Gebroken

1

Ik stapte uit de auto. 'Mam..? Mam, wacht nou..!' Mijn moeder keek me aan, zweeg, sloeg haar ogen neer en gooide de autodeur dicht. 'Pap?' Probeerde ik, maar niemand reageerde. Voor de laatste keer keek mijn moeder me aan, en ze startte de auto. Mijn kleine broertje Matthew drukte zijn neus tegen het raam. Een traan rolde over zijn rode wang. Mijn moeder gaf gas en de kleine, blauwe twingo reed weg. Langzaam verdwenen ze uit het zicht. En daar stond ik, helemaal alleen voor een psychiatrische inrichting. Want ik, Lena Becky, was voor gek verklaard.

...

'Sorry leven, sorry mezelf, sorry dat ik dit jullie heb aangedaan..' Ik ging zitten voor het hek. Mijn oude, leren schooltas gooide ik naast me neer. Ik had niks mogen meenemen, enkel ondergoed en een boek. Stiekem had ik mijn tekenblok ook meegenomen, wat eigenlijk niet had gemogen, maar ik moest kunnen tekenen, anders zou ik het niet overleven. Ik zuchtte. Shit! Wat bezielde me toch de afgelopen tijd?! Eerst al Matthew, die de laatste tijd zo op mijn zenuwen werkte dat ik...

'Matthew, ophouden!' Ik duwde mijn broertjes armpje van me af. Hij keek me met grote ogen aan. Een speekselbelletje verscheen in zijn mondhoek. Daarna begon hij te huilen. Zonder geluid. Alleen snikken. 'Snuf, snik, snuf...' Ontzettend irritant... 'Máááám, Matthew huilt!' Ik hoorde voetstappen op de trap. 'Jezus, kan je dat ook niet eens zelf een keertje oplossen?! Ik moet zometeen weg!' Mijn moeder duwde me aan de kant en tilde mijn kleine broertje op haar schouder. 'Maar...' 'Niks te maren, jongedame! Twee weken huisarrest!' En weg was ze. Ik strompelde naar mijn kamer en pakte mijn tekenblok. Wat kon dat mens zeuren, zeg! Ik streepte verticale lijnen op een lege bladzijde. Daarna horizontaal. Ik begon om en om vakjes inkleuren. Kras, kras, kras. 'Wèèèèh!!' Klonk het beneden. 'Godsamme.. Matthew...' Ik was het zat. Ik liep naar beneden. Yes, mijn ouders waren al weg. Ouders weg + broertje weg = ideale leven. 'Matthew? Matthew, kom es!' Ik tilde hem op. 'Gaan we lekker badderen?' Matthew duwde zijn duim in zijn mond. Ik deed de badkamerdeur open. 'Blijf maar even hier, Matthew. Dan gaat Lena even shampoo zoeken.' Matthew ging op de grond zitten. Ik sloot de witte deur, vijf seconden wachten en... Bam! Deur in het slot! Ik voelde een rilling door mijn lijf gaan. Een huilend broertje, opgesloten door zijn grote zus.

In gedachten verzonken merkte ik niet dat er al verpleegsters waren gekomen om mij op te vangen. Verpleegster 1 pakte mijn tas van de grond, Verpleegster 2 hield de deur open en Verpleegster 3 begeleidde me naar de deur alsof ik een oude bejaarde was. Ik rukte me los, maar ze greep me weer vast en zei: 'Ik begrijp dat het moeilijk is, mevrouw Becky, maar we begeleiden u naar uw kamer.' 'Mag ik alstublieft zelf lopen?' Vroeg ik beleefd. Verpleegster 1 draaide zich naar me om. 'We hebben liever niet dat...' 'Laat me gewoon los, ik zal met jullie meelopen.' Onderbrak ik haar rustig. Verpleegster 3 seinde naar Verpleegster 2 dat ze moest komen helpen, dus schoot haar collega haar te hulp. 'Hou haar maar vast bij haar andere arm!' 'Nee, nee, nee! We moeten haar gewoon rustig meenemen!' Verpleegsters 2 en 3 zaten te bekvechten toen Verpleegster 1 zich omdraaide. 'Zwijg!' Riep ze. 'Zwijg en neem haar mee naar binnen! Dat was de regel!' De twee andere verpleegsters pakten me stevig vast en droegen me naar binnen. Binnen was het wit. Witte muren, witte trappen, witte kamers, witte deuren, witte kleding. Letterlijk alles was wit. Overal liepen mensen in witte hemden. Ik keek naar een oude mevrouw met witblond haar en een bochel. Ze staarde me aan met haar lichtblauwe ogen. We liepen door de gangen. Langs kamers met huilende vrouwen, gekke bejaarden en rustige verplegers. Door de gangen rende een
meisje van mijn leeftijd, gillend en krijsend. Een mannelijke verpleger hield haar tegen. Aan het eind van de gang was de een-na-laatste kamer van mij. Ik mocht een kwartier de kamer verkennen en daarna moest ik me melden. Ik keek de kamer rond. Ik besloot mijn kamer na te gaan tekenen. Wacht... Waar was mijn tas? Shit! Die had Verpleegster 1 natuurlijk meegenomen! Godsamme! Uit frustratie trapte ik tegen een stoelpoot. Dat was ook een van de weinige dingen die in deze kamer stond. Verder stonden er nog een bed op (ik denk) ongeveer kniehoogte, een raam met wit kozijn en een klein nachtkastje met een laatje. Ik maakte het laatje open. Er lag een brief in. Heel oud, zo te zien. Ik ging zitten op het oude bed. De letters waren tè kriebelig, waardoor ik ze niet kon lezen. Ik hoorde geklop op de deur. Ik legde de brief weer terug in het laatje en liep naar de deur. De deur ging krakend open. In de deuropening stond een jongen met bruine krullen, lichtblauwe ogen en een vriendelijke glimlach. Vreemd genoeg zat er een blauwpaarse striem op zijn nek. 'Dag, mevrouw Hesters. Zou u misschien met mij een rondje willen lopen?' Vroeg hij beleefd. Ik lachte. 'Sorry, maar ik denk dat je bij de verkeerde deur bent, ik ben namelijk Lena. Lena Becky.' Ik stak mijn hand naar hem uit, maar hij schudde hem niet. Hij glimlachte alleen. 'Oh, hallo mevrouw Becky. Aangenaam. Ik ben Bram Hudson.' Ik keek hem aan. Wat vreemd. Misschien was het brutaal om te vragen maar... 'Sorry, misschien een beetje bot om te vragen maar.. Het lijkt net alsof je mij niet kan zien.' Vroeg ik voorzichtig. Bram glimlachte droevig. 'Klopt.' Was het enige wat hij zei. 'Shit.' Flitste het door mijn hoofd. 'Ik ga mevrouw Hesters maar eens zoeken. Dag.' Zei hij verlegen en zacht en tegelijkertijd ook een beetje verdrietig. Hij verdween de gang in en ik keek hem na. 'Dag.' Fluisterde ik, hoewel ik wist dat hij me niet meer kon horen. Ik keek naar de klok in de gang. Shit! Over 2 minuten moest ik me melden! Ik rende de gang door. Waar moest ik heen? Uhm.. 1e verdieping, gang 3, en dan kamer... 421? Of toch 412? Ooooh f**ck. Verdwaalt in een gekkenhuis, kon het nog erger? Ondertussen werd ik tegengehouden door een blonde verpleegster. 'Niet rennen alstublieft.' Zei ze. Ik knikte en liep rustig door. De trap op. Verdieping 1, gang 1.. Gang 2... En gang... 3! Kamer 412? Of kamer 421? Ienemienemutte... Kamer 412! Oké. Kamer 406, 408, 410 en 412! Ik deed de deur open. Een meisje keek op. Bruin, slierterig haar, witte blouse, witte sloffen. Ze las een boek: 'Reis Naar Mars'. 'Sorry..' Stotterde ik en ik deed de deur dicht. Oké, kamer 421 dus... Doorlopen..doorlopen..doorlopen en.... Kamer 421! Ik deed de deur open. Pliessssss, laat dit de goede kamer zijn..! Een vrouw met rood haar zat op de balie te kletsen met een geelblonde man achter de balie. Toen ze mij zagen, sprongen ze op. 'Excusé moi,' zei de mevrouw in het Frans. 'Naam?' 'Lena Becky.' Zei ik, terwijl ik dichterbij kwam. 'Lena Becky...' Herhaalde ze. 'Bach, Baster, Bean... Ah! Becky.' Ik knikte. 'Vrouw. Geboren in West-Californië op 19 juli, 1 moeder, 1 vader, 1 broertje. Maat XS, schoenmaat 39. Begane grond, gang 4, kamer 29. Hier gekomen wegens opstapelingen van ongewenst en gek gedrag.' Las ze voor van een blauw papier. Ze haalde een groen papier uit de stapel dociers op de balie. Er stond een foto van mij op. 'Kleur ogen?' Vroeg ze. 'Groen.' Antwoorde ik. 'Kleur haar?' 'Donkerblond.' 'Andere gezichtsopmerkingen?' 'Veel sproetjes.' 'Ergens tattoos of piercings?' 'Nee.' 'Ontmaagd?' 'Uh.. Nee.' Waarom moesten ze dat überhaupt weten? Hallo?! Ik heb ook nog een privéleven, hoor! Totaal ongegeneerd ging ze verder. 'Laatste keer ongesteld?' En totaal ongegeneerd gaf ik antwoord. 'Vorige week, dinsdag tot en met dinsdag.' 'Last van veel ziektes? Griep etc.?' 'Nee, nauwelijks.' 'Oké, je bent klaar.' Zei ze en ze gaf haar collega de twee papieren. 'Waarom moeten jullie zoveel vragen stellen?' Vroeg ik. 'Veiligheid.' Zeiden ze tegelijk. Uh.. Okeeeee. 'Ik moet je eerst nog even fouileren.' Zei de verpleegster en ze stak haar hand uit. 'Riem en sieraden graag.' Ik deed mijn riem af en mijn oorbellen uit en stopte ze in haar hand. Ze deed ze in een plastic zakje en die weer in een witte, plastic doos. 'Omkleden graag, doe dit aan.' Ze gaf me een wit hemd en witte sloffen. 'Hier?' Vroeg ik. Ze zuchtte. 'Ja, hier.' Oké dan. Leuk, uitkleden voor twee serieus werkende verplegers. Ik kleedde me zo snel mogelijk om. Het witte hemd scheen heel erg door. Hallo, roze bh... De man kuchtte. Snel deed ik mijn armen over elkaar. De vrouw keek geïrriteerd naar haar collega en gaf me een papier. 'Hier, je dagelijkse schema, en hier, je tas.' Mijn bruine tas. Ik bekeek mijn schema: