Το κακό αγόρι

Κεφάλαιο 3

Περπάτησα προς το σπίτι μου σκεπτόμενη τα λόγια του Άγγελου. Τι στο καλό είχε γίνει πριν λίγο? Με ενοχλούσε στον δρόμο ένας απαίσιος τύπος και το επόμενο που θυμάμαι είναι ο Άγγελος που εμφανίστηκε από το πουθενά, γρονθοκοπώντας τον τύπο και να μου λέει πως είμαι δική του. Ελπίζω όλο αυτό να ήταν ένα είδους αστείο, ήδη έχω στην ζωή μου έναν άντρα που με ελέγχει δεν χρειάζομαι ούτε και θέλω δεύτερο.

Τι θα κάνω? Φαινόταν αρκετά σοβαρός όταν μου το έλεγε. Το πρόσωπο του ήταν ανέκφραστο χωρίς να εκδηλώνει στο ελάχιστο πως αστειευόταν ή μου έκανε πλάκα. Την έχω άσχημα. Αλλά και πάλι, αφού μέσα μου αν και δεν ήθελα να το παραδεχτώ το ήξερα πως είχα αρχίσει να τον ερωτεύομαι αλλά αν είναι και αυτός όπως τον αδερφό μου ή επικίνδυνος όπως λένε όλοι ή αν απλά τον έχουν παρεξηγήσει? Αλλά αν είναι όντως εγκληματίας? Ευχόμουν να τον γνώριζα καλύτερα. Ευχόμουν...    

Καθώς έφτασα στο σπίτι πρόσεξα πως το αυτοκίνητο του ήταν στο γκαράζ. Τέλεια, πάλι θα με εκμεταλλευτεί. Δεν έχω ιδέα πως μπορώ και το ανέχομαι ακόμα όλο αυτό. Ίσως απλά να πρέπει να αυτοκτονήσω. Η Δήμητρα και η Μαρία έχουν καλύτερες φίλες από εμένα,σωστά? Σκάσε Ζωή. Θύμωσα του εαυτού μου. Ίσως όλα να φτιάξουν στο μέλλον... Ποιόν κοροϊδεύω? Ξέρω πως τίποτα δεν θα φτιάξει όσο συνεχίζω να μένω σε αυτό το σπίτι.     

Αναστέναξα. Αυτό ήταν Ζωή, το μαρτύριο σου ξεκινά.

------------- 

Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Μπορούσα να δω όλο μου το σώμα. Όλο αυτό ήταν υπερβολικά πολύ για μένα αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Δεν έχω που να πάω και εκτός τούτου και να φύγω αυτός ο μαλάκας θα καταφέρει να με βρει.

Την τελευταία φορά που έφυγα από το σπίτι, νόμιζα πως επιτέλους τα κατάφερα και ήμουν ελεύθερη, αλλά ξαφνικά εμφανίστηκε από το πουθενά στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που έμενα και με πήρε πίσω τραβολογώντας με.

"Ότι είναι δικό μου μένει δικό μου" μου είπε άγρια και με έβαλε στο αυτοκίνητο με την βία και σπρώχνοντας με.

Ναι, ο κόσμος κοιτούσε αλλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να κάνει κάτι. Βλέπουν κάποιον να κινδυνεύει αλλά κανείς δεν κάνει κίνηση να βοηθήσει. Μένουν απλά θεατές. Κανείς δεν νοιάζεται. Εντάξει το καταλαβαίνω πως κανείς δεν θέλει να εμπλακεί σε ένα τέτοιο συμβάν, αλλά δεν μπορείς έστω ανώνυμα να τηλεφωνήσεις στην αστυνομία ζητώντας να βοηθήσουν αυτόν που κινδυνεύει? Βλέπω ανθρώπους αλλά καθόλου ανθρωπιά. Είναι σαν να ζω σε ένα κόσμο στον οποίο κανείς δεν νοιάζεται για κανένα εκτός και εάν είναι στενός σου φίλος. Μακάρι οι άνθρωποι να νοιάζονταν για τους συνανθρώπους τους.