Evet 1 hafta geçti ve İstanbul'a dönmeme son bi gün son kez görmek için gitmiştim, çıktım yukarı oturdum ve aşağıdan bir ses " Yukardaki yediysen git artık" bu söze karşı direk çıktım gittim . Açıkcası zoruma gitmişti . Onun için gelmiştim o şehire her neyse gidiyordum arkadan hir çocuk geldi ve şurdaki abi "istiyorsa gelsin yukarda oturalım ."
Çok banel laflar 🙄 gitmek istemiyordum ama biliyordum ki bidaha göremiyeceğim onu , en azından karşımda oturup iki çift laf edecekti her neyse gittim oturdum geldi oturdu karşıma ona baktığım zaman gözlerim parlıyordu o ise boş bakıyordu . Zaten gittiğimede çok pişman olmuştum . O günden sonra bidaha hiç konuşmadık . İstanbul yolculuğu başlamıştı küçücük bir şehirdi zara ama onun hasreti varken yaşanmazdı orda ...
Geldim İstanbul'a tabi aklımdan hiç çıkmıyordu yalan yok çok seviyordum SEVİYOR DUM.
Başta yalanlarıyla kandıran seviyormuş gibi yapan bi insanı sevmek kadar boktan bir şey yok ama işte akıl susar kalp susmaz vazgeçemiyordum. Sonra bir gece yine aklıma geldi gülüşü gözleri kiprikleri duygusal snapler atarken snap attığını gördüm.
" SENSİZ 5 AY OLDU."
Gerçekten bu kadar basit bir insan mıydı ? Bana seviyormuş gibi yapıp başkasına aşık oluşunu hayranlıkla izlemeye başladım . Her neyse zaten artık bütün sevgim nefrete dönüşmüştü .
"İKİ DÜNYA BİR ARAYA GELSE NEFRETE DÖNÜŞEN SEVGİM BİR DAHA SEVGİYE DÖNÜŞMEZ."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ZADDE
Short Story"İmkansız bir aşk diye bir şey yoktur olmaması için bahaneler vardır"
