Holding tight

1. ψιχαλες βροχης-μευρα καπελα

1. ψιχάλες βροχής-μαύρα καπέλα

".....και οι διαρκείς επισκέψεις θα δώσουν τη θέση τους στις μηνιαίες. Βέβαια θα συνεχίσεις τα αντικαταθλιπτικά"λεει η κα.McConnel. Υποθέτω έπιασα τα πιο σημαντικά μέρη της πολύωρης και ανούσιας συζήτησης με τακτικό ακροατή τον εαυτό της. Εγω απλά της χαμογελάω συγκαταβατικά. Δεν της πολυ μιλάω. Δεν πολυ μιλάω σε πολλούς. Αν ήταν στο χέρι μου δε θα έλεγα το παραμικρό για τα προβλήματα μου σε μια άσχετη ψυχολόγο. Αλλα βέβαια η μητέρα μου και η αστυνομία είχαν άλλες απόψεις...

"Λοιπόν, Noelle θα ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενη αν με ξανά επισκεπτόσουν στις 25 αυτού του μήνα" φλυαρεί. Πάλι. Δεν εχω και άλλη επιλογή. Απλά της νευω χωρίς συγκεκριμένο συναίσθημα στο πρόσωπο μου. Το προσπερνάει και αρχίζει να βάζει τα αρχεία στο φάκελο μου καθώς εγω σηκώνομαι απο την δερμάτινη πολυθρόνα. Τη στιγμή που είμαι έτοιμη να γυρίσω το πόμολο και να βγω απο το αποπνιχτικο δωμάτιο γυρίζει προς το μέρος μου και λεει για χιλιοστή φορά

"Ω, γλυκιά μου, και μην ξεχνάς. Μην αφήσεις σε κανένα να κανει την καρδούλα σου δυστυχισμένη" στρυφογυριζω τα μάτια μου. Κάθε φορά η ίδια φράση. Με κουράζει. Της μουρμουρίζω ένα αντίο και φεύγω παίρνοντας επιτέλους ανάσα μετά απο πολυ ώρα. Ένας Θεός ξέρει πόσες ώρες πέρασα εκεί μέσα ακούγοντας την να μιλαει τόσο πολυ για αγάπη και ευτυχια που τη σιχάθηκα.

Κοιτάω δεξιά και αριςτερα. Το αυτοκίνητο της μαμάς μου περιμένει έξω απο το ιατρείο. Ένα μαύρο Audi. Παντα ήθελα ένα τέτοιο. Χαμογελάω αυτάρεσκα την ίδια στιγμή που βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου.

"Πως ήταν η επίσκεψη σου σήμερα;" ρωτάει η μαμά μου κοιτώντας πάντα προσηλωμένα τον ατελείωτο δρόμο. Τουλάχιστον έτσι φαινόταν σε εμένα

"Καλα" της απαντάω μονολεκτικα λιγο πριν δυναμώσω την ένταση της μουσικής. Αρχίζει να ψιχαλίζει. Μου αρεσει η βροχή. Μου θυμίζει αυτόν. Μου θυμίζει εκείνη την ημέρα.

< "Και η ομάδα του λυκείου μας κερδίζει και το σημερινό αγώνα!!!" Ζητωκραυγάζει ο διευθυντής μαζί με τους υπόλοιπους μαθητές. Εμείς είμαστε καθισμένοι στις κερκίδες χειροκροτώντας και κοιτάζοντας ο ένας τον αλλο. Μάλλον καλύτερα μόνο κοιτάζοντας ο ένας τον αλλο.

" πάμε κάπου" ψιθυρίζει στο αυτί μου και η ανάσα του κανει τη ραχοκοκαλιά μου να ανατριχιάσει. Τον κοιτάω για μερικά δευτερόλεπτα. Πάντα το κανω. Θέλω να απομνημόνευςω το πρόσωπο του, το πως αλλάζει εκφράσεις. Απο τη στιγμή που μου μιλαει μέχρι τη στιγμή που του απαντάω. Αλλάζει συνεχώς διαθέσεις. Είμαι ερωτευμένη με όλες τους.
" που κάπου Aidan;" τον ρωτάω με ένα αθώο βλέμμα.
" έλα και θα δεις" πάντα μυστήριος. Μέχρι να τον ανακαλύψω. Τότε μετατρέπεται στην πιο πολύτιμη ανακάλυψη. Δεν του μιλάω. Απλά σηκώνω το φρύδι. Καμία φορά μαζί του δε χρειαζεται καν να βγάλω άχνα για να με καταλάβει.

Ξεφυσαει " Εμπιστευσου με " λεει και με τραβάει απο το χέρι. Δε χρειάζεται να το πει δεύτερη φορά. Είμαι παραδομένη ήδη σε αυτόν. Αλλα δεν το ξέρει. Δε χρειάζεται να το μάθει. Και μόνο τον ακολουθώ καθώς με σερνει πίσω του.

Ψιχάλες πέφτουν όλο και πιο γρήγορα στα κεφάλια μας. Έξω απο το γυμναστήριο βρέχει. Δεν το θεωρώ καθόλου παράξενο. Ειναι φθινόπωρο και Άλλωστε μου αρεσει η βροχή.

Φοράει ένα μαύρο καπέλο που κρύβει μεγάλο μέρος των μαλλίων του αλλα παρόλα αυτά μερικές ατίθασες μαύρες μπούκλες ζητάνε διαφυγή. Με πιάνει να τον κοιτάω. Δεν ειναι η πρώτη φορά αλλα κάθε φορά μοιάζει με την πρώτη φορά. Μου χαμογελάει στραβά. Κοκκινιζω.

"Σε έπιασα Noelle. Μην το αρνηθείς" δε θα το έκανα. Βγάζει το καπέλο και το βάζει στο κεφάλι μου για να μη βράχουν τα μαλλιά μου. Στρώνει τις κόκκινες τούφες με τα δάχτυλα του αφού τις στρυφογυρισει πρώτα.
"Καλύτερα" συμφωνώ. Αφήνω ένα γελάκια
να ακουστεί μέχρι τα αυτιά του
"Ευχαριστώ" του λέω γλυκά χαρίζοντας του και ένα πεταχτό φιλί στο στόμα.

Στρέφεται πάλι στο δρόμο και αρχίζουμε να τρέχουμε κατά μήκος του πεζοδρομίου. Οι απλές ψιχάλες γίνονται μπόρα που πέφτει μανιωδώς πάνω μας ζητώντας να μας λούσει. Το πεζοδρόμιο γλυστραει επικίνδυνα Μα έχει πλάκα νιώθω σαν μικρό παιδί.

Τα αυτοκίνητα τρέχουν στην άσφαλτο δίπλα μας φωτίζοντας μας. Ο θόρυβος των λαςτιχων στη βρεγμένη αςφαλτο σαν κουδουνιςμα στα αυτιά μου. Οςο περιςςοτερο τρέχουμε τοςο περιςςοτερο μας τυφλώνουν, ωςπου πλέον δεν υπάρχει δρόμος μόνο φως. Τα πόδια μας μπερδεύονται και πέφτουμε στο έδαφος. Τα κρύα σώματα μας ενώνονται. Τόσο κρύα μα τόσο ζεστά.

Ο Aidan ειναι απο πάνω μου και εγω απο κάτω του με την έκπληξη φανερή στο πρόσωπο μου. Σκάει στα γέλια και εγω δεν μπορώ παρά να τον αντιγράψω. Την ίδια στιγμή περνάει ένα τζιπ κορνάροντας αφού μας καταβρεξει. Γελάμε πιο δυνατά αδιαφορώντας για τα όποια αδιάκριτα βλέμματα. Τελικά το μαύρο καπέλο αποδείχτηκε άχρηστο>

Νιώθω ένα σκούντημα στον ώμο και τη μαμά μου να λεει ότι φτάσαμε. Βγαίνει γρήγορα απο τη θέση του οδηγού και μου δίνει μια κίτρινη ομπρέλα. Χαμογελάω. Δε χρειάζομαι καμία κίτρινη ομπρέλα. Το μαύρο καπέλο στο κεφάλι μου αρκεί. Εκείνη τρέχει να φτάσει στο σπίτι για να μη βραχεί, ενώ εγω περπατάω σε αργούς ρυθμούς για να απολαύσω τις ψιχάλες και τις αναμνήσεις που κουβαλάνε μαζί τους.