Το κακό αγόρι

Κεφάλαιο 1

Περπατούσα με την κολλητή μου την Δήμητρα στο διάδρομο του σχολείου. Είχαμε διάλειμμα και ήμασταν και οι δύο εξαιρετικά κουρασμένες. Εξάλλου μετά από ένα κουραστικό μάθημα φυσικής ποιος θα είχε διάθεση. Ειδικά αν η φυσική δεν ήταν το αγαπημένο σου μάθημα.

" Πρέπει να διαβάσουμε μαζί " μου είπε η Δήμητρα. Φυσικά ήξερα πως μου το πρότεινε για να με βοηθήσει να ανεβάσω λίγο τον βαθμό μου.

"Ναι μάλλον το χρειάζομαι" της χαμογέλασα γνωρίζοντας πως η κολλητή μου νοιάζεται για μένα.

Καθώς προχωρούσαμε τον είδα να ακουμπά χαλαρά στο ντουλαπάκι του καπνίζοντας. Κούνησα το κεφάλι μου αποδοκιμαστικά. Δεν ξέρω αν γνώριζε πως το κάπνισμα στους διαδρόμους του σχολείου απαγορεύεται αλλά και να μην το ήξερε κανένας δεν θα τολμούσε να τον πλησιάσει για να του το πει. Τουλάχιστον έτσι είχα ακούσει. Η Δήμητρα μου είπε πως είναι καλύτερα να μείνω μακριά του. Πως είναι πολύ κακός. Μια φορά μάλιστα άκουσα πως ένα παιδί πήγε και του είπε πως απαγορεύεται να καπνίζει στους διαδρόμους του σχολείου και κατάληξε στο νοσοκομείο. Αλλά συνήθως δεν πιστεύω σε φήμες εκτός αν δω κάτι με τα ίδια μου τα μάτια. Εξάλλου ποιος ξέρει τι πραγματικά είχε συμβεί.

Για να είμαι ειλικρινής όμως ο Άγγελος είναι το πιο καυτό αγόρι που έχω δει ποτέ μου. Έχει μαύρα μαλλιά επιμελώς ατημέλητα, γαλάζια μάτια σαν τον ωκεανό και ελαφρώς μελαχρινό δέρμα. Για το κορμί του τι να πω. Σκέτη κόλαση.

Γύρισα το βλέμμα μου από πάνω του και κοίταξα μπροστά.

Σκάσε Ζωή. Μην τον κοιτάς, μην τον φαντασιώνεσαι και μην τον σκεφτείς καν. Επικεντρώσου στον στόχο σου να τελειώσεις το σχολείο. Η μικρή φωνούλα στο κεφάλι μου πάλι με επέπληττε.

Είχα φέρει μαζί μου ένα σάντουιτς και έτσι δεν χρειαζόταν να αγοράσω φαί. Μόλις αγόρασε και η Δήμητρα το φαγητό της πήγαμε και καθίσαμε σε ένα παγκάκι στο προαύλιο. Καθώς δάγκωνα με μεγάλη λαχτάρα μια μπουκιά από το σάντουιτς μου το βλέμμα μου κλείδωσε με αυτό του Άγγελου. Στεκόταν σχετικά κοντά μας και το σκοτεινό του βλέμμα με περιεργαζόταν από πάνω μέχρι κάτω. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να τον κοιτάζω. Κάτι είχαν τα μάτια του, δεν ξέρω τι αλλά με μαγνήτιζαν και αισθανόμουν πως μπορούσε να δει κατευθείαν στην ψυχή μου. Τα μάτια του έκρυβαν έναν διαφορετικό Άγγελο από αυτόν που ήθελε να βλέπουμε.

"Ζωήηηη" φώναξε η Δήμητρα κουνώντας τα χέρια της μπροστά μου.

"Ναι" χαμογέλασα ένοχα.

"Σου είπα να μείνεις μακριά από αυτόν. Είναι ψυχοπαθής και ποτέ δεν ξέρεις τι θα κάνει. Ακόμα και να τον κοιτάξεις μπορεί να έρθει και να σε κτυπήσει άσχημα" μου είπε κοιτάζοντας με άγρια.

"Μα πως μπορείς να είσαι τόσο σίγουρη για αυτό? Μπορεί απλά να τον έχουν παρεξηγήσει, να μην είναι αυτό που λένε. Πως μπορείς να πιστεύεις σε φήμες? Εξάλλου απλά τον κοιτούσα δεν έκανα κάτι."

"Δεν ξέρω γενικά η όλη εμφάνιση του φωνάζει είμαι κίνδυνος. Δεν φαίνεται για καλό παιδί"

Κοίταξα για ακόμα μια φορά τον Άγγελο. Δεν με κοιτούσε πλέον. Στεκόταν εκεί κρατώντας το τσιγάρο στο χέρι του κοιτάζοντας τριγύρω, οπότε μπόρεσα να τον περιεργαστώ καλύτερα. Φορούσε μια μαύρη εφαρμοστή μπλούζα που διέγραφε τους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς του, μαύρο τζιν και τα άρβυλα του. Νομίζω πως τον ερωτεύομαι. Το ξέρω πως είναι πολύ κακό αυτό αλλά τι έχω να χάσω? Ο τύπος είναι ο ορισμός του τέλειου. Αν και είναι επικίνδυνος έχει αυτό το βλέμμα που μου υποδηλώνει πως κάποτε νοιαζόταν για τους άλλους.

Μπορεί ο Άγγελος απλά να είναι πληγωμένος όπως και εγώ και βάζει αυτή την μάσκα του σκληρού και επικίνδυνου.

-----------------

Άνοιξα την πόρτα και μπήκα στο σπίτι μου. Για καλή μου τύχη το αυτοκίνητο του δεν ήταν στο γκαράζ. Ένας αναστεναγμός ανακούφισης μου ξέφυγε. Συνήθως έρχεται σπίτι πριν από εμένα αλλά αφού το αυτοκίνητο του δεν είναι στο γκαράζ σημαίνει πως θα δουλεύει μέχρι τις 10. Κατευθύνθηκα προς στις σκάλες χορεύοντας στην σκέψη πως θα είχα όλη την μέρα δική μου. Άφησα τα πράγματα μου στο δωμάτιο μου και κατευθύνθηκα στο μπάνιο για ένα χαλαρωτικό ντουζ χωρίς όμως να σταματήσω λεπτό να χορεύω και να τραγουδάω. Βγαίνοντας από το μπάνιο φόρεσα ένα κολάν με ένα πουλόβερ αφού είχε ψύχρα και κατευθύνθηκα στην κουζίνα για να φτιάξω κάτι να φάω. Αφού ήμουνα μόνη μου θα μπορούσα να φάω ένα κανονικό γεύμα και όχι τα αποφάγια του. Το χαμόγελο μου όμως πάγωσε καθώς στο τελευταίο σκαλί τον αντίκρισα.

"Έκπληξη" μου είπε με ένα χαζό χαμόγελο.

------------------------

Πρώτο κεφάλαιο. Πως σας φαίνεται? Περιμένω τα σχόλια σας και τα αστεράκια σας