Ma chérie

"ความผูกพัน ความใกล้ชิดก่อตัวช้าๆ ก่อเกิดเป็นความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ....แต่บางครั้งก็ซับซ้อนเกินกว่าจะเข้าใจ"

เสียงชายหนุ่มทุ้มดังไม่ใกล้ไม่ไกลพร่ำบอกคำพูดหวานหูนับครั้งไม่ถ้วนให้หญิงสาวที่เขารัก
'ผมรักคุณนะ...คุณเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตผม' ชายหนุ่มพูดหนักแน่นราวกับคำมั่นสัญญา
'ฉันรู้ ฉันก็รักคุณ' เสียงหวานเอ่ยตอบรักด้วยสีหน้าเขินอายก่อนจะสวมกอดชายที่ตนรักด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี

การบอกรักสิ้นสุดลงด้วยรอยประทับนุ่มนวลของกันและกัน แสงไฟสลัวค่อยๆ ดับลงไปช้าๆ จนมืดมิดเหลือแค่เพียงเสียงลมหายใจเหนื่อยหอบแข่งกับเสียงหัวใจที่เต้นระรัวอยู่ในอก โอชิมะ ร่างเปลือยเปล่าของดาราสาว ทำให้ดาวิกานั่งนิ่งอยู่บนโซฟาแม้เรื่องราวในทีวีจอใหญ่ดำเนินมาถึงฉากสุดท้ายสิ้นสุดลง แต่เธอยังคงไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดต้นคอทำให้ลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ ประจำตัวลอยเข้ามาแตะจมูกยามคนข้างกายขยับเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม กลิ่นที่แสนคุ้นเคยไม่เคยมีเลยสักวันที่เธอนึกเบื่อ มีแต่อยากยืดเวลาออกไปให้นานเท่านาน อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ แค่เธอกับเขา แค่เราสองคน

แค่มีคนๆ นี้อยู่ข้างกายทุกวัน แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

แค่คิดก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มกับตัวเอง ดาวิกาส่ายหน้าสะบัดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองก่อนจะเอียงคอมองเสี้ยวหน้าสวยที่หลับพริ้มบนไหล่เธอเหมือนทุกครา มือเรียวเอื้อมปัดปอยผมนุ่มทัดหูอย่างอ่อนโยน ทอดมองใบหน้าสวยใกล้ๆ ตั้งแต่คิ้วสวย เรื่อยลงมาที่จมูกรั้น อ้อยอิ่งที่แก้มเนียนเลือดฝาดใครมองก็ต้องอดใจไม่ได้ที่จะประทับริมฝีปากลงไปสัมผัส สิ่งสุดท้ายที่ดาวิอยากมองแต่ก็ยากที่จะห้ามใจไม่ให้ทอดสายตาอ้อยอิ่งริมฝีปากอิ่มห่างกันไม่ถึงคืบ พลันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนได้เป็นอย่างดี