De blauwe glijbaan #Wattys2016

17

"Ja, in een zekere zin. Hij wilde alleen zeggen wat er was gebeurd onder één voorwaarde", vertelt de agent.
"En dat is?" vraagt agente Kwoike.
"Alles over de moorden, Meghan Molemaker en hijzelf moesten in de krant en in de media komen. En niet de publiekeomroep en het buurtkrantje." Hij lijkt nerveus.
"Wat heb je gezegd?"
"We hebben toegezegd. Hij heeft bekend dat hij de moorden heeft gepleegd, allemaal. Als we de media er niet bij halen, bekent hij niet nog eens. De media is ook onderweg. Ze willen Meghan Molemaker ook spreken." Agente Kwoike staat op, verlaat de ruimte en neemt de agent met zich mee.

"We mogen dit dorp niet onder de aandacht van de media brengen, al helemaal geen slechte aandacht", sist Kwoike.
"Het moest! Anders bekende hij nooit, en alsnog, bijna iedereen is het schoon zat!"
"Niemand komt in opstand. En heb je het niet opgenomen? Zoals ik je opdroeg?"
"Ze willen geen problemen! En dit is makkelijker, maar sinds dit voorval, vinden ze het echt niet oké. En nee, dat kon niet. Dan zou hij niks zeggen!"
"Mij best. Jij je zin. Maar ik sta de media niet te woord!" sist Kwoike en ze stampt weg. Agent Janssen loopt terug naar Meghan.

"Kom je?" vraagt de agent aan mij.
"Waarheen?" vraag ik argwanend.
"Jezelf even opfrissen en dan de media te woord staan", zegt hij met een lieve slimlach. Ik knik en sta op. De agent brengt me naar huis, waar ik me opfris. Mijn ouders worden ingelicht door de agent. Ik sta nu boven, voor de spiegel. Ik ben bleek, moe, ik heb wallen onder mijn ogen en mijn haar ziet eruit alsof ik het jaren niet heb gekamd. Ik gooi mijn vieze kleren op de vloer en stap onder de douche.

Ik weet niet hoe lang ik onder de douche heb gestaan, maar het was zeker een half uur lang. Nu zit ik in schone kleren en met gekamde haren in de auto. We rijden naar de plek waar ik de mensen en de media te woord sta. Daar zie ik ook de moordenaar van mijn vrienden en anderen, mijn wiskunde docent, weer. Hij zal daar openlijk bekennen en ik moet mijn verhaal doen. Ook zal ik daar de gezinnen zien van de slachtoffers, onder andere Savannah en haar ouders.
We staan voor het park naast het politiegebouw. In het park staat een soort podium, waar ik op moet staan. De auto stopt en ik stap uit. Meteen zwermen heel wat journalisten om me heen, allemaal slingeren ze vragen naar mijn hoofd. Ik mag en kan nog op niks antwoorden, dat waren mijn instructies. Pas wanneer ik op het podium sta, mag ik het verhaal vertellen. Dan zal mijn wiskundedocent ook komen, in de boeien geslagen en bewaakt door twee agenten, en hij moet dan gaan bekennen. Daarna wordt hij weggevoerd naar een bepaalde gevangenis, waar hij moet blijven totdat de rechtzaak alles heeft bepaald. Nadat hij weg is, mag ik pas de vragen beantwoorden.
Camera's flitsen en ik sta er niet al te flatteus op. Ook zijn er camera's die gewoon filmen, dit komt op de TV. Dit verhaal wordt door het hele land verspreid via de media, precies wat de moordenaar wilde.
Ik loop langzaamaan naar het podium. De journalisten wijken een beetje voor me uit, zodat ik er langs kan lopen. Na ongeveer tien meter bereik ik het podium. Ik loop de drie treden op en neem plaats naast de spreektafel in het midden. Er staat een man naast me, agent Jansen. Hij leidt de mensen een beetje in in het verhaal, hij vertelt dat er wat moorden zijn geweest en dat ik er meer over ga vertellen. Ik kijk ondertussen zenuwachtig rond. Er zijn zeker twintig journalisten en cameramannen. De gezinnen van de slachtoffers zijn er ook. Ik zie Savannah zitten en glimlach treurig naar haar. Ze doet hetzelfde terug en ik draai mijn hoofd weer weg. Agent Jansen zegt dat ik nu aan het woord ben en ik neem plaats achter de spreektafel. Langzaam begin ik mijn verhaal, vanaf het bericht van de publieke omroep, het slaapfeestje, brief één, Kayleigh tot het laatste slachtoffer en het kleine gevecht tussen mij en de oorzaak van dit gebeuren. Hoe alles verliep, laat ik achterwege. Ik geef alleen wat belangrijke informatie. En dit is het moment dat hij aankomt. Alle camera's draaien weg van mij en ik haal opgelucht adem. De moordenaar moet achter de andere spreektafel staan. Zijn gezicht ziet er verschrikkelijk uit, een gezwollen oog en blauwe plekken overal. Ook loopt hij een beetje mank, vanwege de steek in zijn been.
"Heeft u de moorden gepleegd?" schreeuwt een journalist naar hem. Hij kijkt de journalist meteen doordringend aan.
"Ja, ja dat deed ik", zegt hij grijnzend. Zijn gezicht is zelfvoldaan, hij is gewoon trots op wat hij heeft aangericht. De hel breekt los bij de journalisten, ze praten als een kip zonder kop door elkaar heen. De agenten manen hen tot stilte.
"Waarom deed u dat?" vraagt iemand nadat iedereen stil is geworden.
"Tja, voor mij een weet en voor jou een vraag. Bij deze wil ik graag weggaan", zegt hij kalm. De agenten die hem begeleiden knikken en nemen hem weer mee. Ze lopen langs de gezinnen en hij kijkt ze stuk voor stuk aan.
"Je hebt ons leven verpest!" gilt een vrouw en ze stormt op de man af. "Verpest, verpest, verpest!" schreeuwt ze woest en ze probeert hem te slaan. Ze wordt echter tegengehouden door haar man.
"Laat hem gaan, lieverd, hij rot wel weg in de nor", zegt hij. Zijn vrouw en hijzelf gaan weer zitten, zij hysterisch snikkend. Na een paar seconden gaat alle aandacht weer naar mij.
"En nu zal Meghan vragen beantwoorden", zegt agent Jansen. Alle journalisten willen meteen hun vragen stellen en ik wijs iemand aan.
"Wat ga je nu doen, nu alles opgelost is?" vraagt diegene.
"Ik wil de gezinnen van de slachtoffers helpen met de begrafenissen regelen. Ook wil ik daar graag bij aanwezig zijn, mits ze dat goed vinden. Mijn leven zal niet meer normaal worden, maar ik ga proberen normaal verder te kunnen leven. Maar ik zal hen nooit vergeten", zeg ik, mijn woorden zorgvuldig uitkiezend. De journalist lijkt tevreden te zijn met mijn antwoord en ik wijs iemand anders aan.
"Denk je dat het één grote begrafenis moet worden of allemaal aparte?" Ik denk na. Dit is best lastig.
"Ik zou het liefst één grote begrafenis willen hebben, het zijn immers allemaal lotgenoten. Het lijkt me voor mijzelf ook fijner om het zo af te sluiten", antwoord ik.

---
A/N
100 woorden meer dan normaal;)😏

XxThyrza