Güneş..Kendisiyle çok sayıda münakaşamız vardır.Benden hiç haz etmezdi.Hatta fikrimce benden nefret eder kendisi.Bende nabza göre şerbet veren bir insan olduğumdan onu sevmezdim.
Küçükken perdeden sızıp gözüme vuran ve benim huzurlu uykumdan kalkmama sebep olan ışınları aramızda ki küçük ilk münakaşaya sebep olmuştu.Perdeden sızıp tam gözüme vuran ışıkları beni günün erken saatlerinde uyandırırdı ve bu nedenle benden hiçte kibar olmayan küfürler alırdı.
İkinci münakaşamız ilk münakaşamızın aksine çok da masum değildi.On beş yaşındaydım.Lise biri yeni bitirmiştim.Yaz tatilinde çok ısrarlarım üzerine babamla annemin yirmi senedir gitmediği memleketine,Manisa'ya tatile gitmiştik.Çok heyecanlı olduğumu hatırlıyorum.Kim heyecanlı olmazdı ki..Doğduğumdan beri ilk defa akrabalarımı görecektim.Bu nedenle çok mutluydum sonradan mutluluğuma lanet edeceğimi bilmeden.
Yolda babamın arabasıyla İstanbul'dan Manisa'ya giderken çok acıktığımı söylediğimde babam Manisa'ya yakın bir yerde mola vermişti.Hepimiz yemeğimizi yedikten sonra babam sigara içmek için yanımızdan ayrılmıştı.Babam gittikten bir süre sonra annem konuşmaya başlamıştı.Söylediği cümleler tatil için Manisa'ya gelmek isteğime lanet okumama ve inanılmaz derecede büyük bir korku duymama sebep olmuştu.Ben resmen istediğim şey ile annem ve babamı kurtlar sofrasına sunmuştum.Pişmanlıkla,korkuyla ve ağlayarak eve geri dönmek istediğimi söylediğimde annem "Bunun için çok geç kaldın,kızım!" demişti.Sonra Manisa merkeze gitmiş orada bir otelde kalmıştık.Babamla annem o gece beni aralarına yatırmış beni sevmişlerdi.Saçımı okşamışlardı.Son kez..
Sabah gözüme gine lanet güneş ışıklarının vurması ile uyandım.Küfür ede ede perdeyi kapatmaya kalkmıştım ki gördüğüm görüntü kalktığım yatağa geri oturmamı sağladı.Uykusu ağır bir insandım ancak ışıkta hiç uyuyamazdım.Gözüme çarpan minik bir ışık hüzmesi bile ağır uykumdan hemen kalkmamı sağlardı.Güneş ışığı gibi..
İlk olarak iki kaşının ortasından vurulmuş ve kandan yüzü gözükmeyen muhtemelen vefat etmiş olan yerde boylu boyunca yatan ilk aşkıma,kahramanıma,babama baktım.Onun kapalı gözleri ardında bana baktığına inanarak baktım ona.Kalkması,bana sarılıp şuan silahlı bir adamın önünde diz çökmüş gözleri yaşlı,korkulu ve çaresiz bir şekilde bana bakan annemi kurtarmasını dileyerek baktım.Olmadı..Kalkmadı..Kurtarmadı..Ya da kurtaramadı,kalkamadı..Önemli olan bu değildi..Önemli olan ben hala şokla oturduğum yerden kıpırdayamazken silahlı adamın gözlerim önünde anneme tecavüz etmesi,annemin çığlıkları,göz yaşları,bana bir şey olmuş mu diye bakması sonra halinden utanıp gözlerini kaçırması ve beynim ne kadar emir verse de kıpırdamayan vücudum..Şoktan kurtulmama sebep olan şey silahlı adamın annemi vurması ve annemin gözleri açık bir şekilde babamın peşinden gitmesiydi.
Şoktan çıkınca hemen babamla annemin ölü bedenlerine yaklaşmak için hareket etmiştim ancak tam o sırada kulağımın dibinden gelen kurşun sesiyle yere yığıldım.Gözlerim kapanmadan önce hatırladığım tek şey gözüme vuran güneşin ışıklarıydı.
Belki hayatımda yaşadığım kötü şeyleri gözüme vuran güneş ışığından olduğuna inanmam güneşe haksızlık,size aptallık olarak gözükebilirdi ama ben bir kere inanmıştım kendimce delillerimle güneşin suçlu olduğuna..
O olaylardan iki gün sonra gözümü açtığımda Manisa'da bir devlet hastanesindeydim.Doktorlar bana babamın ve annemin vefat ettiğini söylediğinde ağlama krizi geçirmiştim.Bana sakinleştirici verdiklerinde içimdeki acının göz yaşlarımla dışarı vurmama yasak koydular.Sakinleştirici etkisiyle uyuya kalmadan önce sadece sol kulağımdan ses duya bildiğimi kavramıştım çünkü ne doktorun dediklerini ne de ağlarken sesimi sağ kulağımdan duyabilmiştim.Zaten uyandığımda da sağ kulağımı kaybettiğimi doktor söylemişti ancak şanslı olduğumu,birinin benim ameliyat masraflarımı karşıladığını,ameliyat olacağımı,kulağımı geri kazanacağımı söylemişti.Bir de on sekiz yaşına kadar devletin yetimhanesinden yararlanabileceğimi söylemiş bana bir kaç öğüt vermişti.
