ogen en sta opeens in het pikdonker. "Waarom?!" zegt een fluisterende jongensstem in het Engels. Wie is dat? Ik draai me om, maar er is niemand te bekennen. Een hand strijkt over mijn wang. Ik deins achteruit van schrik. Althans, dat was de bedoeling, maar er vindt geen beweging plaats. Wie is dat?! Waarom voelt zijn aanraking zo echt? Ik probeer me om te draaien als twee handen mijn wangen vasthouden en een zoen op mijn mond gepland wordt. Ik begrijp het niet. Ik zie helemaal niemand. Eigenlijk weet ik niet eens of mijn ogen wel echt open zijn. "Je bent zo mooi." Gaat de jongen verder. "Waarom moest je dan ook voor hem kiezen?" Het lijkt alsof ik geduwd word en ik val. Hoe hard ik ook probeert te schreeuwen... het werkt niet. Ik val. Steeds dieper. Komt er een einde aan?

Zwemmend in het zweet spring ik omhoog met een scherpe inademing. Tranen rollen over mijn wangen. Gelukkig. Ik ben nog steeds in het ziekenhuis.

Nou ja, gelukkig.

Het was maar een droom. Wel een hele vreemde droom. Het voelde zo realistisch. Gewoon eng. Ik kan niet meer slapen. Terwijl ik op mijn rug lig staar ik naar het plafond. Ik kan en wil niet slapen. Bang dat de droom zich herhaalt of zelfs verder gaat. Met veel moeite stap ik uit het bed en loop richting de spiegel aan de muur, tegenover het bed. Het spiegelbeeld kijkt verward terug. Ben ik dat? Ik weet wel zeker dat ik het ben. Wie kan het anders zijn.

Dayenna Mcliff. Maar toch voelt het niet echt. Langzaam loop ik naar de spiegel. Bij elke stap die ik zet voel ik een explosie in mijn hoofd. Het medicijn is zeker uitgewerkt. Voorzichtig breng ik mijn hand naar de spiegel. Alsof het door een lichte aanraking kan breken en ik zo naar de andere kant kan stappen. Het spiegelbeeld volgt mijn bewegingen. "Dayenna. Wie ben jij?" Zeg ik tegen het meisje die precies dezelfde bewegingen volgt. De doordringende blik van die bruine ogen verward me. Ik veeg het zwarte lange haar uit mijn gezicht en sluit mijn ogen. Een diepe zucht volgt. Ik kan maar beter gaan slapen. Liggend in bed merk ik pas hoe moe ik ben en val zonder moeite in slaap.