sadness & sorrow

HOI..............DOEI

-გამარჯობა, ისევ არ გაგიღვიძია არა??? უკვე ორი თვეა გძინავს კიდევ ვერ დაისვენე???

მომენატრა შენი ხმა....შენი სიცილი.....შენი გაბრაზებაც კი მომენატრა.....

გახსოვ ჩვენი პირველი შეხვედრა კომპანიაში, რომ დამეჯახე მე კი ისე გეუხეშე.....

-აააჰ ჯანდაბა წინ იყურე!!!!

-უკაცრავად ვერ შეგამჩნიეთ....

-მაშინ სათვალე გაიკეთე!!!

-ბოდიში უკვე მოგიხადეთ, არამგონია ასეთი უხეშობა საჭირო იყოს!

.....შენც გაბრაზებულმა ხმას აუწიე მეკი ამაზე უფრო გავბრაზდი.....

-ბოდიში არც ამ ყავის ლაქებს ამოიყვანს და არც ტელეფონს გაამთელებს

-პირველი, მაგ ლაქებს ნებისმიერი სარეცხი მანქნა ამოიყვანს, მაგრამ შემიძლია ბოდიშის ნიშნად ეს მე გავაკეთო და მეორე, ეგ ტელეფონი უკვე გატეხილი იყო ჩემი ბრალი არ არის!!!

მეც არ დავიბენი მაიკის გახდა დავიწყე.... შენი გფართოებული თვალები რომდავინახე თავი ძლივს შევიკავე, რომ არ გამეცინა... მაიკა ხელში დაგაჭერინე და გითხარი რომ საღამომდე უნდა მოგეტანა სავარჯიშო დარბაზში...

ჩვენი მეორე შეხვედრა გახსოვს? იგივე დღეს... ადრე ვაპირებდი წასვლას სულ გადამავიწყდა მაიკა რომ უნდა მოგეტანა, როცა დარბაზიდან გამოვდიოდი ისევ შეგეჯახე, ამჯერად შენ გაბრაზდი....

-სათვალე მეკი არა შენ გჭირდება!!! აიღე შენი მაიკა...

მაიკა გადმომიგდე და წახვედი, მე კი გაკვირვებული ვიდექი და გიყურებდი სანამ თვალს არ მოეფარე.

ამ დღის შემდეგ აღარ მინახიხარ... ისედაც საშინელი ხასიათი მქონდა და შენი გაუჩინარებიდან რამდენიმე დღის შემდეგ კიდევ უფრუ საშინელი გახდა, ადრე თუ მეცინებოდა ჯიმინის უაზრო ხუმრობებზე, შენი გაუჩინარების შემდეგ ვბრაზდებოდი და თავიდან ვიცილები.