İnci Taneleri

Bölüm - 6 ♥ Kendime gücüm yetiyor sadece.♥

Tam bir hafta geçmişti. Mehmet öğreneli kocaman bir hafta geçmişti fakat bu bir hafta boyunca onu hiçbir şekilde görmemiştim. Annesi her gün gelse de o gelmiyordu. Bu durumun canımın yakması da ayrı bir ironiydi. Daha yeni tanıştığım bir adamı bu kadar çok umursamam kendime öfkelenmeme neden oluyordu.

Düşünmemem gerekti. Geçen hafta birinci bölümünü okuduğum kitabı tekrar elime aldım. Güneş yüzüme vururken ben de kaldığım sayfadan devam ettim. Ne kadar süre okuduğumun farkında değildim ki üzerimde hissettiğim bakışlar ile kitaptan başımı kaldırdım. Gülümsememe engel olamadım. Bir haftadır beklediğim adam gelmesi gereken zamanda değil de, gelmemesini beklediğim anda geldi. Hayat benimle gerçekten dalga geçiyordu.

Benim gülümsemem ile biraz daha yaklaştı bana. "Neşeli olman güzel..."

"Neşeli değilim."

"Gülüyorsun."

Biraz daha gülümsedim. İşte bu kadar basitti. Yüzünde bir gülümseme olunca insanlar direk sana mutlu damgası yapıştırıyorlardı. Oysa içinde kanayan o yaradan kimsenin haberi olmuyordu. Kimse o yarayı merak etmiyordu.

"Kadere gülüyorum."

"Kader... Aranız pekiyi değil sanırım."

Başımı olumsuz anlamda salladım. "Değil... Hem de hiç iyi değil."

"Kaderi mi suçluyorsun yoksa?"

Bunu çok düşünmüştüm. Kimi ya da neyi suçlamam gerektiğini. Fakat bir türlü suçlayacak birini bulamamıştım. En sonunda bende kendime kızmaya başlamıştım. Elimden gelen tek şey buydu çünkü.

"Hayır."

"Kimi suçluyorsun peki?"

"İlla birini mi suçlamam gerek?"

"Genelde suçlanır."

"Kendimi suçluyorum," dedim dürüstçe. Gücüm ancak kendime yetebiliyordu çünkü. Ne kadere ne de başka bir şeye... Sadece kendime yetiyordu gücüm.

"Sebep?"

Omuz silktim. "Kendime gücüm yetiyor sadece."

Başını salladı. O esnada babaannem gelmişti yanımıza. Mehmet'i görünce gülümsedi.

"Hoş geldin oğlum."

"Hoş buldum... Ben de Ahla'yı kaçırmaya gelmiştim."

Babaannem hoş bir kahkaha ararken ben şaşkınlıkla Mehmet'e bakıyordum. Ona hiçbir yere gitmeyeceğimi söylemek için ağzımı açmıştım ki babaannemin konuşması ile susmak zorunda kaldım.

"Tabii, hadi Ahla."

"Ben..."

"Hadi kızım."

İsteksizce oturduğum yerden kalktım ve eve girerek çantamı aldım. Dışarı çıktığımda Mehmet bahçe kapısında beni bekliyordu. Babaanneme el salladıktan sonra Mehmet ile birlikte bahçe kapısından çıkarak arabasının yanına doğru ilerledik.

"Motorunu daha çok sevdiğini sanıyordum."

"Motorumu daha çok seviyorum," diyerek ön kapının kapısını açtı ve arabaya binmemi bekledi. Açtığı kapıdan içeri girerken o da kendi kısmına geçmişti.

"Motorla neden gelmedin o halde?"

"Çünkü..." dedi ve bana doğru çevirdi yeşil gözlerini. "Motor seni rahatsız ediyor."