Farklı bir sabah olacağı doğuşundan belliydi. Telefonu elime alıp gezmeye başladığımda değişiyordu günün havası. Birden biri çıkmıştı karşıma. Gözleri, ışıklar saçarken, saçları ruhumu hapsediyordu. İzlemek bile güzeldi gözlerini, izlemesi bile bu kadar güzelken yaşaması nasıl olmalıydı? Farklı gidiyordu sanki artık herşey. Belki de bakıp geçmem gerekirdi ona. Kalbim birkez daha yıkılmamalıydı birinde. Huzur olacağına inanmışken gidenlere ya bu kızda eklenirse, kırıklarımı kim toplayacaktı? Sustum ve kapattım telefonu. Telefonu kapatmak neyi değiştirir aklım orada kalmıştı. Sohbet bile etmemişken, kitlenip kalmıştım teninde. Ah o gözlerde kırılmak bile güzel olurdu.
Çıldırma kalbim!
Sessizce uzaklaşacaktım yanından. Fotoğraflarından uzakta kalacaktım, yazmamaya söz verecektim.
En güzeli de bu sözleri bozmak olacaktı.
Seninle sohbet etmeye başlamak, seni dinlemek, seni anlamak, fotoğraflarını telefonuma kaydedip uzun uzun bakmak. Hepsi birbirini tamamlayan bir mutluluk kervanıydı. Tanımadan, bilmeden, anlamdan bağlanmak buydu işte. Sevmek buydu işte. Herkesin onu kıracağını, sadece senin mutlu edeceğine inanmak. Ruhen ve kalben buna emin olmak. Gelişi ve gidişi arasındaki o kısacık zamanda telefon basında bekleyip gelecek bir mesajı beklemek. En büyük kırıklıklarım arasından, en hoş vedaydı seninki.
