" นี่คุณจะลากฉันไปถึงไหนเนี้ยะ....ฉันเจ็บข้อมือหมดแล้วนะ"
มัสยาวีนแตกขึ้นมาเมื่อโดนชีคฮัสซันฉุดกระชากลากถูออกมาจากห้องประชุม..
ส่วนชีคฮัสซันด้วยหลากหลายอารมณ์ที่เกิดอยู่ในตอนนี้...
จึงทำได้เพียงจับมือของมัสยาไว้อย่างกระชับเหนียวแน่นเพราะกลัวว่า
ช่วงเวลาที่เกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้จะเป็นเพียงความฝัน...
แต่เมื่อพอสิ้นเสียงวีนของมัสยา....ชีคฮัสซันจึงหยุดเดินกะทันหัน
แล้วหันมาจ้องมองหน้าของมัสยาด้วยสายตาที่อ่อนโยน...
ยากนักที่ใครจะได้เห็นแววตาแบบนี้ของท่านชีคผู้เย็นชาผู้นี้...
แต่เวลานี้...หญิงสาวธรรมดาคนนี้สามารถรับรู้และได้สัมผัสกับแววตาที่ดูอบอุ่น..
อ่อนโยน...ห่วงหา...ห่วงใย...อาวรณ์ถวิลหา...จากเขา.....
" คุณช่วยยืนยันกับผมอีกครั้งได้มั้ย....ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนี้...
ผมไม่ได้ฝันเพ้อไปเอง...คุณยังไม่ตาย...คุณไม่ได้จากผมไปจริงๆ...
ตอนนี้คุณอยู่ตรงหน้าผมแล้ว...คุณคือมัสยา...คนที่ผมรักและคิดถึงทุกลมหายใจ..
คุณจริงๆใช่มัย? "
น้ำเสียงที่ถามเพื่อย้ำความมั่นใจและเจือไปด้วยจังหวะที่สั่นเครือของชีคฮัสซัน..
ดวงตาที่ดุดันแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นดวงตาที่เจือปนไปด้วยหยดน้ำใสๆที่พร้อมจะร่วงหล่นมาจากตาคู่นั้น...ทำให้ใจของมัสยารู้สึกสำนึกผิดและเสียใจเป็นอย่างมากที่ทิ้งให้ชีคฮัสซันเฝ้ารอเธอ...ทำให้เขาต้องเหมือนตายทั้งเป็นมาตลอด...
" ฉันมัสยา คนที่รักคุณหมดดวงใจคนนี้...ฉันตัวจริงเสียงจริง...
ฉันยืนอยู่ตรงนี้แล้วคะ...ยืนอยู่ตรงหน้าคุณ...
ฉันขอโทษนะคะ..ที่รัก..ที่ฉันทำให้คุณต้องทนทุกข์ทรมารมานาน...
ตอนนี้ฉันกลับมาแล้วคะ...ฉันมารอคุณอยู่ที่นี่...จุดเริ่มต้นแห่งรักของเรา..
ฉันมั่นใจว่าคุณต้องมาที่นี่แน่นอนถ้าฉันยังมีความหมายสำหรับคุณ...
เพราะที่นี่คือจุดเริ่มของฉันกับคุณ...ฮัสซันฉันกลับมาหาคุณแล้วนะคะ..."
"มัสยา...ขอบคุณที่คุณกลับมา...ขอบคุณที่คุณยังไม่ทิ้งผมไปไหน...
ผมรักคุณนะ...คุณได้ยินมั้ย..ว่า..ผมรักคุณ...มัสยา..ดวงใจชีคฮัสซัน.."
KAMU SEDANG MEMBACA
ดวงใจชีค
Romansaหนึ่งนาทีที่ได้สบตา หนึ่งนาทีที่ได้เห็นหน้า ไม่น่าเชื่อว่าเธอคนนี้จะทำให้เรารู้สึกรักได้ทันที ดูตลกดีน่ะกับความรู้สึกที่ไวอย่างนี้แต่อย่างไรก็ช่าง ต้องรู้จักให้ได้
