ONE-SHOT STORIES❤

The Other Side

Chapter of Letting Go

"Kamusta kana?" tanong ko sa kaniya habang matamang nakatitig sa mukha niyang seryosong nagbabasa.

Napansin kong napatigil siya sa pagbabasa nang ilang segundo pero binalik din kaagad ang atensiyon sa libro nito.

Ngumiti nalang ako nang mapait dahil sa pagignora niya sa akin.

"Kung ako tatanungin mo okay lang naman'' seryoso padin akong nakatingin sa kaniya umaasang maagaw ko kahit ilang segundo lang ng atensiyon niya. Pero ganun parin "Na inlove kana ata sa librong binabasa mo eh.. ano ba kasi yang binabasa mo?"

Lumipat ako sa tabi niya para tignan ang librong binabasa niya at gaya nang kanina wala padin siyang reaksiyon "Lagi namang ganito eh, sanay na ako... pero bakit masakit padin?" pilit akong ngumiti at pilit pinipigilan ang mga luha ko na lumabas.

"Bakit ba ang hirap bumitaw? Siguro nahihirapan kana din no?" tuluyan ng bumagsak ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan ng mapansin ko ang isang bagay sa daliri niya.

"Hanggang kailan mo ba balak kumapit sa nakaraan? Pwede bang bumitaw ka na please?" dahan-dahan kong inabot ang singsing sa daliri niya. Pero bago ko pa ito mahawakan ay napansin kong tila nanigas siya sa kaniyang upuan.

"Okay kalang? Sorry" pilit akong ngumiti sa kaniya habang tulala itong nakatingin sa singsing niya "Wala naman akong balak nakawin yan kaya chill kalang!" napa buntong-hininga nalang ako ng sa wakas ay tumigil na siya sa pagbabasa pero natuon naman ang atensiyon nito sa suot nitong singsing.

"Why do you have to do this to me?" may halong sakit sa bawat salitang lumabas sa bibig niya.

"Hindi ko ginusto" malungkot kong sagot sa kaniya.

"Bakit ikaw pa?" napakuyom ito sa galit at sa sakit na nadarama.

"Because it has to be me" hindi ko na napigilan ang yakapin siya ng mahigpit ng tumulo ang mga luha sa mga mata niya.

"No matter what I do I just can't let go" he cried with so much hurt and my tears kept on falling.

I kissed his temple lovingly "You have to let go... you have a life to live on" he closed his eyes and sighed.

"Why do I feel like you're telling me to forget you?" ngumiti siya ng mapait at tumingin sa aking gawi.

"I am not telling you to forget me but to forget US" I smiled at him and hold his hand with the ring on "Huwag mo kong kalimutan at ang lahat ng pinagsamahan natin pero huwag mo ding kalimutang may tao pang mas hihigit pa sakin" tumikhim ako para matanggal ang nakabara sa aking lalamunan.

"Do I have to let go? I'm fine loving you as it is" he smiled and leaned down at the stone infront of him.

I couldn't help but laugh and cry at the same time "You idiot! You freakin idiot! stop messing with me baka magkasala pa ako kay Bro!" napansin kong napangiti siya ng malungkot kaya naman hinihipan ko ang tenga niya "Stop trying to smile when you're not up to it you idiot" at tuluyan na nga akong napatawa nung bigla siyang tumayo at hinawakan ang tenga niyang hinihipan ko.

"The fvck was that?! are you playing with me right now huh?! the heck! this is not funny!" he looked around para bang naghahanap ng kung sino.

Napahagalpak nalang ulit ako ng tawa nang bigla siyang lumuhod at nagdasal "Babe sabihin mong ikaw ang nagmumulto sa akin at hindi ang ibang mga kaluluwang nandirito dahil sa oras na nilapitan nila ako I swear I will call a medium or better yet the ghost busters!"

Kung alam lang niyang kanina pa siya tinititigan ng mga kasama kong kaluluwa lalo na ang mga kababaihan pero sorry nalang sila dahil nakabantay ako sa kanya "As if naman mapapansin mo! kanina pa ako sa tabi mo pero dimo padin ako napapansin" napangiti nalang ako nung kumalma na siya at naupo muli "Mas mabuti na nga ang ganito... yung hindi mo na ako nakikita.. kahit masakit titiisin ko"

I sat beside him quietly as he sat their looking at my pantheon sadly "I'm still not ready to fully let go... I feel like it was only yesterday when you got involved in that terrorist attack" he bit his lip "Wala man lang akong nagawa para iligtas ka... if I was there on time this wouldn't have happened"

Hindi ko na pinagmasdan pa ang mukha niya that time because I'm aware what look he has on already. The look of guilt and hurt "We can't undo what happened but I'm glad you weren't there" dahil 'diko din naman gustong pati ikaw ay pagluksaan din nila.

Tumayo na ito at nagulat nalang ako ng tanggalin niya ang singsing sa daliri niya at nilagay ito sa necklace na suot niya na meron ding singsing na parang katerno nito "I was suppose to give this to you that day" napatikhim siya.

"I know I was excited too but I guess luck was not on my side" I answered him.

"Hindi ko na ito mabibigay sa'yo pero I'll keep it close to my heart till the day I'll be able to forgive myself and let go.. huwag mo akong madaliin dahil masakit padin.. pero pangako kong I'll live my life happily as you wish" he smiled warmly at tumulo na naman ang mga luha ko.

"Mahal na mahal kita... I don't know how to live without you dahil nasanay na akong nandito kalang sa tabi ko"

"Mahal na mahal din kita pero you have to live a life without me and with someone else already... I'm dead, we can't be together anymore"

"Sana masamang panaginip nalang ang lahat ng ito"

"This is a dream I'll never want to wake up from then" napatawa nalang ako ng mahina "sana ako nalang talaga ang namatay at hindi ikaw"

And just like that I woke up from that dream. He died. I'm alive. It would be better if I was the one who died. Pero alam kong lahat ng sinabi ko sa panaginip ay ganun din siguro ang sinasabi niya sa akin. Magulo? kasi masakit padin. I regretted every moment of that day. If I dressed up earlier than I should've then maybe... maybe we've died together.

I'd rather die together with him than face the day without him...