GERÇEK

.....

Kahvaltıya indim masaya oturdum ilk defa ailemin yanaklarına öpücük kondurmadan sesizce masaya oturdum . sanki bu ev bana ait degilmiş sadece bir misafir gibi hissetim masadakiler birbirlerine bakarak sanki sen soyle yok sen soyle gibi bakıyorlardı ilk defa bana bukadar soguk davranmışlardı . ağlamamak için kendimi zor tuttum.  İçimden bagırarak benim gerçek ailem kimmmmm!!!!!???? Diye haykırmak istiyodum ama bi r yandanda  eger gerçek ailemin durumu iyi degilse bütün arkadaslarıma rezil olmayı göze alamadım  . ben oyle bir hayata yeniden en baştan başlıyamazdım  o yüzden sustum . bir ihtimalle sustum izin veremezdim yapamazdım . onlar konuya girmeden ben masadan kalktım okula gitmek için sanki kaçarcasına fırladım masadan  noluyo sana gibi  bakan gözlerden uzaklaştım. Cunku kendime yapamazdım böyle bişi evet biliyorum yaptigim gurursuzca bişey ama susacaktım söyliyemezdim . kimseyi kendime güldürtemezdim  hayatım kaymış gerçeklerle yüzleşmiş gibi evden çıktım  ilk defa böyle hisler içindeydim . yok yok kimsenin bana gülmesine alay etmesine izin veremezdim çünku butun arkadaşlarım hepsi benim gibiydiler  birlikte toplanip hep dalga geçerdik   kısacası sorumsuz biriydim herşeyi elde eden ama hiçbir işe yaramayan biriydim derslerimde pek parlak oldugunu söyleyemem  şimdi benim herkese yaptigim şeyi bana yapılmasına izin veremezdimm  ve susucaktım kimseye soylemicektim  .