Een meisje en haar (geheime) leven.

Verhoor

Hoofdstuk 33

-Rosa-

Uhg, Dylan kwam toch niet. Ik liet me in de deuropening op de grond zakken. Ik liet de wind spelen met mijn haar en genoot van de avond zon. Ik hoorde dat er iets aan kwam. Maar wat? Ik had geen idee. Voorzichtig keek ik door mijn wimpers heen. Ik was verast. Wat ik zag had ik zeker niet verwacht. Het was Steven. Steven! Jubelde ik blij. Hij liep naar me toe en blafte. Ik aaide hem over zijn rug. Hij grinnikte en legde zijn grote, zware kop op mijn schoot. Ik sloot mijn ogen. Steven duwde met zijn natte neus tegen mijn kin. Ik opende mijn ogen weer. Wat? Vroeg ik hem. Hij draaide zijn hoofd. Ik volgde zijn blik. Het was mijn moeder. Mam! riep ik. Ze had twee grote boodschappen tassen in haar hand. Ik rende naar haar toe en pakte een tas van haar over. Steven volgde mij op mijn hielen. Mam keek verbaasd naar hem. Ze wees met haar vinger, wie is dat? Ik dacht even na. Hij is, euuuhmm, De hond van Steven! Steven grinnikte. Ik porde hem in zijn zij. Hij keek mij met een verontwaardigde blik aan. Ik gaf hem een waarschuwende blik terug. Hij schudde zijn kop en liep voor mij het huis binnen.

-Dylan-        Ik hoorde hem kreunen. Ik draaide mijn hoofd in zijn richting. Eindelijk. De half bloed werd wakker. Ik ging dreigend voor hem staan. Hij kromp ineen. Ik was meteen puntje bij paaltje. Hoe kom je hier aan?! Ik hield het gif voor zijn neus. Hij trok een pijnlijk gezicht. Maar hij herstelde zich snel. Gevonden. zei hij. Ik lachte. Dit lijkt me niet iets wat je zomaar vindt, wel? Ik zag angst in zijn ogen. Ik duwde met mijn hand tegen zijn nek. Je weet wat je kan gebeuren? Hij begon te stamelen. Nee, nee alstjeblieft.. jammerde hij. Ik glimlachte. Geef antwoord! Hij schudde zijn hoofd. Het was een opdracht. Fluisterde hij. En van wie dan wel? Ik trok vragend mijn wenkbrouw op. Dat weet ik niet! Schreeuwde hij van paniek. Stil! Siste ik. Hij hielt aprubt zijn mond. Ik zuchte. Als je dat niet weet, tja. Ik zou maar beter antwoord geven op mijn volgende vraag.. Hij knikte hevig. Ik vervolgde mijn verhoor. Wat was je opdracht? Zijn ogen werden groot. Vervolgens begon hij snel te praten. Ik moest alle weerwolven in de buurt vermoorden. En het meisje ontvoeren. Ik weet haar naam even niet meer...

   Waarom?! Siste ik. Mijn collega's waren hier op missie. Ze wilden bloed en vielen het meisje aan. Een volbloed en een weerwolf hebben ze toen aangevallen. Ik moest wraak nemen... Dat is alles wat ik weet... Jammerde hij. Ik wist dat hij niet loog. Ik zuchtte en boog me voorover om hem vervolgens in zijn nek te bijten. Hij schreeuwde. Maar zijn schreeuw vervaagde snel. Hij was ook vervaagd. Hij was in de tussen wereld. Dat gebeurde als een volbloed een halfbloed beet. Ik glimlachte. Dat was in iedergeval weer een zorg minder.