Een meisje en haar (geheime) leven.

Veilig?

Dit hoofdstuk draag ik op aan @Sofietje12 omdat ze zo'n grote fan is van dit boek en hele lieve en aanmoedigende berichtjes stuurt. :) 

Hoofdstuk 34

-Dylan-                     Nu de halfbloed 'weg' was moest ik me druk gaan maken over andere dingen. Waren we hier nog wel veilig? Ik bedoel, ze hadden Rosa willen ontvoeren... En ze kwamen wraak nemen omdat hun manskrachten waren vermoord door Steven en mij. En nu nog een halfbloed. Ik wist zeker dat ze ons niet meer met rust zouden laten. Ik had mijn besluit genomen. We moesten hier weg. En ik, ik moest mijn ouders maar eens inlichtten...

-Rosa-                    Mijn moeder was zich gaan opfrissen in de badkamer. Steven had zich langs mij op de bank genesteld en zat verlekkerd naar het glas cola te staren. Sorry, zei ik. Geen cola voor de hond van Steven. Ik lachte gemeen. Oke, ik weet het. Ik was flauw. Steven jankte klagend. Hier zei ik. En ik goot wat cola in een kommetje. Ik zette het op de grond. Hij staarde van mij naar het kommetje. Toen keek hij mij verbaasd aan. Ik glimlachte. Als je het maar op hebt voor dat mijn moeder uit de badkamer komt...

-Dylan-                    Ik rende naar huis. Na zo'n 50 seconden was ik thuis. Ik pakte mijn mobiel uit mijn nachtkastje. Er lag een laagje stof op. Dus zoals je kon raden, ik gebruikte hem niet vaak. Ik veegde het stof eraf en zette hem aan. Daarna zocht ik mijn contact personen af naar mijn moeder. Hebbes. Ik drukte op het groene horentje.

Bieeeeep, bieeeeep, bieeeeeep,......... Met mevrouw Hoggebloed. Hey mam! Lieverd? Dylan! Het is zo lang dat ik je stem gehoord heb! Ja, ja. Zei ik vlug. Mam? Hmmm? Er is iets mis of niet? Ze zuchtte. Ik knikte. Ook al kon ze dat niet zien. Ja, er is iets goed mis....

-Steven-                  Rosa tilde het kommetje dat ik had leeggedronken op en zette het op het aanrecht. Ik keek haar na. Het voelde een beetje vreemd om zo lang in wolvenvorm te zijn in haar bijzijn. Vooral omdat ik niet met haar kon praten. Maar goed, het kon er mee door.  Ik liep achter Rosa aan naar de keuken. Ik had toch niets beters te doen. Er werd aangebeld.

-Rosa-                   Steven stond net langs mij in de keuken toen er aangebeld werd. Ik dacht meteen aan wat er vanmiddag gebeurd was. Alle beelden kwamen weer naar boven. Ik had echt geen zin om de deur open te maken. Steven keek me vragend aan. Ik schudde mijn hoofd en legde mijn vinger op mijn lippen. Daarna sloop ik voorzichtig naar de deur. Ik gluurde door het sleutelgat naar buiten. Gelukkig het was de buurvrouw maar. Steven stond in de weg. Hij blokkeerde de deur. Ik duwde hem aan de kant en opende de buiten deur. Hallo mevrouw Wietjes....