The Rising Dead

Hoofdstuk 1, het Begin

Het gaat onder vele namen: 'The Crisis ', 'The Dark Years' , 'The Walking Plague' , maar geen van alle omschrijft de horror die toen plaatsvond.

Het begon allemaal 7 weken geleden in mijn school. We hoorde veel geruchten op school over iemand die mensen begon te bijten. We kregen in dat opzicht ook niet veel te horen van de leraren, tot het moment dat ze allemaal een appje binnen kregen dat we naar huis mochten en alle lessen vervielen.Niemand boeide het natuurlijk waarom. Iedereen, waaronder ikzelf natuurlijk, gingen zo snel mogelijk de school uit en naar huis. Ik fietste met Huy naar mijn huis om een gezellige avond samen te houden en lekker horror films kijken terwijl we popcorn zitten te eten, toen we net wilden beginnen met de film marathon ging mijn telefoon af, Sandy, een van mijn beste vriendinnen van school, stond op mijn scherm. Toen ik aannam schreeuwde Sandy in paniek.

'Jenson!'
Sandy? wat is er aan de hand?
'Jenson alsjeblieft kom zo snel mogelijk, ze blijven maar komen en breken bijna mijn raam.'
Wat? Sandy wat bedoel je? Wie blijft maar komen, en waarom slopen ze je raam?
'Alsjeblieft schiet gewoon op, Nathalie en ik weten echt niet meer wat we moeten doen.'
Ja okay, is goed. Huy en ik komen eraan.

Ik weet nog wat ik dacht na dat gesprek, welke rare gedachtes hebben Sandy en Nathalie wel niet, het leek zo onschuldig alsof het gewoon een slechte set-up was voor een nog slechtere prank. Maar 'ach ja' dacht ik, het is weer iets anders dan mijn normale vrijdag. Dus daar gingen we, Huy maakte alvast een paar gechoqueerde gezichten om te oefenen, voor wanneer hun prank mislukte. Was het maar zo makkelijk gebleven, want toen we aankwamen was het toch een hele andere prank. Er stonden echt mensen voor Sandy's huis.

'Hey Jenson?'
Ja Huy?
'Ze hebben toch niet echt de moeite genomen om mensen hiervoor in te huren?
Ik hoop het niet, want als ze ons bang wilden maken moesten ze dit misschien niet doen midden op de dag.
'Wat doen die mensen dan voor haar huis?'

Wat had ik toch gehoopt dat ik die vraag van Huy makkelijk kon beantwoorden. Het antwoord kwam jammer genoeg ook al snel daarna, de mensen voor het huis hoorden ons namelijk en kwamen nu op ons af. Zodra ze zich omdraaide kon je al zien dat er iets niet aan ze klopte. Eerst liepen ze een beetje langzaam op ons af, maar al snel begonnen ze hun tempo te verhogen, ze begonnen te schreeuwen met de vreemdste geluiden die je kon bedenken. Het moment dat ze echt dicht bij kwamen zagen we pas echt wat er niet aan ze klopt.

Ze hadden gaten in hun lichaam, wonden van top tot teen, maar de bleven wel staan, ondanks de feit dat ze eruit zien alsof ze op elk moment uit elkaar kunnen vallen. Toen snapte ik de paniek en angst die Sandy had in der stem, hetzelfde kon je namelijk horen in mijn eigen stem.

Die dag hadden we wel geluk aan onze kant staan, 2 politieauto's kwamen namelijk aan rijden, in totaal stapte er 3 agenten uit. Ze knalden een voor een de mensen ,die ondertussen al rennend op ons af kwamen allemaal neer. Een agent zei dat we zo snel mogelijk naar binnen moesten en wachten tot er meer informatie was. Maar al voordat hij aan zijn tweede zin kon beginnen beet iemand hem recht in zijn nek. Huy en ik die half in shock waren rende zo snel als we konden naar Sandy's huis. Huy kwam iets eerder aan sloeg de deur zelf al bijna uit zijn scharnieren, gelukkig deed Sandy net op tijd de deur open en liet ons naar binnen.