กระดุมเสื้อถูกปลดออกจากรังกระดุม ผิวกายใต้ร่มผ้าถูกสัมผัส ลูบไล้ บีบคั้น......
พลั่ก!
จีมินตัดสินใจรวบรวมแรงยกเท้าถีบร่างที่คร่อมอยู่ซึ่งมันแรงพอที่ทำให้อีกฝ่ายหงายหลังตกเตียงไปได้ ร่างเล็กลุกขึ้นและออกตัววิ่งไปอย่างรวดเร็ว
ตึงๆๆๆๆๆ!!!!
จีมินพยายามวิ่งไปยังประตูโดยที่มือทั้งสองข้างทำหน้าที่คอยเคาะผนังฝั่งห้องแทฮยองอย่างแรง หวังให้อีกคนรับรู้สถานการณ์ผิดปกติที่เกิดขึ้น
"อ๊ะ ปล่อย!!!ปล่อยสิ!!!!!"แต่มันฟื้นตัวเร็วกว่าที่คิดเพราะตอนนี้จีมินกำลังโดนเหวี่ยงลงเตียงนอนอีกครั้ง
"ปล่อย!!! ฮึ่ก!!!! ปล่อยนะ!!!!!!!"มือเล็กปัดป่ายไปมาเมื่ออีกฝ่ายพยายามถอดกางเกงนอนขาสั้นของจีมินออก
ฟุบ......
กางเกงขาสั้นของจีมินถูกโดนทิ้งลงข้างเตียง จีมินถอยหลังหนีจนหลังชนกับหัวเตียง มือก็ทุบกำแพงห้องหวังให้คนที่อยู่ห้องข้างๆรับรู้เสียที
"ปล่อยยยยยยย!!!!!"มือสากคว้าหมับที่ข้อเท้า ออกแรงเพียงนิดเดียวร่างเล็กของจีมินก็เลื่อนกลับมาที่เดิม
"หยุดนะ!!!!!!!"น้ำตาไหลเป็นสายเต็มใบหน้าหวาน ขาเรียวดีดดิ้นไปมาก่อนจะถูกมือหนากดมันลงพร้อมกับเสื้อผ้าท่อนล่างชิ้นสุดท้ายของจีมินที่ถูกถอดออกทิ้งไป........
"อื้อออ!!!!!"ทำได้แต่กรีดร้องเสียงหลงในลำคอทันทีที่ส่วนอ่อนไหวถูกกอบกุม ร่างปริศนานั้นอ้อมมานั่งซ้อนหลังจีมินในขณะที่มือข้างหนึ่งปิดปากจีมินไว้และมืออีกข้างก็วุ่นวายอยู่กับส่วนนั้น ใบหน้าอีกฝ่ายซุกดมสูดกลิ่นหอมจากซอกคอเรียวไม่หยุดหย่อน
ปัง!!!!
เสียงประตูหน้าห้องดังสนั่นไปทั่วแต่คนที่กำลังยุ่งกับร่างกายจีมินกลับไม่สนใจอะไรเลยสักนิดเดียว
พรึ่บ!!
"จีมิน!!!!!"ไฟในห้องถูกเปิดขึ้นในที่สุด หัวใจคนมองแทบแตกสลายเมื่อเห็นภาพตรงหน้า แทฮยองรู้สึกได้ว่ามันไม่ปกติตั้งแต่เสียงทุบกำแพงจากห้องจีมินแล้ว จึงรีบวิ่งมาแต่ห้องกลับล็อคแถมเขายังหากุญแจสำรองไม่เจออีกต่างหากทำให้เสียเวลาไปไม่น้อย ยิ่งมาเจอภาพตรงหน้าแทฮยองยิ่งเจ็บปวด
