Abandoned|| Book 2 -Sequel to Orphan

Κεφάλαιο 9ο

Κοίταξα για άλλη μια φορά γύρω μου στο σαλόνι, αρκετά ικανοποιημένος με την δουλειά μου. Ήταν μια ευχάριστη ασχολία για αν περάσω μερικές ώρες από την μέρα μου.

Έκατσα βαριά πάνω στον καναπέ και άφησα έναν ταιράστιο αναστεναγμό. Αυτή η ονειροπόληση θα μπορούσε να είναι αληθινή. Εννοώ, είμασταν αρραβωνιασμένοι και ήμασταν χαρούμενοι! Ακόμα ερωτευμένοι όσο ποτέ...

Πέρασα για άλλη μια φορά τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαλλιά μου και έβρισα πνευματικά τον εαυτό μου. Ποτέ δεν ήθελα να αντιδράσει με τον τρόπον που αντέδρασε. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα αντιδράσει έτσι....

Κοίταξα το ρολόι και είδα ότι ήταν έντεκα ακριβώς. Σίγουρα θα υπήρχαν τέσσερα κορίτσια που θα έκαναν την βόλτα την ντροπής μέχρι την πόρτα όταν θα ξυπνούσαν, και πραγματικά δεν ήθελα να είμαι εκεί για αν το δω αυτό, οπότε έφυγε. Πήγα μια βόλτα.

Ήταν μια ευχάριστη μέρα και ο ήλιος έλαμπε ζεσταίνοντας το δέρμα μου. Ο ήλιος του Beverly Hills ήταν πολύ καλύτερος και πιο ζεστός από τον βρετανικό ήλιο που είχα συνηθίσει, και μου άρεσε κάπως. Μετά από λίγο, το όμορφο πράσινο της περιοχής άρχισε να ελαττώνεται και η περιοχή να γίνεται πιο αστική. Τα δέντρα αντικαταστήθηκαν από σπίτια και τα σπίτια σε ουρανοξύστες. Πέρασα πολλά μπαρ και μαγαζιά, μέχρι που μια πινακίδα neon τράβηξε την προσοχή μου. Στα μπλε χρωματιστά γράμματα, η λέξεις 'Build up' άναβαν και έσβηναν τακτικά. Υπήρχε μια πινακίδα στην πόρτα που έλεγε ανοιχτά, οπότε μπήκα μέσα για να ρίξω μια ματιά.

Δεν μου έκανε εντύπωση που είδα όλον εκείνον τον εξοπλισμό στο πάμε και πινακίδες που σε καθοδηγούσαν σε δωμάτια με άλλα μηχανήματα. Αυτό είναι γυμναστήριο! Θα μου έκανε καλό λίγο εξάσκηση για α ξεχαστώ!

"Μπορώ να σε βοηθήσω;;" ακούστικε μια τραχειά αντρική φωνή από πίσω από το γραφείο της υποδοχής, και γύρισα για να δω έναν παραφουσκωμένο άντρα με μύες να διαγράφονται παντού πάνω στο σώμα του και στα μπράτσα του.

"Εμμ ναι.". Στραβοκατάπια νευρικά και κατευθύνθηκα πεις το μέρος του. "Πόσο κοστίζει για μερικές ώρες;;". Είχα μια ελαφρώς τρεμάμενα φωνή και κόμπιαζα κάνοντας την ερώτηση μου.

"Είναι $7.50 της ώρα ή μπορείς να αγοράσεις μια κάρτα μέλους μας."

Τι περιλαμβάνει η κάθε Κάρει τα μέλους και ποιό είναι το κόστος τους;;"

"Λοιπόν, η χάλκινη κάρτα μέλους είναι για έναν μήνα και σου επιτρέπει να χρησιμοποιείς όλες τις εγκαταστάσεις, εκτός από την πισίνα. Μπορείς να έρχεσαι τρεις φορές την εβδομάδα και να κάθεσαι όση ώρα θέλεις. Αυτό το πακέτο κοστίζει $55."

"Μμμχμ!" του είπα για αν συνεχίσει.

"Η ασημένια κάρτα μέλους είναι για έναν μήνα, σου επιτρέπει να χρησιμοποιείς την πισίνα μια φορά την εβδομάδα, αλλά εσύ μπορείς να έρχεσαι τέσσερις φορές την εβδομάδα. Αυτό το πακέτο κοστίζει $75."

"Αχαμ..."

"Η χρυσή σου επιτρέπει να χρησιμοποιείς τα πάντα για όση ώρα θέλεις για πέντε φορές την εβδομάδα, με $100 και η πλατινένια είναι απεριόριστη χρήση για οτιδήποτε με $150."

"Εντάξει, άφησε με λίγο να το σκεφτώ.". Σκέφτηκα για το τι από όλα αυτά θα χρειαστώ. Λογικά μόνο τα βάρη, πιθανότατα την πισίνα και κάτι που θα με βοηθήσει να τονίσω λίγο περισσότερο το στήθος μου. Δεν θα είχα πολύ χρόνο αν ήθελα ναι είμαι στο σπίτι για τα γυρίσματα, αλλά και στο στούντιο... Αλλά υποθέτω ότι πάντα θα μπορούσα να το σκάω κρυφά τα βράδυα. "Θα πάνω μια χρυσή κάρτα παρακαλώ!". Πήρα το πορτοφόλι μου και παρέδωσα ένα χαρτονόμισμα των $100. Τα πήρε και μου έδωσε μια κάρτα, ακριβώς όπως η πιστωτική μου, μόνο που πάνω έλεγε 'Build up, χρυσή κάρτα μέλους'.

"Όποτε αποφασίσεις να έρθεις, απλά πέρνα την από το μηχάνημα πάνω στο γραφείο και είσαι ελεύθερος να χρησιμοποιήσεις τον εξοπλισμό.". Μου έδειξε προς ένα μικρό κουτί, το οποίο έμοιαζε με αυτό που θα χρησιμοποιούσα για να πληρώσω κάτι με την κάρτα μου.

"Ευχαριστώ πολύ.". Χαμογέλασα και κατευθύνθηκα προς τα αντρικά αποδυτήρια. Δεν είχα τίποτα για να αλλάξω, αφού δεν σχεδιάζα από την αρχή να πάω σε κάποιο γυμναστήριο, οπότε απλά κρέμασα την ζακέτα μου και κατευθύνθηκα προς τον πάγκο με τα βάρη και τα μονόζυγα. Βρήκα ένα ελεύθερο και κοίταξα το ύψος του. Ήταν πιο ψηλό από μέσα, και έπρεπε να πηδήξω για να το φτάσω, το οποίο θα έκανε την εξάσκηση μου καλύτερη.

Λύγισα τα γόνατα μου και Πήδηξα ψηλά, πιάνοντας την μπάρα και βάζοντας όλη μου την δύναμη για να σηκώσω πάνω το σώμα μου.

1, 2, 3, 4...

Ήθελα να καταφέρω να κάνω τριάντα, γιατί τόσο χρειάζονταν κάποιος για να μπορέσει να καταταγεί στον στρατό, όχι ότι σκόπευα να το κάνω, απλά ήθελα αυτό το ποσοστό από φυσική κατάσταση.

Το τρέξιμο δεν ήταν ποτέ κάτι το οποίο μπορούσα να κάνω, εξαιτίας του άσθματος μου, οπότε ξεκίνησα κολύμβηση και διάφορα πράγματα σαν και αυτό για να μπορώ να κρατήσω τον εαυτό μου σε φόρμα.

Η καριέρα μου άρχισε να μπαίνει στην μέση, γιατί συνεχώς ταξιδεύαμε για συναυλίες και περιοδίες, αλλά κάθε φορά που ερχόμασταν στο LA, μου δινόταν η δυνατότητα για λίγο γυμναστική.

25, 26, 27, 28...

"ΓΑΜΏΤΟ!" φώναξα καθώς το δεξί μου χέρι γλύστρισε και εγώ σχεδόν έπεσα, αλλά κατάφερα να ανακτήσει την ισορροπία μου γρήγορα και ομαλά, και έφτασα στον στόχο μου. "Φιου!". Άφησα την μπάρα και έκανα μερικές κύκλους τα χέρια μου, επειδή προνοούσαν, αλλά ήμουν μια χαρά.

Α/Ν

Δεν έχω τπτ να πω:) τα λέμε σύντομα στο επόμενο! Φιλιά 💋

Vomment!