"Baka malunod kana niyan." I heard a familiar voice behind me. I should expect that he will follow me.
"Why are you here?" I tilted my head when he stood infront of me.
Napasimangot siya. "Ayaw mo ba? Oh, sige alis nalang ako..." Tumalikod siya at nagsimulang maglakad paalis.
I rolled my eyes. "Fool yourself dude."
I know he just want to make me feel guilty or he didn't mean to leave at all.
Humarap uli siya sa 'kin. This time nakangiti na. "Good thing you know."
"Good thing hindi kita kayang saktan sa panggugulo mo sa 'kin ngayon," inis na sabi ko. Tinawanan lang ako ng loko habang umiling-iling pa. Minsan na nga lang magkaroon ng katahimikan sa buhay ko sisirain pa niya, gusto niya ata akong mabaliw.
"What's with that face? Don't tell me naiin—"
"Try mo lang ituloy 'yang sasabihin mo..." I cut him off.
He shook his head. "Hindi na.
"Did they ask you?"
He shrugged. "Nah. I initiated. Naramdaman ko kasing gusto mo kong makita."
"Wow ha." I blurted. I heard him chuckled.
Nilingon ko siya ng nakakunot noo.
"Okay lang naman sa 'kin, Vi." Hindi mawala ang ngiti niya hindi ko alam kung nang-aasar lang siya o ano. Kung hindi lang ako nanghihina kanina ko pa 'to binatukan. Psh.
"Wala ako sa mood, Li." Pairap kong inalis ang tingin sa kanya at tiningnan ang maaliwalas na kalangitan.
"Oh, I mean.." He sit beside me. "Tell me," naging seryuso na ang boses niya. Hindi ko alam kung bakit bigla nalang ako nakaramdam ng kaba pero binaliwala ko iyon.
Napalingon ako sa kanya. "What do you mean?"
"You escaped again."
Hindi kaagad ako nakaimik. Nagbaba ako ng tingin. This is also the reason why I hate him sometimes, he knows when something is bothering me. For some people my silence is just about the world I built for myself. "It's okay if you don't want to tell me. But you can't push me away."
I know he meant that kaya hindi na ako nag-protesta. We stayed silent for awhile.
