Een rode regendruppel

'Niets zo mooi als het geluid van een pas geslepen mes dat in een vloeiende beweging door een keel snijd. Niets zo mooi als de rode vloeistof die zich vermengt met de pas gevallen sneeuw.'

You point your finger at me, you've seen the worst I can be, I hope you know what that means. I hope you know what that means.

Er klinkt een kraak door het huis. Amelie kijkt geschrokken om zich heen. Langzaam reikt ze met haar hand naar haar nachtkastje, in de hoop dat ze precies bij het knopje van haar nachtlampje kan komen. De kou die over haar hand strijkt doet haar hele lichaam rillen. De lamp gaat langzaam aan, het licht wordt feller en feller. Voorzichtig kijkt Amelie om zich heen, alles lijkt normaal, niks raars in haar kamer. Met een geruststellende zucht knipt ze het lampje weer uit en begraaft zich weer onder de dekens. Ze sluit haar ogen.

"Goedemorgen lieverd." Met een kreun draait Amelie zich weer om. "Ga weg mam." "Schat, het ontbijt staat klaar, kom je zo? Papa brengt je naar school". Langzaam opent Amelie haar ogen maar bedenkt ze meteen weer als haar ogen bijna wegbranden door het felle licht dat vanuit haar venster naar binnen komt. "Ja mam, ik kom. Kun je nu gewoon m'n kamer uit gaan?!" De kou komt haar tegemoet wanneer Amelie haar rechtervoet op de grond zet. Ze laat het dekbed van zich afzakken en stapt uit bed. Snel grist ze wat kleren van de bureaustoel en snelt naar de badkamer om te gaan douchen. Het warme water stroomt over haar schouders waardoor ze bijna weer wegzakt in haar net beëindigde slaap. Ze kijkt hoe het water weg stroomt, hoe het in de richting van het putje stroomt en verdwijnt in het niets. Verveeld kijkt ze naar haar voeten. Er zit iets tussen haar tenen. Ze bukt om te kijken maar net op het moment dat ze dichtbij genoeg is verdwijnt het weer en verschijnt er een rode vloeistof die in de richting van het putje stroomt. Geschrokken springt ze achteruit waardoor ze bijna met douchegordijn en al omvalt. Nog een keer bukt ze om op haar voet op zoek te kunnen gaan naar het wondje dat de oorzaak is voor het bloed. Geen wond te zien, geen snee, niks. "Ach, het zal wel" zegt ze tegen zichzelf. Zonder er verder nog aan te denken hijst ze zichzelf in haar kleren en doet haar make up op. Ze kijkt op de klok "shit! Al 8 uur." Snel rent ze de trap af en stormt de keuken binnen waar haar ouders rustig aan de ontbijttafel zitten te praten. "Hé meis." Haar vader kijkt met een glimlach op van zijn bord. "Hé pap." In een snelle beweging smeert ze een laag chocopasta op een boterham en propt hem naar binnen. Nadat ze haar tanden heeft gepoetst en het hele huis heeft doorzocht naar haar jas rent ze de keuken weer in. "Pap, kom je? Ik ben klaar". "Ja lieverd, ga maar alvast naar de auto." Met een nog even lieve glimlach staat hij op.