Een meisje en haar (geheime) leven.

Tassen pakken

Hoofdstuk 36

-Dylan-

Ik had Steven vierkant uitgelachen. Daarna klom ik weer terug over de schutting. Ik kon beter aanbellen. Ik bedoel maar: Welke gek komt via de achtertuin op misterieuze wijze binnenvallen? Nee daar had ik geen zin in. Ik belde aan. Een onbekende vrouw deed open. Hallo, zei ik beleefd. Is Rosa er ook?

  Van achter de vrouw kwam gestommel. Mevrouw Wietse? Waar bent u nou? Ow daar. Ik had de deur ook zelf open kunnen maken hoor...

    Ik herkende die stem uit duizenden. Het was Rosa. Toen ze langs de vrouw die blijkbaar mevrouw Wietse heetten gewurmd was zag ze mij. Ze zette grote ogen op maar hervatte zich snel. Kom binnen. Nodigde ze me uit. Ik knikte en volgde haar naar de woonkamer. Mevrouw Wietse ging op de bank zitten. Wat doe je hier? Fluisterde Rosa. Ik moet je iets vertellen. Fluisterde ik terug. Rosa knikte. Mag het met Steven erbij? Dat maakt het alleen maar makkelijker zei ik. Rosa liep naar boven, ik hoorde haar praaten net haar moeder. Daarna kwam ze weer naar beneden. Ze trok haar jas aan. Vervolgens waarschuwde ze mevrouw Wietse dat ze de hond binnen zou laten. Pfff, hond. Ik grinnikte. Steven had natuurlijk dankzij zijn geweldige gehoor alles gehoord en liep op mij af. Vervolgens trapte hij zo hard als hij maar kon in wolvenvorm op mijn tenen. Tja, eigenlijk had ik het wel verdiend. Rosa liep naar de voordeur en opende die. Met Steven achter haar aan liep ze naar buiten. De straat op. Ik volgde hu en sloot de deur achter me. Nou, zei Rosa. Vertel op!

-Rosa-

Dylan had het hele verhaal verteld en uitgelegd. Met de trein in de onderwereld naar Trefer omdat er een of andere gek chter ons aanzat. Tuurlijk joh. Ik snapte dat van die gek en dat van de trein. Maar het onderwereld gedeelte niet. En waarom moesten we weg? Ik kon mijn moeder toch niet zomaar achterlaten? Ik snapte het niet. Of ja, ik snapte het wel maar kon het niet. Steven keek van mij naar Dylan. Hij hield zijn kop schuin. Ja ja, zei Dylan geïriteerd. Ik weet het. Dylan ging voor mij staan er bracht zijn hoofd op gelijke hoogte met dat van mij. Geen zorgen, zei hij. Ik zal de ouders van Steven inlichtten. Als hun alle weerwolfen dan weer inlichten is jou moeder veilig. Echt waar, geloof me. Ik knikte met mijn hoofd. Ik geloofde Dylan. Ga je tas pakken Rosa. En doe er veel kleding in. Ik knikte nogmaals. Waneer gaan we eigenlijk? Vroeg ik. Vannacht nog. Fluisterde Dylan. Steven jij moet ook je tas gaan pakken. Steven knikte als antwoord naar Dylan en rende weg. Dylan legde zijn hand op mijn.schouder. Het kont allemaal goed... En toen verween hij ook de donkere nacht in.

  Ik liep weer terug naar binnen. Inmiddels was mijn moeder uit de badkamer rn zat op de bank gezellig met mevrouw Wietjes te kletsen. Zo onschuldig, dacht ik. Ik schudde mijn hoofd. Ik vocht tegen het branderige gevoel in mijn ogen. Ik mocht niet huilen. Mam mocht niet weten dat er iets aan de hand was. Ik liep snel de trap op naar mijn kamer. Rosa! Hoorde ik toen ik bijna boven was. Sh*t, het was mijn moeder. Hey Rosa, waar is die hond nu? Ik dacht na, wat kon ik zeggen? Bij Steven terug! Riep ik snel. Ik rende snel naar mijn kamer en draaide de deur op slot. Zo, dan kon ik ongestoord mijn tas pakken.

-Steven-

Ik was thuis. Ik veranderde terug in mens. Hoe gaat het met pap? Vroeg ik meteen? Mam werd iets vrolijker toen ik dat vroeg. Heel goed! Zei ze blij. Dylan's hulp heeft echt veel geholpen! Ik knikte en liep zonder iets te zeggen de trap op. Voordat Dylan me hier naakt zou zien staan. Ik wist dat Dylan achter me aangekomen was. Maar ik had een voorsprong gehad. Ik liep mijn kamer binnen en kleedde me aan. Vervolgens zocht ik een reistas waar ik al mijn kleren in propte. Ik had maar een kleine gardarobe. Daarna stopte ik nog wat andere dingen in mijn tas. Zoals een tandenborstel. Ik liep weer naar beneden. Mijn moeder staarde Dylan met grote ogen aan terwijl hij zijn verhaal deed. Toen ze mij zaag ging ze huilen. Ach, mijn jongen toch! Kom hier! En ze trok me in een stevige knuffel. Genánt! Maar oké, ik begreep haar wel. Ze liet me eindelijk los en liep snel naar het aanrecht waar ze allemaal botherhammen begon te smeren. Voor onderweg zei ze. En ze gaf me een glimlach door haar tranen heen. Ik voelde een steek in mijn hart. Ik zou mijn ouders achterlaten...

Comment & vote & share!
Thank you a lot!! :)