Irish POV:
"I'm sorry pero ginawa namin ang lahat ng makakaya namin para isalba ang pasyente" wika ng doktor na ngayon ay kausap ko, dala dala pa niya ang stethoscope na gamit niya kanina
agad kong nabitawan ang bouquet ng rosas na dala ko at unti unting tumutulo ang mga luha ko saka napailing
"hindi dok! dok hindi pa patay--"
"sorry ginawa na namin ang lahat ngunit wala na. you're friend is very strong at nagawa pa niyang lumaban kahit alam niyang may taning na ang buhay niya." the doctor taps my shoulder
"I'm sorry" saka naglakad na papalayo habang ako naiwan na nakatulala at pilit iniintindi ang sitwasyon ngayon.
vince? patay kana ba talaga? vince iniwan mo na ba ako?
agad kong pinunasan ang mga luha ko at dahan dahang naglakad papasok sa kwarto ni jin kung saan dun siya naconfine.
pagdating ko ay nakita ko ang mga nurse na abala sa pag liligpit ng mga apparatus na nakakabit kay vince. pinagmasdan ko ang gwapong mukha ng lalaking nakahiga ngayon sa hospital bed
peacefully sleeping
smiling..
kailan man ay di na siya gigising pa...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
dont forget to read, vote and leave some comments
this story is inspired by train to busan character si woo shik at sohee and I hope you like it
-shoji
BINABASA MO ANG
when she cries
Truyện Ngắnone place one tear two person "it makes me sad whenever I heard your sobs and I don't want you to be miserable again" -joshua "I tried to hide this tears but still loneliness find me" -Irene
