Mother and son

Relationship between Mother and Son

  Hmm well san kaya ako mag sisimula? Sympre sa una talaga eh no? HAHA okay ito na :) Sa buhay natin bihira lang sa mundo ang SINGLE mom dati, peru ngayon ang uso uso na nila :) bilang 90's naranasan kong mabuhay na walang ama na kasama, mula kasi pagkabata nag hiwalay na sila ni mama at si mama na ang nag alaga sakin hanggang ngayon. Nong una panay tanong ako sa sarili ko kung bakit wala akong ama, peru di nagtagal pinapakilala ako ni mama kay papa, sympre di ko sya agad tinanggap bata pako non siguro nasa 7 or 8 years old palang ako nung pinapakilala ni mama si papa! Naalala ko pa nga na nagkausap kami ni papa sabi nya.

 Papa: Kilala moko?
 Ako: Oo, ikaw yung papa ko :)
Papa: Buti naman kilala mo ko :) 
Ako: Matagal nang sinasabi ni mama sakin tungkol sayo, bat ka pala umalis? Bat mo ako iniwan? Di mo ba ako mahal? 

 Pagkatapos nung tanong na yun, di na naimik si papa! Sympre nagtatampo ako bakit ganon peru ipinapaliwanag naman sakin ni mama kung ano talaga nangyari. Dati hindi ko matanggap para bang gusto kong sabihin sa ama ko na, bakit di nya pinaglaban si mama kung talagang mahal nya dba? Peru wala na akong magagawa desisyon nila e, hanggang sa na tanggap ko na wala akong ama, mula non bibistahin ko nalang si papa sa bahay nya at hihingi ng pera hahaha kapal ng mukha ko eh no? Talaga pwede lang naman kasi mula pagkabata di man lang nya ako binigyan ng kahit isang piso may resposibilidad kaya sya sakin :)

 Mula non, si mama lang talaga kasama ko sa buhay at si kuya -_- Dati hindi ko na intindihan si mama kung bakit panay pagalitan at papaloin ako, yun pala gusto nyang di ko gagawin ang nagawa nya dati yun bang parang ilalayo ka nya sa maling daan! Hahahaha naintindihan ko naman sya peru sana naman intindihin nya rin ako, sinubukan ko lang sarili ko kung kaya ko mag handle ng mga problema o kaya sa mga kaibigan ko, 13years old ako nung naging pasaway ako, naging astigin at kilala sa buong brgy bilang isang makulit at pasaway na bata hanggang sa dumating ang punto na napapagod nako at nagbagong buhay sa tulong ni mama, kay tagal ko din sa side ni mama hanggang ngayon pa nga takot pa rin ako sa kanya. Hindi sa takot akong masaktan nya kundi takot akong mawala sya. :) ako na mismo yung nagpakumbaba kung sakaling may pinag aawayan kaming dalawa, o naming tatlo ni kuya, palagi nyag sinasabi sakin na "Wag kang mag tanim ng sama ng loob sa kuya mo, kuya mo pa rin sya" ganon nalang palagi porket ba kuya ko sya ganon2 nalang? -_- di naman yata pwede diba? Ako nalang puro ang mali at si kuya nalang ang palaging tama, peru sa tagal non unti unti ko ring na intindihan si mama! :) Si mama lang kasi nakapagsabi sakin na "Kung kaya mo ton, gawin mo wag ka basta susuko" so ganon parang na inspire ako ng husto :>



 16 years old nako nung tumigil sa pag'aaral at naghanap ng hanap buhay para tulongan si mama nang hindi man lang sya mag pupuyat masyado kasi dalawa kami inaruga nya at siya lang mag isa :3 kaya ayon tumigil ako sa aking pag'aaral at sinabihan ko si mama.


 Ako: Ma, titigil muna ako sa pag'aaral at maghanap ng hanap buhay :> 

Mama: Di pwede ton, kaya ko naman kayong buhayin. Ako: Sos wag kana kumontra yan ka nanaman e, hayaan mo naman akong tulongan ka kahit minsan lang :D
Mama: Bakit ano bang napasok sa isip mong naisipan mo yan? At anong trabaho naman papasokin mo?
Ako: Maya na natin pag usapan yan, tsaka may talent naman akong mag computer ah, mag cafe attendant nalang ako dun, pwde na siguro yun :)
Mama: Bahala ka ton, basta kung di mo na kaya tumigil ka agad ha? ;)
Ako: Oo, sge ma salamat naman at pumayag ka :) Haha labyoo :*
Mama: Sipsip nito, sge ton :) 




 Simula nung pinapayagan nako ni mama, dun na nagsimula ulit ang kakulitan ang pasaway ko, naging masama na rin ako minsan kasi nga napalayo ako sa piling ni mama! Di na ako umuuwi ng bahay at para bang pinagmamalaki ko na yung trabaho ko na sabi ko sa sarili ko "kaya ko naman e tska minsan nalang din kaming magsasama kaya ayon" Tagal ko din bumalik sa piling ng ina ko, peru kahit ano mang kasalanan at nagawa ko ang bilis nya lang akong mapatawad. Tanong ko bat ganon? Di man lang ako pagalitan o sasaktan, peru pagsabihan nya lang ako na wag ganon kesyo ganyan ganon -_- Hanggang sa naintindihan ko na rin sya sa huli :) "Ganon pala yun, a mothers love is infinity and it will last forever" Haha yung pagmamahal lang ng magulang ang may forever literal :) Mula nung pagkabata ko naging bestfriend ko na si mama at im so very proud of her. Even if sometimes we have some arguments and some fights but we still love each other.

 Until now im already 21 years old but still shes supporting me even if may trabaho nako :) For now i want to protect her, gusto ko nga makita nya pa yung mga magiging apo nya, gusto ko sa kasal ko nandun pa sya, peru parang di na ata aabot! Sana naman maabotan pa nya lahat ng pangarap ko at lahat ng gusto kong mangyari saming dalawa. :) We all together maging sa laro (online games) smoke at drinking alcohols palagi kaming vibes para bang magkakaibigan lang kami at hindi mag ina? minsan magtatawanan at mag jojoke pa kami sa isat isa, eh kung minsan nga nagpapa advice ako sa kanya na para bang bestfriend ko lang sya at hindi ina. Im lucky to have her, Hindi man kami mayaman peru feeling ko ako na yata pinakaswerteng tao sa mundo, kasi mayaman ako sa pagmamahal nya at ng ibang tao :) sa katunayan nga ang daming na i-inggit sa relasyon naming mag ina :) 

 Ma, if you read this story, i want you to know that! As long as im alive, i will forever protect you until you past away, but i hope it will so very long pa, kasi di mo pa nakikita yung mga apo mo. :) Tsaka di kapa pwedeng mawala no dba LONG LIVE tayo? You are my everything ma, ILOVEYOUSOMUCH :* Dito na muna :) masyado nang madrama at nagiging corny na :) Salamat sa time nyong basahin to :)