exit

24

Liam staat plots voor me en mijn spiegelbeeld is weer normaal.  Ik staar nog verbaasd naar mezelf in de spiegel. De gloed in mijn pols is verdwenen, het enige wat ik zie is een verward, verbaasd meisje dat naar zichzelf kijkt. Van de wonden is geen spoor te bekennen, ook al lijk ik de pijn nog lichtjes te voelen. Ik ga met mijn hand zachtjes over mijn wang. Er is geen wond te bekennen. Heb ik het me allemaal verbeeld?

                                                                                                                                                                                                                   ''Naomi? Wat is er?'' Liam kijkt me bezorgd aan. ''Oh...'' is het enige dat ik er weet uit te brengen. ''Mijn spiegelbeeld... hij bewoog... Ik overal bloedde... Ik....'' Liam onderbreekt me. ''We moeten het kristal vinden, hij zorgt er voor dat je je al die dingen verbeeld. Straks zie je niet meer het verschil tussen de werkelijkheid en je verbeelding.'' hij kijkt ernstig bij het zeggen van die woorden. ''Waar moeten we hem vinden?'' Liam fronst. ''Ik weet het niet'' ik zucht, we hebben nog helemaal niks gevonden dat ons kan helpen.

''Waar was je?'' vraag ik Liam. ''Ik weet het niet. Ik leek wel vast te zitten in een trans. Ik kon alles horen en zien wat je deed, maar bewegen kon ik niet. Het me nog net lukte uit de trans te komen voor je zou verdrinken in al dat bloed. Daarna weet ik niet veel meer, behalve het feit dat ik jou meteen ging zoeken, wat voor mij niet erg moeilijk was.'' zegt Liam. ''Dankje'' is het enige wat ik eruit weet te brengen. ''Geen probleem'' zegt hij terwijl langs me heen de gang in kijkt.

Ik heb het gevoel dat we het kristal ook niet gaan vinden met gewoon de school doorzoeken. Het zit op een specifieke plaats, een plaats die bijna niemand zal vermoeden. Misschien moet ik wat meer informatie zoeken over wat er precies is gebeurd hier. Waarom dit hier is. Waarom Chrissie hier is en zoveel mogelijk mensen wilt vermoorden op een brute wijze. Maar waar ga ik die informatie vinden. Ik weet natuurlijk al lang wie me daar het beste mee kan helpen. Liam, hij is namelijk haar broer. Ik vraag me af waarom hij me zo weinig informatie heeft gegeven over de situatie, ondanks dat hij mijn hulp nodig heeft.

''Liam?'' begin in. Hij kijkt me vragend aan. ''Misschien als je me wat meer verteld over deze school, over Chrissie, kunnen we het kristal vinden.'' Hij zucht. ''Dat kan ik niet Naomi, ik kan je niet teveel zeggen.''                                                                                                                                                      ''Maar waarom niet?'' speelt hij nou een spelletje met me? ''Omdat als ik dat doe jij eraan gaat. Ik heb dat natuurlijk al lang gedaan bij anderen, maar niet kort daarna gingen ze allemaal dood. Ik denk dat dat door de vloek komt. Je moet er zelf achter komen, ik mag je niet teveel helpen.'' zegt hij op een serieuze toon. ''Maar, hoe? Het is niet zo dat alles op een blaadje staat geschreven.'' Liam zucht. ''Dat weet ik, ik weet ook niet goed hoe, maar ik kan je niet helpen, sorry Naomi.''

Soms is het echt onmogelijk om optimistisch te blijven. Wat moet ik nu doen. Misschien kan ik beter eerst Thomas en Ian gaan vinden. Misschien weten zij meer. Ik gebaar Liam om te gaan en hij volgt mij. We lopen samen door wel twintig gangen, er lijkt geen einde aan te komen. Ik besluit een gesprek te starten. ''Liam, hoe groot is dat kristal ongeveer?'' Liam denkt even na voor hij antwoord geeft. ''Niet zo groot, denk ik. Het moet in je hand passen.'' dat maakt het dus extra lastig. ''En is hij blauw? Net als de gloed random je tattoo?'' zijn tattoo gloeit hevig, dus we zijn in de buurt. Het vreemde is alleen, dat het niet minder of erger is gaan gloeien. ''Volgens mij wel, in mijn visioen was hij blauw althans. Het zou ook niet echt logisch zijn als het een andere kleur had.''

Liam staart naar zijn tattoo. ''Vreemd, het lijkt of we continue in de buurt zijn, maar dat kan niet want we zijn nu helemaal aan de andere kant ven het gebouw.'' hij kijkt om zich heen in de hoop een spoor van het kristal te vinden. ''Vreemd...'' zeg ik zachtjes. Als ik verder wil lopen zie ik dat Liam stil blijft staan in de gang. ''Liam?'' vraag ik bezorgd. Weer geen antwoord. Niet alweer! Ik loop naar hem toe. ''Liam, alsjeblieft niet weer. Ik houd het niet lang meer vol zonder eten.'' Liam blijft voor zich uit staren, ditmaal in angst. ''Liam...'' ik raak hem per ongeluk aan en alles word even zwart.

Als ik mijn zicht terug heb ben ik op een compleet andere plek. Ik zit in een donker lokaal en zie geen hand voor ogen. Het ruikt er een beetje vreemd. Naast me zie ik Liam staan. Hij gebaard dat ik stil moet zijn Plotseling gaat de deur open en zie ik een jongen van een jaar of zeventien een meisje over zijn schouder dragen. Het meisje lijkt buiten westen te zijn. De jongen sluit de deur en doet het licht aan. De jongen lijkt mij en Liam niet te zien. Het is een kleine ruimte die helemaal leeg is. De verf bladdert van de muren en het lijkt erop dat deze ruimte amper gebruikt word. In het midden ligt een groot laken met iets eronder. Het lijkt op een menselijk lichaam dat zich onder het laken bevind.

De jongen legt het meisje op de grond en geeft haar net zo lang klappen in haar gezicht tot ze wakker word. Ze begint hysterisch te huilen. Hij knoopt een doek om haar mond zodat het geluid gedempt word. Hij heeft bruin krullend haar en zijn ogen staan kil. Hij lijkt totaal geen medelijden met haar te hebben. ''Je vraagt je zeker af waarom ik je hier heb gebracht?'' vraagt de jongen aan het doodsbange meisje. Het enige wat het meisje doet is huilen. ''Er is iets dat ik je moet laten zien.'' hij loopt richting het laken en tilt het op zodat het figuur eronder onthuld word. Wat mijn ogen waarnemen had ik niet zien aankomen.