RASTLANTI

Sessizliğimizin çıkardığı çığıkları bir tek biz duyuyorduk. Söylenecek söz kalmamıştı. Birbirimize zarar veriyorduk , zaten o artık başkasını seviyordu beni değil. Ona bunun için kızamazdım. Neden onu seçtin ? diyemezdim. Bu konuda hiçbir hatası yoktu. Gitmesine izin veriyordum. Koca bir okyanusu andıran mavi gözlerine baktım, yüzünü son bir kez daha doya doya inceledim ve görüntüsünü aklımın bir köşesine kazıdım.Bir zaman benim olanı ama şimdi başkasına ait olanı.

Gözlerim yanmaya başladı, engellemeye çalışmadım onun da gözleri dolmuştu. Belki benim üzüldüğümü fark ettiği  için belki de bunca zamanlık sevgilisini ya da arkadaşını demeliyim kaybedeceği için. Beni benden iyi tanıyordu ne de olsa. Onla arkadaş kalamazdım bu yüzden yarın iki yabancı olacaktık.

Sonsuza kadar demiştik birbirimize, sonsuzluk mu kısaydı yoksa biz mi? Artık önemi yoktu.

Birbirimizin kişiliğini oluşturmuştuk.

Belki de...Belki de doğru kişiler değildik birbirimiz için.

Aşık falan da değildik. Alışkanlıktık sadece. Mutluyduk, diğerlerinin anlattığı gibi acı yoktu bizim ilişkimizde.

Neden hayla bizi düşünüyordum ki?

Düşünmeyi aniden bıraktım. Ve ona sımsıkı sarıldım, badem kokan kokusunu son bir kez içime çektim. O da bana sımsıkı sarıldı ve benim ona yaptığım gibi kokumu içime çekti. Yorum yoktu. Her bakışımız bir roman anlatıyordu zaten.Geri çekildim ve buruk bir şekilde gülümsedim ve geri geri uzaklaşmaya başladım.

Kendine iyi bak mankafa. 

Güldü. 

Kendine iyi bak çatlak. 

İkimizde güldük ve sonra önüme dönüp istikametimi sahile çevirdim.Biraz ağlamaya ihtiyacım vardı.