Het Begin Van Het Einde (16+)

Na het einde

Caspers POV

Ik maak het bovenste knoopje van mijn zwarte overhemd los, maar doe hem daarna toch weer vast. Ik strijk met mijn hand de laatste kreukels uit mijn zwarte jasje en haal mijn hand door mijn haar. Vandaag is de begrafenis.
Ik loop naar beneden, waar Madeliefs moeder al staat te wachten.
"Fijn dat je er bent, Casper." Ik zwijg en loop met haar mee naar de auto. Ik ga achterin zitten, Madelief zit op de voorstoel. Ze heeft een lange zwarte jurk aan met een zwarte panty, en haar haar is ingevlochten. Haar rolstoel ligt in de achterbak.

Na de begrafenis blijf ik nog even bij Madelief. Ik rol haar rolstoel naar de woonkamer en ga naast haar in een luie stoel zitten.
"Dat had jij kunnen zijn, Madelief." Zeg ik.
"Gelukkig leef ik nog.." zegt ze zuchtend. "Mijn opa was al zo oud, die had waarschijnlijk niet eens meer door dat hij leefde." Ze is even stil, en zegt dan: "Maar fijn dat je meeging, Cas. Dat waardeer ik echt." Als antwoord geeft ik haar een kus.

Aan het einde van de middag ga ik weer naar huis. Madelief heeft rust nodig. Ik zou nu in een verdrietige stemming moeten zijn, maar ik ben dolblij. Madelief leeft nog! En ik ben haar gelukkigste vriendje ooit.

----------

Madelief POV

De bel gaat. Twee keer. Drie keer. Vier keer. Ik sta op en loop zuchtend naar de deur. Ik ben pas halverwege de gang als twee handen zich door de brievenbus wurmen. Een stem zegt door de brievenbus: "Doe open, luilak. Je kan toch wel lopen!" Ik weet meteen wie het is en ren naar de deur. Ik doe hem met een ruk open en daar staat Charlotte, lachend om Suzanne die van schrik achterover viel toen ik de deur plotseling open deed. Lachend geef ik ze een knuffel. "Hé daar, wat doen jullie hier? Het is 11 uur 's ochtends, jullie liggen normaal toch de hele zondag in bed?"
"Ja, maar we komen vandaag feest vieren, Kimmie!" Zegt Suzanme, die nog steeds onhandig op de grond zit. "Het is niet niks dat je nu weer kerngezond bent, na alles wat je hebt meegemaakt." voegt Charlotte toe. "Dat moeten we vieren!"

"Madelief, wie zijn dat?" roept een stem uit de kamer. "Kom maar Cas, het zijn goeie mensen." roep ik terug.
Suzanne krabbelt onhandig op en klopt het zand van haar broek.
"Hoi meiden," zegt Casper. "Hoi, vriendje van Madelief!" zeggen Charlotte en Suzanne in koor. Casper wordt rood en ik schiet in de lach. "Kom maar snel binnen!" Zeg ik. Casper gaat op de bank zitten en ik plof ernaast. Casper slaat zijn arm om me heen en trekt me dichterbij. "Nou, wij kiezen wel een stoel, hoor." zegt Suzanne. "Ja, en niet te klef, alsjeblieft." Daarop geven we elkaar een zoen. "Hè, nee!" Roept Charlotte. We lachen allemaal hard. Dan komt Madeliefs moeder aangelopen met een dienblad. Er staan vier glazen Champagne op. Ze zet ze voor ons neer. "Jullie zijn nog geen achttien, maar we hebben wat te vieren." Zegt ze. Casper pakt zijn glas als eerste en zegt: "Proost, omdat jullie allemaal levend en gezond zijn!" De anderen pakken ook hun glas, knikken eenstemmend, en met zijn allen zeggen we: "Proost!" Waarna we zo snel mogelijk ons glas achteroverslaan.

-einde-