Een meisje en haar (geheime) leven.

vertrek

Hoofdstuk 38

-Dylan-

Ik keek op mijn horloge. Kwart over twaalf. Ik besloot om toch maar vast te gaan. Ik kon beter te vroeg zijn als te laat. Ik pakte mijn grote reistas op en verliet het hutje. Vervolgens begon ik op mijn gemak te wandelen.

-Steven-

Iemand schudde aan mijn arm. Hmmm. Ik draaide me nog een keer om. Steven schat, je moet gaan. Ik opende mijn ogen. Voor mij stond mijn moeder. Ik zag dat ze vocht tegen de tranen. Het was pijnlijk om te zien. Ik stond snel op en sloeg mijn armen om haar heen. Het komt wel goed mam, dat beloof ik. Ze gaf me een kus op mijn voorhoofd en drukte me mijn jas in mijn handen. Ga maar snel. Zei ze. Ik pakte mijn tas, liep naar buiten, zwaaide nog een keer naar mijn moeder, zei dat ze de groeten moest dien aan mijn vader en verdween de duistere nacht in.

-Dylan-

Ik was er al. Ik gooide mijn tas langs de schutting en keek naar het raam van Rosa. Het was niet zo heel hoog . En er liep een regenpijp langs. Perfect. Nu alleen nog wachten op Steven. Ik liet me langs mijn tas neerzakken en wachtte.

-Steven-

Ik kon Dylan al ruiken. Hij was er al. Het was al bijna één uur. Aangezien ik niet in wolvenvorm was veranderd en gewoon had gelopen had ik lang over de tocht gedaan. Maar ja. Jammer dan. Dylan keek op. Ik groette hem en gooide mijn tas op zijn schoot. Hij duwde hem nors weg. Waar bleef je nou man? Sorry, zuchtte ik. Wat is het plan? Dylan wees naar een regenpijp. Jij bent de vaardigste klimmer...

   Ik haalde mijn schouders op. Daar had hij gelijk in. Ik grijnsde.

Ik woonde al mijn hele leven in het bos en was prof in het klimmen van bomen. Ik slieg mijn handen om de regenpijp en zette mijn voeten tegen de muur. Vervolgens klom ik naar boven. Rosa had haar raam op een kier laten staan. Mooizo. Ik schoof het raam verder open en klom naar binnen. Mijn ogen moesten even wennen aan de duisternis. Buiten was nog het schijnsel van de maan, maar hier was het echt pikkedonker. Ik zag Rosa liggen. Ze sliep. Ik veegde een verdwaalde haarlok achter haar oor. Rosa, fluisterde ik. Rosa..  Hmmm.. Het was de enigste reactie die ik kreeg. Ik zuchte. Ze sliep diep. Ik tilde haar op en hield haar buiten het raam. Dylan stond onder klaar. Ik liet haar los. Ze viel een meter naar beneden, recht in Dylan zijn armen. Dit was echt een Don't-try-this-at-home actie. Ik klom naar beneden met Rosa haar tas op mijn rug. Toen ik op de grond stond keek Dylan mij woedend aan. Kan jij niks normaal doen ofzo?! Ik haalde mijn schouders op. Vampier en weerwolf. Wat kon er nu mis gaan?

-Dylan-

Ik was boos op Steven.Terecht. Dat was levens gevaarlijk. Maar ik begroef de strijdbijl. Dit was geen goed moment voor ruzie. Ik liep voor Steven uit. Rosa pakte mijn shirt vast en draaide haar hoofd. Ze was schattig...

    Sh*t, dit was echt niet het moment om daar aan te denken.

Steven kwam naast mij lopen. Hij droeg op dit moment twee tassen. Het zag er best grappig uit. We waren al bijna bij de verlaten antiek winkel. Tenminste, het leek een verlaten antiek winkel. Ik pakte Rosa's arm en wreef er over heen. Hmmm.. Ze liet mijn shirt los en knipperde met haar ogen. Dylan...?  Ze wreef in haar ogen. Ze probeerde op te staan uit mijn greep. Ik zette haar op de grond. Waar zijn we? Vroeg ze. Ik merkte dat ze een beetje in paniek raakte. Rustig, zei ik. We zijn vertrokken. We zijn onderweg naar de onderwereld. Naar de trein.

  Ze knikte. Ze nam de tas van Steven over en zette hem op de grond. Ze ritste hem open, pakte haar jas, en ritste hem weer ficht. Het was een knielange zwarte jas met knopen. Ik moest toegeven, hij stond haar goed. Ze zette haar bril af en stopte die in haar jas zak. Waarom doe je dat? Vroeg ik. Ze glimlachte. Het is nacht. Het is toch donker. In de verte kan ik toch niks zien. Met of zonder bril. Ze haalde haar schouders op en zwaaide de tas op haar rug. Zo liepen we verder.  In de richting van de onderwereld.

comment & vote & share :D
maar eerst: Thnx a lot my dear readers! Dit verhaal heeft 2,000 reads en meer dan 100 stemmen. :)