Het Pad van de Waarheid

Hoofdstuk 3.

"Laat me je helpen", hoor ik een zware stem zeggen..

Die stem...

Door de schrik laat ik het pasje uit mijn hand vallen. Ik buk snel om hem op te rapen, terwijl de mysterieuze jongeman hetzelfde doet. Onze handen raken elkaar en voor even raak ik in een trance..

Hij pakt het pasje op en drukt het rustig in mijn hand. Zijn aanraking doet mijn hand tintelen. Wat gebeurt er met me?.. Vervolgens kijkt hij me een minuut aan, pakt het pasje terug en kijkt me met een grijns aan.

"Laat mij het maar voor je doen"

Ik kijk hem aan met opgetrokken wenkbrauwen en leg mijn hand in m'n zij.

"Hoeft niet. Ik kan het heel goed zelf."

"Oh ja?"

"Ja." Ik pak het pasje van hem af en loop vol zelfvertrouwen richting de scanner, en scan vol trots het pasje. "Piep", het rode lichtje komt weer tevoorschijn. Ik hoor opeens een proestende lach en draai me met een rood gezicht om.

Shit, ik schaam me dood.. Waarom kan ik niet gewoon door de grond zakken op dit moment?.. Ik leg m'n handen voor mijn gezicht, in de hoop dat hij mijn rode wangen niet opmerkt.

Opeens voel ik een warme hand op de mijne. "Ik zei toch laat mij het doen.."
Ik kijk op en zie hem voor me staan. Wauw wat is hij lang, minimaal 1.85 meter schat ik.

Ik geef hem het pasje en bestudeer de jongeman goed. Het valt me nu pas op hoe gespierd hij is, zijn gespierde borstkas is duidelijk te zien door zijn t-shirt heen. Als hij ziet dat ik hem bestudeer, lacht hij zijn witte, rechte tanden bloot. Damn boy..

Hij loopt richting de deur en ik kijk hem afwachtend aan. Een groen lichtje verschijnt en de deur gaat open.

"Wat?!!!!! Hoe heb je dat geflikt?!!"

Hij kijkt me grijnzend aan in mijn ogen waardoor ik even moet slikken.

"Je hield je pasje omgekeerd.", fluistert hij glimlachend.

"W-w-wat..", mompel ik geschrokken. Oke damn ik voel me zo awkard.. Kan ik niet gewoon wensen dat ik weg kan van hier? Waarom ben ik niet gewoon thuis gebleven?!

"Wat ben je toch schattig als je rood bent", zegt hij terwijl hij dichter bij me komt staan. Ik draai snel mijn gezicht de andere kant op en kijk blozend naar de grond. Het liefst kijk ik hem aan in zijn mooie cola-bruine ogen, maar ik hou me in. Na deze schande net durf ik dat echt niet meer.

"Ik ben er weer!", galmt de stem van Louise door de gangen. "Wat was dat toch een lieve patiënt! Hij was me zo dankbaar! Ik ga hem haast missen, wat ik natuurlijk niet mag zeggen, want ik wens geen enkele patiënt een terugkomst naar dit ziekenhuis."

"Ik zie trouwens dat je hier nog steeds staat? Kom laten we gaan. Ik heb wel zin in een lekkere kop warme chocomel. En oh ja, ik moet je nog voorstellen aan onze collega's. Het zijn echt hele leuke mensen hoor! Wees vooral niet zenuwachtig!", ratelt Louise verder.

Ik draai me om, om de mysterieuze jongeman gedag te zeggen. Plotseling besef ik dat hij er niet meer staat. Wtf?..
Vreemd is hij zeker, een mooie vreemdeling weliswaar..

Ik schrik uit mijn gedachten als ik zie dat Louise al doorgelopen is. Ik loop snel achter haar aan.

Focus Amina.. Focus!

Hellooo mensen.
Hier weer een deeltje. Ik ben de laatste tijd zo druk bezig met school dat ik gewoon geen tijd heb om door te gaan met schrijven.
Binnenkort is het weekend dus dan ga ik sowieso vervolgjes plaatsen.
Vergeet niet te stemmen en volg mij en m'n bae Marr. Ik volg je sowieso terug.

Ciao bellas

Ps: corrigeer me op spelfouten aub.