My lovely life!

Goed nieuws?

Snel eet ik iets en pak me tas, "vergeet je lunch niet!" Roept mijn moeder, Nee heb ik! Roep ik terug en trek snel mijn jas aan en vertrek met mijn fiets naar Alice. Als ik voorbij het park kom hoor ik dat iemand mijn naam roept "Jill!" Ik kijk om en ongeveer 20 meter achter me, fietst Sanne iemand uit me klas maar eigenlijk is ge-hoi het enige wat we tegen elkaar zeggen. Ik fiets express wat langzamer om te vragen wat er is, ze verteld over alles en nog wat, wat me helemaal niet interesseerd. Blijkbaar heeft ze niemand om mee te fietsen dus ik zeg snel dat ik iets vergeten ben thuis, ik fiets een rondje en als ze uit het zicht is fiets ik door naar Alice. Ze staat al klaar, HEE roept Alice kei hard, het is slechts kwart voor 8 's ochtends hoe krijgt ze het voor elkaar om zo hard te gillen? Ik krijg amper een opgewekte 'Hallo' uit mijn mond. In deze tijd van het jaar vind ik het ge-wel-dig, ik bedoel Sinterklaas, Kerstmis, schaatsen noem maar op. Een nadeeltje; ik ben vaker verkouden dan dat een gemiddeld mens kan zijn. Alice stapt op haar fiets en we fietsen naar school, langs ons rijd een jongen, niet knap maar ook niet lelijk. HOHOOOIII schreeuwt Alice, typisch Alice, altijd vrolijk en gek. Gelukkig maar want ik moet dat soort mensen om me heen hebben, zelf ben ik namelijk ook niet al te serieus. Alice en ik kennen elkaar sinds groep 3 en zijn sinds die tijd eigenlijk al altijd BFF's geweest, samen maken we altijd zoveel leuke avonturen mee! Op school aangekomen zetten we onze fietsen in de fietsenstalling en lopen daarna naar onze kluisjes. Boven het kluisje van Alice zit Riley de jongen waar ze sinds dit jaar verliefd op is. Toevallig is hij nu bij zijn kluisje en Alice wil haar plan uitvoeren namelijk: Alice zorgt ervoor dat haar boeken "per ongeluk" uit haar kluisje vallen en hoopt dan dat ze zo aan de praat komen. Eenmaal haar sleutel in haar kluisje gestoken, durft ze niks meer en stopte een schriftje in haar kluisje, thats it. Ze loopt met een rood hoofd terug en ik kijk lachend toe, typisch iets voor haar. Ze durft tegen wild vreemde idioot gek te doen maar als ze dan iets heeft voorbereid blockt ze uit het niets en durft niks meer te zeggen. Niet het beste plan giechel ik, nee moet ik dan gestoord overkomen nobody is zo klunzig om "per ongeluk" boeken uit zijn kluisje te laten vallen. Dat klopt lach ik. De bel gaat, op naar Wiskunde. Bah.

Als ik thuis kom vraagt mijn moeder of ik even wil komen, oke? Normaal vraagt ze dit nooit dus het gaat vast over een té hoge telefoonrekening, iets anders kan ik zo snel niet verzinnen. Sorry maar als Alice en ik bellen gaat de tijd zo snel en.. mijn moeder onderbreekt me "nee nee je telefoonrekening krijgen we pas de 25e" ooh zeg ik zacht.. Wat is er dan?? Vraag ik nieuwsgierig. "Nou uuhh tjaa je weet wel he?" Nee ik weet niks? "Ooh nou papa's baan houd op.." Ooh das nie cool.. antwoord ik. Serieus Jill? "Das niet cool"?! Denk ik bijmezelf achja beter dan "oo das pech, hij overleeft het wel" M'n moeder verbreekt mijn gedachte en gaat verder. "Tjaa papa en ik zagen dit al wel aankomen en hebben naar meerdere mogelijkheden gezocht maar in deze omgeving is er geen geschikte baan te vinden voor hem.." Ooh.. Zonder dat mn moeder me de mogelijkheid geeft om er nog verder over na te denken zegt ze iets wat ik noooit had verwacht.. "Verder hebben we gekeken wat voor mogelijkheden er in het buitenland waren en we hebben een geschikte baan voor papa gevonden" onee ik zag de bui al hangen, als we maar niet gaan verhuizen hoor denk ik bij mezelf en toen floepte het geloof ik uit mijn moeders mond "we gaan verhuizen naar Australië" whut?! Australië serieus Australië? Dat ligt aan de andere kant van deze aardbol dit kun je niet maken! "Ik kan er niks aan doen schatje.. Wat moet dat moet" ja lekker makkelijk ik kan hier niet zo 'floep' weg en Alice dan? En school? Alice mag zou vaak komen als ze wil stelt me moeder me gerust, maar of dat nou helpt.. Australië?! Seriously?!