Een meisje en haar (geheime) leven.

laatste avondmaal

Hoofdstuk 37

-Dylan-

Ik had het allemaal uitgelegd aan de moeder van Steven. Ze ging er verassend goed mee om en had beloofd dat ze goed op de moeder van Rosa zou letten. Ik hsd met Steven afgesproken dat hij om één uur bij Rosa's huis moest zijn. Dat was volgens hem geen probleem. Ik zelf ging nu al weer terug naar Rosa. Ik bedoel, er kon gevaar op de loer liggen. Oké, ik was misschien een beetje overbezorgd maar Rosa kon niks beginnen tegen een halfbloed. Echt helemaal niks. Ik belde weer aan en dit keer deed Rosa's moeder de deur open. Ach, Dylan! Wat leuk dat je er bent! Ik knikte. Is Rosa er ook mevrouw? Vroeg ik beleefd. Ze wees me de trap op. Dank u, zei ik snel. En ik stond al bijna voor Rosa's slaapkamer deur. Ik klopte aan. Rosa? Ik hoorde gestommel. Even later ging de deur open. In de deur stond Rosa. Ik liep langs haar heen haar kamer binnen. Op de vloer lag een grote reistas met eromheen allemaal kleren. Ik ging op haar bed zitten. Rosa zelf sloot de deur weer en ging lanfs de tas op de grond zitten. Ze zuchtte en ging verder met inpakken. Ik zag dat ze het moeilijk had. En dat was pijnlijk om te zien.

-Rosa-

Dylan zat op mijn bed te kijken hoe ik mijn tas inpakte. Een beetje ongemakkelijk. Ik propte nog meer kleren in mijn tas. Eigenlijk moest ik ook nog ondergoed inpakken. Maar dat ging ik dus echt niet doen terwijl Dylan zat te kijken. Ik stond op, liep naar de badkamer en pakte alle spullen die ik nodig kon hebben. Ik propte ze in een toilet tasje en liep weer terug naar mijn kamer waar ik hem bij mijn kleren in de tas stopte. Oké, ik had nu alles. Behalve ondergoed dan. Maar dat deed ik wel als Dylan weg was. Ik ritste de tas dicht en liep met Dylan naar beneden. Dylan vroeg aan mijn moeder of hij mee mocht eten. En raad eens, tuurlijk mocht een charmante jongenman als hij mee eten. Jup, echt iets voor mijn moeder om te zeggen. Mevrouw Wietjes was weer naar huis gegaan en nu zaten we met zijn drieën aan de keukentafel te eten. Mijn moeder had spaghetti met rode saus gemaakt. Lekker. Mijn moeder zij altijd dat ze een of ander recept gebruikte. Ach ja, wat maakte het mij ook uit? Het was mijn laatste avondmaal hier. Het klonk raar om dat te zeggen. Maar het was wel zo. Morgen zou ik hier niet meer zijn. Na het eten ging Dylan weg. Hij zei dat hij me om één uur vannacht zou komen halen. Goed dan. Ik zettem mijn bord op het aanrecht en liep naar mijn kamer om nog de laatste singen in mijn tas te stoppen. Met andere woorden: ondergoed.

-Steven-

We hadden wortels stamp met worst. Ookal was het een simpel gerecht, ik hield er van. Sterker nog, het was mijn lievelings eten. Mijn moeder die tegenover mij zat glimlachte de hele maaltijd lang. Ik wist dat ze eigenlijk wou huilen. Maar ze hield zich sterk. Voor mij.

-Dylan-

Ik rende door het bos. In de richting an het hutje dat we gevonden hadden. Ik stond er nu zo ongeveer voor. Ik stapte naar binnen, sloot de deur achter me en liet me op de grond zakken. Ik kon beter nog even en dutje doen voordat we aan onze lange reis zouden beginnen.

-Rosa-

Ik lag in mijn bed. Starend naar het plafond. Ik wilde niet slapen.Ik wilde wakker blijven. Maar uiteindelijk won mijn vermoeidheid toch...

-Steven-

Ik lag op de bank. Voor het haardvuur. Ik doezelde langzaam weg. Ik voelde hoe mijn moeder me bedekte met een deken. Maak je me wakker om half een? Vroeg ik haar. Ja, fluisterde ze zachtjes. Dat zal ik doen...

Vote & comment & share
thanx!!    XD