Yenimahalle'deki evden taşınmak zorunda kalmamızın üzüntüsü hala içimdeyken,bir yandan da yeni evi merak ediyordum. Anlattıklarına göre bahçesi olan güzel bir evmiş,ama ben; mahallemi,arkadaşlarımı,bisiklet maceralarımı,karşı komşunun bahçesine kaçırdığımız topları,yediğimiz azarları,bakkaldan aldığımız cipslerden çıkan tasolarla oynamayı istiyordum,deniz kenarında ve yol üstünde asosyallikten gebermek değil.Taşındıktan sonra aslında o kadar da kötü olmadığını düşünmeye başladım.Ev gerçekten güzeldi,denizden rüzgar esiyordu,gürültü yoktu,huzur dolu bir evdi.2 ay sonra üst katımızda oturanlar taşınmış ve yerine yeni kiracılar geleceği haberi verilmişti.Ben de merak ettim acaba kim gelecek,çocuğu var mı diye.Evet aklıma gelen tek soru çocuğunun olup olmamasıydı çünkü arkadaşsız geçirdiğim her an benim için daha can sıkıcı oluyordu.Tanışma amacıyla toplanıldı,pastalar börekler havada uçuşuyor.Sonrasında öğrendiğim şey,son zamanlarda duyduğum en güzel haberdi belki de.
