BENİM TEK UMUDUM

1. BÖLÜM

  Aden ve Umut multimedyada. 😊

1. BÖLÜM

"Hoş geldin Sude. Aşı vaktimiz mi gelmiş bizim gel bakalım, Pia."

"Hoş buldum Aden."

"Gel hadi,otur sen. Ben Pia'nın aşısını yapıp geleyim. Bir şeyler içmek ister misin?"

"Hayır canım,teşekkür ederim. Pia'nın aşısını yapıp gidelim. Nişan işleri biliyorsun kafamı kaşımaya vaktim yok. Hemen boş bir ara buldum da Pia'yı ancak getirebildim."

"Nasıl gidiyor hazırlıklar? Bir ihtiyacın olursa mutlaka söyle elimden geldiği kadar yardımcı olurum, biliyorsun."

"Biliyorum tatlım. Ama neredeyse hazır her şey. Son provaları yapıyoruz."

"Peki madem."

"Sende yok mu haberler? Artık seni de everelim ama değil mi?"

"Yok canım almayayım ben. Bekarlık sultanlıktır. Ben halimden memnunum."

"Yapma Aden hala mı tık yok?"

"Hayır canım, yok."

  Kimse bilmiyor ki Aden'in neler yaşadığını. Kimse bilemez ki. Çok kolay onlar için konuşmak ama Aden için öyle mi? Sütten dili yanmıştı hem de bir kez değil. Bile isteye yaktı kendini. Hem de öyle bir yaktı ki... Bir daha kendine gelemedi. Öyle bir yandı ki kimse o yangını söndüremedi.

  Acısını dindiren adam daha büyük acılar bıraktı kendisine yadigar. Umudu olan adam umutsuz bıraktı onu şu zalim dünyada.

"Tamamdır, aşımız tamam. Aferin Pia ne kadar uslu bir kedi olduğunu bir kez daha gösterdin."

"Biz gidelim artık. Görüşürüz tatlım. Nişan'a geliyorsun hiçbir mazeret kabul etmem bak."

"Tamam canım. Dikkat et kendine."

"Sen de kuzum"

  Aden, bir başına kalmıştı yine. Ama düşünmeye vakti yoktu, olamazdı. Son 3 yıldır yaptığı gibi düşünmemek için kendini işine verdi. Muayene listesini düzenledi, ilaçların sayımını yaptı, raporları topladı, gelen hastalarla ilgilendi.

  Kısacası son 3 yıldır olduğu gibi kendini aşık olduğu mesleğinin kollarına bıraktı. Yaralarına yarabandı misali sardı mesleğini, yara hala oradaydı ama olsun kimse göremezdi ki yarasını. Hem ona baktığı, iyileştirdiği hayvanları yeterdi. Onların o teşekkür ve minettarlık dolu bakışları yeterdi ki ona.

   1 yıl önce en büyük hayallerinden birini gerçekleştirmiş, 2 yıl farklı farklı klinikliklerde çalıştıktan sonra, kendi kliniğini açmıştı. Düşünmemesi gerekiyordu. Düşündükçe acı çekiyordu ve o artık acı çekmekten yorulmuştu.

  Tam işleri bitmiş, eline kahvesini almış ve düşüncelere dalmışken açılan kapının sesiyle düşüncelerinden sıyrıldı. Kapıdaki genç adama ve köpeğine bakarken, hala etkisindeydi düşüncelerinin. Daha sonra her zaman olduğu gibi düşüncelerinden sıyrılıp gerçek hayata, kendisine uzatılan bir yardım eli gibi gördüğü mesleğine sarıldı.