Doktorum bana endişelenmememi, imkansız diye bir şey olmadığını, iyileşeceğime inandığını söylemişti.
Elbette yalan söylediğini düşünüyordum.
İnternette araştırma yapmış, bu hastalığa sahip olanların sadece %2'sinin yaşadığını öğrenmiştim.
O'ndan önce Tanrı'ya her gün o %2 lik kısımda olmam için dua ediyordum.
Ve Tanrı da dualarımı kabul etmişti.
Doktor doğru söylemişti, ölmemiştim.
%2 lik kısımdaydım.
Lanet olasıca %98 lık kısımda olmam gerekiyordu.
İyi bir insan değildim, Tanrının dualarımı kabul etmemesi gerekiyordu. Ama kabul etmişti, kabul etmişti çünkü ben kötü bir insandım.
O.
O, hayatı yüzdelikler arasında gidip gelen birisi değildi. Onun hayatı kesindi, yüzde elli.
Matematik her zaman haklı çıkmaz değil mi?
Onun yaşaması, benim ölmem gerekiyordu.
Çünkü kahrolası %98 ihtimalle ölecektim.
Burada, benim onun cenazesinde değil de onun benim cenazem de ağlaması gerekiyordu.
Tanrı dualarımı kabul etmişti çünkü ben kötü insandım ve beni böyle cezalandırmıştı.
O ölmüştü, ben yaşıyordum.
Hayır, yaşamıyordum. Hayattaydım ama yaşamıyordum.
O ölmüş, ben hayatta kalmıştım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
%2
Short StoryHastalığım iyileşemeyecek raddeye gelmişti. %98 ihtimalle ölecektim. O, sağlıklıydı. %50 ihtimalle ölecekti, ya da yaşayacak. Benim ölmem, onun yaşaması gerekiyordu.
