Tijdskinderen

Hoofdstuk 7 (28 oktober 2013) - Sam

'Hanna?!' Bens stem slaat bijna over van verbazing. Hij kijkt me niet begrijpend aan en vergeet prompt aan te schuiven in de rij voor de warme maaltijden. Ik geef hem een duwtje om hem te kennen te geven dat hij moet doorlopen

'Ja, inderdaad, dat was ook zowat mijn reactie toen ik haar daar aantrof. In het tuinhuis. Ons territorium', zeg ik verbitterd.

Ben neemt fronsend een plateau terwijl hij deze vreemde informatie tot zich laat doordringen. 'En dat andere meisje, die vriendin van haar - hoe heet ze ook alweer? - was er niet bij?'

'Die blonde van op de kermis, bedoel je? Andrea, het buurmeisje?'

Hij knikt.

'Nou, die was nergens te bekennen.'

'Het zou logischer zijn dat Leander met hen allebei zou afspreken dan met die Hanna alleen. Hij kent haar niet eens!' 

'Het was anders wel overduidelijk dat hij haar maar al te graag wat beter zou leren kennen. Ik denk dat ik nogal ongelegen kwam.' De kokkin schept ons allebei een bord vol van iets dat vaag op macaroni lijkt. Jakkes. Had ik maar beter boterhammen van thuis meegebracht, kwam ik 's middags niet altijd voor van die verrassingen te staan. We lopen naar het eerste het beste lege tafeltje in de refter. Rondom ons probeert een stelletje meisjes nogal wanhopig een paar aangrenzende tafels te reserveren voor de rest van de kliek die nog in de rij staat.

'Onzin, hoe zou je nu ongelegen kunnen komen? Leander verwacht ons in principe elke vrijdagavond. En zeker jou, jij bent zijn beste vriend.'

Ik prop wat van de drek in mijn mond en haal mijn schouders op.

'Het is niet de eerste keer dat hij een meisje wat aandacht geeft. Meestal verdwijnen ze toch meteen weer. Net zoals nu het geval zal blijken te zijn', probeert Ben de situatie te analyseren.

Ik zucht. Hij heeft hen niet bezig gezien.

'Sam, komaan vriend, waar maak je je zorgen om? Oké, het is nogal vreemd dat hij zijn vizier van die Andrea meteen verandert naar haar onbekende vriendin. Maar je kent hem: lang, blond, gladde praatjes en weet ik veel waar al die giechelkuikens als een blok voor vallen. Volgende week zit je met hem te gamen, zoals altijd.'

De grimmige frons die al dagen op mijn voorhoofd geplakt lijkt, wordt er alleen maar erger op. Hij prikt lusteloos in zijn macaroni.

'Of misschien,' mompelt Ben, 'is dat doemdenken van jou gewoon te danken aan een vreselijk rothumeur.' Mijn mes klettert luid wanneer ik het op mijn bord laat vallen.

'Ik heb helemaal geen vreselijk rothumeur!' reageer ik nogal kinderachtig.

Gewoon te weinig slaap. Ze houdt me wakker, ze houdt me continu wakker.

'Rustig aan, meneertje lichtgeraakt!'

'Je begrijpt het niet, Ben. Er klopt hier iets niet aan. We krijgen problemen, ik voel het. Ik ben er zeker van.'

'Het is niet omdat je buikkrampen krijgt van deze lunch die bijna niet te vreten valt, dat je buikgevoel ineens voorspellende gaven gekregen heeft.' Hij grinnikt om het onnozele grapje. Mijn vingers klemmen zich rond de tafelrand.

Je vergist je, vriend. Mijn buikgevoel is altijd akelig juist.

Nadat ik eens diep adem heb gehaald, doe ik een laatste poging hem te overtuigen dat ik werkelijk geen spoken zie. 'Ik mag haar niet.'

'Hè? Wie mag je niet?'

'Hanna natuurlijk, stomkop. Over wie hebben we het de hele tijd?' Ben zucht diep. De enige vriend van wie ik dacht dat hij het als enige misschien zou kunnen, zou willen begrijpen. 'Geef toe,' zeg ik terwijl ik me over de tafel heen buig, van tactiek veranderend, 'ze ziet er vreemd uit. Ze draagt blijkbaar enkel donkere kleren en zweert bij jeans en All-Stars. Haar haren vallen continu voor haar ogen, hoewel het lang genoeg is om op te steken of in een paardenstaart te doen. En dan die blik, god, haar oogballen lijken wel vuurwapens. Ze brandt zo en diep, donker gat van puur ongenoegen door je heen. Totaal niet Leanders type, dat ziet toch iedereen.'