ฟิคสั้น

ขอโทษน้ะ

"หือออออออ" สวัสดีฉันชื่อ(ชค) เสียงร้องไห้นั้นน้ะเสียงฉันเอง ปัญญาอ่อนใช่ไหมล่ะ ฉันหน่ะ อยู่เกรด 12 แล้วยังร้องไห้เหมือนเด็กเลย555 ฉันหน่ะ "โดนเเกล้งมาอีกล่ะสิ" อย่างที่ยัยนี้บอก ฉันโดนเเกล้ง ตอนที่ฉันยังเกรด
10 ฉันย้ายมาเรียนที่นี้ใหม่ๆ ฉันทำตัวและเเต่งตัวเหมือนพวกเด็กเนิร์ด ฉันเลยโดนเเกล้ง อยู่บ่อยๆ ครั้งนี่หนักสุดเลย ทุกคนรวมหัวกันเเกล้งฉัน ทุกคนก็รู้ที่นี้อเมริกาน้ะ พวกเขาเเกล้งฉันเเรงมาก "อื้มม ฮึกๆ ฉันว่าครั้งนี้หนักสุดเลยหล่ะเบล" อ่อลืมบอกไปยัยนี้อ่ะ เป็นเพื่อนสนิทเเละเป็นเพื่อนที่ฉันไว้ใจที่สุดยัยนี้ อยู่ข้างฉันมาตลอดเลย "5555 เธอนี้น้าาาา แบบนี้ตลอดเลย แล้วงานพรอมนี้ เธอต้องมาให้ได้น้ะ" จริงสิ งานพรอมจัดวันศุกร์นี้ "เห้ออออ ฉันไม่ไปไม่ได้หรอ ฉันไม่อยากโดนเเกล้งเลย เเล้วยิ่งต้องมาเจอตานั้น"     ตานั้นที่ฉันพูดถึงคือ
Mark Thomas หนุ่มฮอตที่สุดในโรงเรียนและตานั้นชอบเเกล้งฉันอยู่บ่อยๆ แกล้งฉันมากกว่าคนอื่นๆ "มาร์คน้ะหรอ555 เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอคิดหรอกน้ะ(ชค)" ยัยมองฉันแปลกๆเเล้วก็พูดๆแปลกๆด้วย "เธอไม่เป็นฉัน เธอไม่รู้หรอกเบลว่ามันเป็นยังไง" "เห้อออ จริงๆเลยสองคนนี้ เอาเถอะเเล้วเเต่เธอเลย"
"มันน่าน้อยใจจริงๆ ที่เพื่อนรักเข้าข้างคนที่ฉันเกลียดอ่ะ" "5555 ช่วยไม่ได้หนิฉันก็เป็นเพื่อนเขาเหมือนกันน้ะ" "ใช่สิ๊ ฉันมันไม่สำคัญสิน้ะ หึ้ยยยยยยย"
อ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
"ได้เวลาพักเที่ยงเเล้วไปเถอะ(ชค)"
"อื้ม ฉันหิวจะเเย่เเล้ว"
"อ๊ะ คนที่เธอคิดถึงเดินมาเเล้ว" ใครกันอ่ะ
"หึ้ยยยย ยัยเบลกล้าพูดมาได้"
"สวัสดี พวกเธอดูสนุกกันจังฉันนั่งด้วยคน"
หึ้ยยยยยจะมาไม้ไหนอีกหล่ะ
"ฉันไปหล่ะ" อย่าเพิ่งทิ้งสิยัยเบล
"งั้นฉันไปด้วย"
"อย่าเพิ่งไปสิรีบหรอ" ตาบ้าาาาาาาาาาาาา
Mark part
ผมจับเเขนยัยเตี้ยไว้ หึคิดว่าจะหนีได้หรอ
"อะไรอีกล่ะ" ยังมาขึ้นเสียงใส่อีกยัยนี้
"ไม่มีอะไรหรอก นั่งกินข้าวด้วยกันก่อนสิ"
"ไม่มีทางงงงงงงง"
"ฉันบอกให้นั่งลงยังไงล่ะ ยัยเตี้ย"
"ใครเตี้ยมิทราบ"
"เธอไง ถ้าเธอยังทำตามที่ฉันบอกล่ะก็ เธอก็รู้น้ะว่ามันจะเป็นยังไง" ผมค่อยๆขยับหน้าไปใก้ลๆเธอ "โอเค ก็ได้ๆ" เธอไม่ค่อยเต็มใจนัก เเต่ก็ดีเเล้ว พวกคุณรู้ไหม ผมหน่ะชอบยัยเตี้ยตั้งเเต่เเรกเห็นเเล้ว เเต่ถึงยังไงผมก็ไม่กล้าทักเธอ ผมจึงคอยกวนประสาทเธอ เเกล้งเธอ
ทุกคนเริ่มเอาผมเป็นอย่าง ผมรู้สึกสนุกสะใจเเต่กูรู้สึกผิดในเวลาเดียวกัน เเต่ด้วยความที่ความสนุกมันมากกว่า เลยทำให้ไม่ค่อยรู้สึกผิด ผมรู้ทุกคนก็เคยเป็น พักหลังๆ ผมเห็นเธอแอบร้องไห้ด้วยเเหละ แต่จะทำยังไงหล่ะ ผมเห็นยัยเบลสนิทกับเธอผมเลย ตีสนิทแต่ถึงยังงั้นยัยรู้ทันผมเเละเค้นความจริงจากผม เเละยัยนั้นก็ช่วยผมตลอดจนวันนี้ เบลบอกผมว่าใกล้จะถึงงานพรอมเเล้วให้ทำตัวดีๆกับยัยเตี้ย และก็ชวนไปงานพรอมซะ ก่อนจะสายไป "นี้นายๆๆๆๆ"
"ห้ะ อะไร"
........................(ชค)part..............................
"นายเหม่ออะไรอ่ะ ข้าวไม่กินเเล้วหรอ ฉันกินหมดเเล้วน้ะ ฉันไปได้ยัง"
"มีคนชวนเธองานพรอมยัง" อะไรเนี้ยนายนี้มาแปลกแหะวันนี้
"ยังอ่ะทำไม"
"ดีเเล้ว555 ถ้ามีคนมาขอเธอไปงานพรอม เธอห้ามตอบตกลงให้บอกว่า มีเเล้ว น้ะ"
ตาบ้าาาาา ให้ฉันมางานพรอมคนเดียว จะเเกล้งอะไรอีกเนี้ยยยยยย
"ถ้าฉันบอก ไม่มี นายจะทำอะไร"
"เธอก็รู้ไม่ใช่หรอ" นายนั้นขยับหน้ามาใกล้ๆฉัน เเต่ว่ามันใกล้ไปเเล้วน้ะ
อ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดด
"โอเคๆ ฉันไปเเหละ"
ตลอดทั้งวันฉันไม่มีสติเลยเพราะคำพูดนายนั้นคนเดียว ทั้งหมดที่นายนั้นทำ ทำให้ฉันสับสน
✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂
วันนี้ก็วันศุกร์เเล้ว งานพรอมเเล้วสิน้ะ ฉันใสชุดอย่างกะอยู่ในการ์ตูนเเหนะ

ฉันก็ชอบชุดนี้น้ะ เเต่ดูไม่ค่อยเข้ากับฉันเท่าไหร่  ยัยเบลมารับฉันเเล้วยัยนั้นก็เข้าไปกับ
เเฟนทิ้งให้ฉัน เข้าคนเดียว
ฉันเข้ามาในงาน ฉันต้องหาของกินก่อนอันดับเเรก ลุยยยยย เอ๊ะมีมือไหนมาจับที่เอวฉันเนี่ย
"เเต่งหน้า เเต่งตัว เเบบนี้ก็น่ารักดีหนิ"
ฉันหันหน้าไปทางคนพูดเพื่อจะดูว่าเป็นใคร
"นายยยย"
"ใช่ ฉันเอง เเต่บอกไว้เลยน้ะอย่าเเต่งเป็นนี้บ่อยฉันหวง" หวงหรอ หมายความว่าไงกัน
"นายหมายความว่ายังไง"
"ยัยซื่อเอ๊ยยยย เธอรู้ไหมฉันชอบเธอตั้งเเต่เกรด 10 เเต่ฉันไม่กล้า ฉันขอโทษน้ะที่คอยเเกล้งเธอ ฉันอยากให้เธอสนใจฉันบ้าง ฉันขอโทษน้ะ" ห๊าาาาาาาาาาาาาาาา
"ไม่เป็นไรหรอกเรื่องนั้นหน่ะ"ทำไมฉันรู้สึกดีแปลกๆน้ะ
"ส่วนเรื่องที่ฉันชอบเธอหล่ะ เธอจะยอมเป็นเเฟน กับฉันไหม" นายนั้นั่งคุกเข่าลงพร้อมเปิดกล่องแหวน พวกเธอรู้ไหม ฉันดีใจมากเลน ฉันก็ไม่รู้ทำไม "ตกลง" "เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันรักเธอที่สุดเลย เรามาเริ่มต้นใหม่ด้วยกันน้ะ"
"อื้ม" เเล้วเขาก็ก้มลงมาจูบฉันอย่างอ่อนโยง ฉันไม่ต้องการรู้อะไรเเล้ว ฉันรู้เเค่ว่าเวลานี้สำหรับฉันพิเศษที่สุด
THE END
จบเเล้ว 1 เรื่องของเราเป็นไงมั้ง ไม่ดียังติได้น้าาาาา😚😚😚 ถ้าเเต่งไม่ดี ก็ขอโทษน้าาา
รักทู้กกกกคน อยากได้ใครบอกด้ายเน้อ