Holding tight

2. Μαυρα τριανταφυλλα

2. Μαύρα τριαντάφυλλα

Τα βιβλία μου ειναι στη θέση τους, το δωμάτιο μου όπως το άφησα, τα ρούχα μου τακτοποιημένα. Όλα ειναι ίδια εκτός απο εμένα. Άλλαξα. Έτσι μου λενε. Αλλα δε με νοιάζει. Αδιαφορώ για την πάρτη τους και τις απαιτήσεις τους.

Τα αδέρφια μου τσακώνονται. Ο Jack έχει πάρει την κούκλα της Marie καθώς εκείνη τον Κυνηγάει σε όλο το σπίτι. Αυτός γελάει και αυτή καταριέται την ώρα και τη στιγμή που γεννηθήκανε δίδυμα. Δεν την αδικώ. Και εγω το ίδιο θα έκανα με έναν δίδυμο αδελφο σαν τον Jack. Όμως το μόνο που κανω ειναι να τους κοιτάξω φευγαλέα και να επικεντρωθώ στην μουσική μου και στο μέχρι τωρα άσπρο χαρτί. Νόμιζα ότι ήθελα να γραψω αλλα ούτε αυτο δεν μπορώ πια. Όλες μου οι δυνάμεις έχουν εξαντλείθει. Όποτε κλείνω τη μουσική και ξαπλώνω ανάσκελα στο κρεβάτι κοιτώντας το ταβάνι. Το κανω συχνά τα τελευταία δυο χρόνια.

Ο τσακωμός των μικρότερων αδελφών μου έχει σταματήσει απο οτι φαίνεται με παρεμβολή της μαμάς μου. Ποιος να περίμενε ότι το μόνο που χρειαζόταν ήταν να τους υποσχεθεί καραμέλες. Αφελή παιδιά.

Το κινητό μου δονείται. Κάποιος με παίρνει τηλέφωνο. Πετάγομαι να το πιάσω γεμάτη ελπίδα. "Jaden" γράφει. Απογοητεύτηκα, δεν ήταν το άτομο που περίμενα. Αλλα το παθαίνω συχνά τα τελευταία δυο χρόνια...

Το βάζω στη κοιλιά μου και το αφήνω να χτυπάει. Θα θέλει τις λύσεις για το μάθημα του κο.Johnson. Η λογιστική τελικά δεν ειναι εύκολη. Εχω μια βδομάδα να πατήσω στη σχολή. Ίσως να ξανά περαςω σε δεκα μέρες όταν το σώμα μου αντέξει επιπλέον χαμόγελα και σαχλά αστεία.

Η Marie μπαίνει φουριόζα στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσει την πόρτα. Γυρνάω το κεφάλι μου και την κοιτάω. Τα μάγουλα της κόκκινα, τα πράσινα μάτια της γεμάτα ένταση και το στόμα της γεμάτο ζάχαρη. Τα πάντα πάνω της προδίδουν κατανάλωση καραμέλας.

"Η μαμά ειπε να σου πω να κατέβεις να φας..." μου λεει και ξαναγυρίζω το κεφάλι μου στην αρχική του θέση. Δεν πεινάω. Αλλα θα φάω έτσι και αλλιώς. Μπορεί να με αναγκάσουν όπως την τελευταία φορά...

Η Marie τριγυρνάει σε όλο το δωμάτιο λες και το βλέπει για πρώτη φορά. Ειναι ένα κορίτσι γεμάτο περιέργεια που ξεχειλίζει εξυπνάδα. Ελπίζω να μην καταντήσει σαν την αδελφή της. Μα το προσχέδιο έχει ήδη γραφτεί.

Παίρνει στα χεράκια της τον κουμπαρά μου απο το ράφι και τον κουνάει κοντά στο αυτί της λες και θα μπορούσε να μαντέψει ποςα κέρματα ειναι παγιδευμένα μέσα. Συνεχίζει την εξερεύνηση προς το γραφείο μου περνάει το χέρι της πάνω απο το ξύλο καρυδιάς. Κοπανάει τα νύχια της πάνω του σαν να ειναι απο εκείνες τις γυναίκες με τα μεγάλα κόκκινα ψεύτικα ακριλικα και τις μαύρες γόβες. Χαϊδεύει τις ράχες των των εκατοντάδων βιβλίων μου και τα ξεφυλλίζει μέχρι να βρει εικόνες. Πράγμα αδύνατο. Την πλήρη προσοχή της όμως τραβάει εκείνη η ζωγραφιά. Αυτός την είχε κανει. Ειναι μισοτελειωμένη, λείπουν τα χρώματα, αλλα ειναι πιο ωραια έτσι...