Çocukken dinlediğim tüm masalları sende yaşamak istedim ben.Mutlu sonlara inandığımdan bizde mutlu olalım istedim. Ama öyle bir gün geldi ki ne Aralık ayının soğuğu işledi yüreğime ne de esip bağrıma vuran rüzgar.. Sen benden gitmişsin çoktan bense hala arkandan doğacak güneşi bekliyorum. Giderken arkana bile bakmamak da neyin nesiydi sanki hiç tanışmamış gibi, sanki hiç cümlelerin cümlelerime karışmamış gibi.. Bu ağır gelmişti çok ağır.. Ilk kez o zaman çekinmemiştim hıçkıra hıçkıra ağlamaktan. Ilk kez o zaman çevremde ki onca insan bir anda yok olmuştu. Sanki etrafta sadece ben ve kanayan kalbim vardı. İçim o kadar acımıştı ki sanki herşeye dayanabilirmişimde senin kalbimden söküle söküle gitmene dayanamazmışım gibi.. Çok derindi bu yara kolay kolay durmayacak hep kanamaya devam edecekti.. Sanki kalbim yerine sen vardın. Kalbim yerine sen sökülüyordun sol yanımdan. Sessiz çığlıklar atıyordum her yürüdüğüm sokakta.. Her baktığım yer sen. Karanlığımda ki tek ışığım da kaybolmuştu..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kanayan Yaram
Literatura Feminina"Kanayan bir yara, bir beden ve kaybolan bir ruh.."
