Kardeşler Birbirlerini Korurlar! (KİTAP OLDU!)

Bölüm 21- Tarafını değiştir-

Funda:
Geçmiş-

    Aşiretten kaçıyordum, ölümüne korkuyordum, saklanmaya çalışıyordum. Sonra karşıma o çıktı. Evliydi, karısı hamileydi, fakat yine de bana yardımcı olmak için varını yoğunu ortaya koyuyordu. Şimdi ise ona durumu açıklamıştım. Ağadan neden kaçtığıma kadar her şeyi öğrenmişti. Cevdet'i de..
    Bana destek olmuştu. Zor zamanlarımdı ve bana destek oluyordu. Bu adamla hayatımı geçirmek istiyordum. Öleceksem bu adamla ölmek istiyordum. Duygular benliğimi sardıkça, rahatsız olmaya başlıyordum. Ofisteki döner koltuklara oturmuş karşımda Özcan'la dönüp duruyordum. O bir anda durdu ve, "Ben evliyim Funda, böyle bir şeyi yapamam." Ağlamak istiyordum. Sevdiğim adam karısına aşıktı..
    "Yani senin istediğin şey, üstüme kuma olarak gelmek, böylece aşiretin sorun etmeyeceğini düşünüyorsun?" diye sözlerine devam etti. "Evet." dedim kestirip atarak. Zaten hayır dememiş miydi? Şimdi uzatarak tek yapmak istediği kendini doğru şeyi  yaptığına inandırmak olacaktı.
    "Tamam." Biliyordum, aynen düşündüğüm gibi, ne?! Tamam mı?! "Ka-kabul mü ediyorsun?" "Evet, kumacım." Şuan ağlamak istiyordum, fakat mutluluktan.. Zaten kalacak bir yerim vardı. Benimle birlikte yaşayabilirlerdi. O küçücük evde canları çok sıkılıyor olmalıydı. Bunu söyledim ona, ilk başta kabul etmese de sonradan kabul ederek beni mutlu etmeye devam etti. Bir de üstüne hemen taşınacağını söyledi ve benim ne kadar iyi bir insan olduğumdan bahsetti. Git gide ona aşık oluyordum..
-----

Tunç:
Şimdi-

"Gerçek kardeşime.." Telefonu kapattım. Korkmuyordum. Gerçekten, korkmuyordum.
  Bunu bana zorla söylettirmişlerdi, Özcan başımda dikilip duruyordu. Bana gerçek hikayeyi anlatmışlardı, hani şu kuma olayını. Bu olaydan sonraki senelerde Funda'nın çocuğu olmadığını öğrenmişler. Annem 9 ay boyunca karnında duran bizleri teker teker Funda ve Özcan'ın nufüsuna geçirmelerine göz yummuş. O yüzden bakıldığı zaman Burak'tan başlayarak Mira'ya kadar olan herkesin annesi Funda sayılıyor. Mira ise, Funda'dan gizlenmiş bir çocuk..
   O yüzden o bir savaşçı.. O, itiraz edebilmiş bir melek. O, benim gerçek kardeşim.
Özcan'ın attığı yumrukla ellerimin bağlı olduğu sandalyede devrildim. Beni tekrardan havaya kaldırdı. "BEN SENİ NEDEN YETİŞTİRDİM HA?"
Sustum. Sessizliğimi sevmemiş olacak ki, "KONUŞ!" diye bağırdı. "İleride en güçlüleri ben olayım diye," cevabımı beğenmişti. "İşte böyle.. Peki bana karşı ve annene karşı ne hissediyorsun?" Bu soru çeldiriciydi. Annem derken Funda'yı mı yoksa Melek'i mi kastetmişti. Hiç tereddüt etmeden, "İkinizden de nefret ediyorum," dedim. "Aahahaha, Melek bunu duysaydı kahrolurdu, Tunç.." Bunu yapacağını biliyordum. Beni ağlatmak istiyordu. Beni çaresiz duruma düşürmek istiyordu. Bir damla düştü gözümden, hemen gözlerimi kırptım. Bir damla daha düşemezdi.
    "Sana küçükken hikayeler okurduk.. Mert'le birlikte uyurken siz, ne de tatlı gözükürdünüz. Bir insanın ikizinin ölmesi, berbat bir duygu olmalı.. Sonuçta beraber doğdunuz beraber öğrendiniz her şeyi, senelerce yan yana durdunuz. Ama şansa bak, biriniz ölüyor!"
    Bağırmak istiyordum. Bu hikayeyi, bu anıları veya babamla ilgili her şeyi yumruklamak istiyordum. "Baba!" Dedim. "Ellerimi çöz, adil bir biçimde dövüşelim." Hınzırca gülümsedi. "Ben 57 yaşında bir adamım artık.. Sen ise 27'sin. Bu mu adil dövüş?!" Bu sefer hınzırca gülümseme sırası bendeydi. "Ben seni ne yapacağım, Cevdet'i istiyorum." Cevdet'i aradı telefonla buraya gelmesini istedi. Bu iş bugün bitmeliydi. Önce o Cevdet'in boynunu kıracaktım, sonra babamın.

--------

Cevdet:

Özcan arıyordu. Açtım hemen, "Nerdesin?" "10 dakika mesafedeyim binaya," "Çabuk gel,"  Telefonu kapattım. Tunç'a içten içe hep hayranlık duymuştum, aslında ne kadar düşmanım olsa da, gerçekten güçlü ve dayanıklı bir adamdı.
   Ve onların ailesine özeniyordum!
Bunu itiraf ettiğim için mutluydum, çünkü o kardeşler bundan sonra benim kardeşlerimdi, onlar için her şeyi yapacaktım.  Funda ve Özcan benden korkmalıydı, çünkü tarafımı değiştirmiştim..