Een meisje en haar (geheime) leven.

weg.

Hoofdstuk 35

-Rosa-

Mevrouw Wietjes kwam af en toe op bezoek om bij te praten met mijn moeder. Zo als nu dus. Ze had angstig naar Steven gekeken. Haal dat smerige beest weg, alstjeblieft! Zoals je al kon raden, Ja ze was tutterig. Maar ze kon ook aardig zijn. Ze had speciaal voor mijn vorige verjaardag een slagroomtaart gebakken.

   Steven keek mij aan uitdagend aan en ging rondjes om de panische mevrouw Wietse lopen. Rosa, jammerde ze. Haal alsjeblieft dat beest weg. Steven! Zei ik geïrriteerd. Hij begon te rennen. Steven, alsjeblieft. Hij ging nog sneller. Oké, nu ging hij te ver. Ik duwde hem tegen zijn zei en hij minderde vaart. Goedzo meid, zei mevrouw Wietjes. Laat dat mormel zien wie de baas is! Steven keek haar aan met een

Wat-ze-je-daar?! blik. Snel sleurde ik hem mee naar de gang. Gedraag je alsjeblieft. Smeekte ik hem. Hij hield zijn kop schuin. Als een normale huishond. Zei ik er snel achteraan. Hij zuchtte. En blafte naar me. Sorry, zei ik hem terwijl ik mijn schouders ophaalde. Ik versta geen hond's. Hij blafte verontwaardigt. Ik haalde nogmaals mijn schouders op en stond op. Ik liep terug naar de kamer waar mevrouw Wietjes op de bank was gaan zitten. Wilt u misschien wat te drinken? Ze knikte en ik liep naar de keuken. Daar schonk ik een kopje kamille thee voor haar in. Daarna liep ik weer terug en zette het kopje voor haar neus. Ze gaf me een glimlach.

-Dylan-                   Mijn moeder wist nu alles en had onmiddellijk mijn vader ingelicht. Ze had me een goed advies gegeven. Ga, zo snel als je kunt. Reis met de trein in de onderwereld naar Treber. En dat ging ik dan ook doen. Ik Rosa en Steven halen. En dan naar Treber. We moesten gewoon weg. Er lag gevaar op de loer. Hoe eerder we gingen, hoe beter. Ik pakte een grote reistas en duwde er alles in wat ik nodig kon hebben. Kleding, eten, een zakmes, de poisions... Ik keek nog even rond. Nog iets vergeten? Mijn blik viel op het jurkje van mijn moeder dat ik aan Rosa had gegeven. Het stond haar zo mooi. Ik weet niet waarom maar ik propte het gewoon bij de rest in mijn tas. Daarna propte ik nog wat andere spullen in mijn tas en vervolgens sloot ik het huis af. Ik rende zo snel als ik kon door het bos naar Rosa en Steven.

-Steven-                Rosa haar moeder had mij buiten in de achtertuin gelaten. Rosa had me schuldig aangekeken en sorry gefluisterd. Ik had geknikt dat het niet erg was. Ik hoopte maar de ze het gesnapt had. Ik liep rondjes. Hun achtertuin was niet zo groot. Buiten was het inmiddels donker en ik kon de sterren zien. Ik staarde naar de nachtelijke hemel. Binnenkort zou het weer volle maan zijn. Ik hoopte maar dat mijn vader dan beter zou zijn. Mijn vader, er trok een pijnscheut door mijn hart. Ik negeerde het. In de verte hoorde ik iets aankomen. Ik hoorde een geluid dat ik uit duizenden herkende. Het was de rennende Dylan. Ik wachtte totdat ik binnen zijn gehoorafstand was. (Hij hoorde mindergoed als mij) Ik blafte. Ik hoorde hem stoppen. Ik blafte nogmaals. Toen begon hij weer te rennen. Voor de schutting bleef hij stilstaan. Ik hoorde hem ademen. Vervolgens klom hij over de schutting. Met een perfecte landing landde hij naast mij op de grond. Uitslover. Hij groette mij. Hij keek me nog een keer aan waarna hij begon te lachen. Hij lachte mij hier gewoon uit. Ik zuchtte. Ik kon wel raden waarom hij lachte. Ik werd behandeld als een huishond en was buiten gesloten. Tja, ik moest zeggen, vernederend. Ik was de zoon van een alfa, een wolf. Maar ja.. Ik kon moeilijk in bijzijn van Rosa haar familie veranderen, niet?