Βρώμικα Παιχνίδια

κεφάλαιο 8

Βρίσκομαι στο σπίτι του Άγγελου καθισμένη στην γωνία του καναπε. Είναι πολύ όλο αυτό και αν δεν ήταν ο Άγγελος δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα βρισκόμουν τώρα.

"Εμμα θα ήταν καλό να μου πεις τι συμβαίνει. Δεν θελω να σε βλέπω σε τέτοια κατάσταση αλήθεια." μου λεει και με κοιτάζει γεμάτος ανησυχία. Βρίσκομαι σπίτι του γιατί δεν είχα που άλλου να παω. Στο δικό μου αργά η γρήγορα θα έρθει η Κατερίνα η ο Ιαν. Στης Κρίστιν θα ψάξουν σίγουρα, οπότε εδώ πέρα δεν ξέρει κανείς που ειμαι.

"Εγώ.." σκέφτομαι πως να το πω και ούτε με λόγια δεν μου βγαίνει. Βουρκωνω στην εικόνα που τους είδα και ο άγγελος κάθεται δίπλα μου και μου πιάνει το χέρι. "Μπορείς να με εμπιστευτείς." το θέμα είναι ότι δεν εμπιστεύομαι κανέναν μετά από όλα αυτά. Πώς μπορώ άλλωστε; απλά θέλω να τα βγάλω από μέσα μου και ο μόνος που μπορώ να σταθω αυτή τη στιγμή είναι ο άγγελος.

"Έπιασα την αδερφή μου και το αγόρι μου στο κρεβάτι." επιτέλους το είπα. Ο Άγγελος γουρνωνει τα μάτια του και το στόμα του ανοίγει διάπλατα. Μετά από λίγη αμήχανη σιωπη μιλάει. "Είναι από τις λίγες φορές που δεν ξέρω τι να πω.." μου λέει με κατεβασμένο το κεφάλι.

"Δεν θελω να πεις κάτι ήθελα να το βγάλω από μέσα μου. Δεν χρειάζομαι λόγια που θα μπορούσαν να με κάνουν καλύτερα γιατί δεν θα με κάνει τίποτα καλύτερα."

"μπορεί να μην μπορώ να σε κάνω καλύτερα αλλά θα σε κανω να ξεχαστεις." εύχομαι να μην είναι αυτό που σκέφτομαι. Βλέπει το βλέμμα μου και χαχανιζει λίγο. "Όχι Εμμα. Με άλλο τρόπο θα σε κάνω να ξεχαστεις." τον κοιτάζω παραξενεμενη και μου τείνει το χέρι του.

"Άγγελε είναι 2 το ξημέρωμα τι θα κανεις τέτοια ώρα;" "εμπιστευσου με." μου λέει και του δίνω το χέρι του. Με καθοδηγεί στο δωμάτιο που βρίσκεται στο τέλος του διαδρόμου.

"Ξέρεις...όταν δεν είμαι καλα ή είμαι σε μια δύσκολη κατάσταση πάντα ζωγραφίζω για να εκτονωθω..άλλες φορές βγαίνουν ωραία αποτελέσματα και άλλες φορές πραγματικά απαίσια αλλά τουλάχιστον βγάζω αυτό που έχω μέσα μου πάνω στο χαρτί. Θέλω να ζωγραφισεις ότι νιώθεις όπως σου βγαίνει." μου λέει ενώ μου ανοίγει την πόρτα. Το δωμάτιο είναι γεμάτο κρεμασμένες ζωγραφιές, υπάρχουν παντού χαρτιά με σχέδια, έχει κάθε είδος ζωγραφικής και όχι μόνο. Είναι ένα μικρό ατελιέ. "Δεν ηξερα πως είσαι και καλλιτέχνης. Είναι πραγματικά υπέροχο όλο αυτό." "δεν είμαι καλλιτέχνης απλά δες το κάτι σαν χομπι. Λοιπόν τι λες;" με ρωτάει και εγώ του γνεφω χαμογελώντας με κλειστά τα χείλη.