İlk Helen-Batuhan fanficim! Acemiliğimi mazur görün!
Başımı otobüsün camına yaslarken aklımdan kesit kesit birlikte olduğumuz anılar geçiyordu. Kahverengi gözlerinin siyahlığı. Böylede imkansızdı, ancak güneş vurunca anlardınız onun gözlerinin gerçek rengini. Öpmek istesenizde kıyamazdınız o gözleri bırakmaya. Uzaktan bakınca, şeytanın içinde haps olduğu derin bir cehennem gibi görünen simsiyah gözleri , güneş vurunca içindeki şeytanı meleğe dönüştürecek kadar mükemmeldi. Kahverengi dalgalı saçları beline kadar geliyordu. Mükemmeldi.
Haziranın başında sızlana sızlana arkadaşlarımla gittiğim o yazlık.. Yunanistan güzelinin karşıma çıkacağını bilmeden gittiğim yazlık... Şimdi Türkiye'ye dönmek içime bir öküz oturtuyordu. Ona öğrettiğim türkçe birkaç kelime bile vardı hatta. Uçaktan çoktan inmiş, otobüsle şehre gidiyordum. Bir yanım otobüsün kaza yapmasını istiyordu. Diğer yanımda , 'Silkelen Batuhan!' diyordu. Ancak onsuz bu mümkündü.
Belki unuturuz onu , tüm kasımdan kalma çicekler gibi.
Eve geldiğimde, boşluk canımı acıtıyordu. Hazirandan eylüle kadar hep o vardı hayatımda. 3 Ay öylece geçip gitmişti onun neşeli , sinirli, üzgün seslerinle. Hepsinede ayrı bir aşıktım. Yaşayamamıştım sanki onu. Daha çok olmalıydı ayrılmamıza. O sıradan bir yaz aşkı değildi. Ve bunu tüm o yaz sürtüklerinden sonra ilk defa kafaya koymuştum. Onun peşini bırakmayacaktım..
Bavulları açarken, gitmeden önce bana verdiği defteri düşündüm. İçimi büyük bir mutluluk ve heyecan kaplarken az önce sinirle ve bıkkınlıkla fırlattığım bavulu sevinçle açtım.
Simsiyah deri defterin, gümüşten bir kilidi vardı. Ki o gümüş dantel gibi uzanarak bütün defteri kaplıyordu ve ortasında küçük bir yemyeşil zümrüt vardı. Zümrüde baş parmağımı bastırdım ve defteri açtım.
Dünya'nın en güzel yunan yazısı vardı karşımda.
(Yunanca bilmediğimden türkçe yazıyorum arkdşlr.)
Sevgili Batuhan ;
Biliyorum bunu okurken muhtemelen beni dinlediysen evde olacaksın ki bu benim tercihim. Güzel bir yaz geçirdik. Bunun için her zaman sana minnettar kalacağım. Sadece bunları yazmak, okumaktan daha zordur.
Zamanın durmasını bende çok isterdim.. Hemde çok! Sadece sözlerin hergün kafamda yankılanacak sen yokken.. Kelebek kadar ömrümüz vardı 3 ay ve sen gittiğinde oda bitti. Seninle birlikte öleceğimi söylemiştim.
Yazma, arama. Hiçbirşey yapma. Sana ne numarımı verdim nede posta adresimi. Hatırlamanı istemiyorum çünkü seni hissediyorum. Sen üzülürsen bende üzülürüm.
Yazılar bittiğinde, arka sayfayı çevirmek için yeltendim ama boğazımdaki yumruyla uğraş içindeydim.
O zar zor yazılmış Dünya'nın en berbat türkçe yazısını gördüm. Dudaklarım istemsizce kıvrıldı.
Ama ben o kelebek ömrünü tekrar yaşayacağım. Henüz bitmedi...
