Boğuluyorum kalbimdeki kırıklarda, insanların hatalarında, denizin tuzlu suyunda, yağmur sonrası toprak kokan havada. Söylüyorum, boğazım kuruyor yavaşça. Kalbim acıyor zamanla. Merak ediyorum, çıkmaza düşüyorum. Düştüğüm çukurdan kurtulamıyor ve akan zamanda yavaşça yok oluyorum. Ve geriye parçalar kalıyor benden. Son parçalarda düşüncelerden siliniyor. Ve geriye kalan bir hiç. Zaman ben yokken de devam ediyor. İnsanlar ben yokken de gülüyor. Sanki hiç gelmemişim gibi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Okyanus Yanığı
AléatoireParlak, şeffaf bir kalp düşünün. Ve o kalbin tümüyle camdan olduğunu, ve uzaydan Dünya üzerine düştüğünü, yeryüzünde ki toprağa hızla savrulup, kırıldığını düşünün. Camdan oluşan, tüy kadar hafif kalbin, kırılan parçalarının her bir yana savrulduğun...
